Μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και την κατάσταση αποσύνθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τον μπαμπούλα της αντιπολίτευσης. Χωρίς το κόμμα του «Εμείς ή αυτοί» των συγκρούσεων του 2012, του «Οχι» και του «Ναι» του δημοψηφίσματος του 2015, τις 10 κάλπες του 2018 στη Βουλή για την υπόθεση Novartis. Για περισσότερο από 12 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν λόγος συσπείρωσης ενός κομματιού του εκλογικού σώματος που δύσκολα βγαίνει στον δρόμο αλλά έβλεπε να απειλείται η ύπαρξή του.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ήταν το κόμμα που είπε ότι θα κλείσει τη Δεξιά στο χοντροντούλαπο της Ιστορίας. Υστερα από κάποιον καιρό λίγοι Ελληνες έπαιρναν τα λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου της μετρητοίς. Το χοντροντούλαπο έμεινε άδειο, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έγινε ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και δεν νομίζω ότι πρόκειται να ανοίξει επειδή πρόεδρος επανεξελέγη ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Για πρώτη φορά η ΝΔ θα έχει να αντιμετωπίσει αντιπολίτευση που μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν θα εμπεριέχει το στοιχείο του κινδύνου. Κάτι που δεν θα ίσχυε εάν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε εκλεγεί ο Χάρης Δούκας.

Οταν ο Χάρης Δούκας ψήφιζε στο εκλογικό κέντρο του Αγίου Δημητρίου και έλεγε: «Η συμμετοχή είναι η δύναμή μας. Σήμερα έχουμε μια ευκαιρία. Να αλλάξουμε πορεία. Αρκεί να δουλέψουμε όλοι μαζί. Για ένα ΠΑΣΟΚ μεγάλο, ανοιχτό, νικηφόρο. Σήμερα αλλάζουμε το ΠΑΣΟΚ. Δίνουμε Ελπίδα στη χώρα. Σήμερα ψηφίζουμε για την Αλλαγή» θύμιζε τον μικρό στην παλιά διαφήμιση που πήγαινε στο παντοπωλείο και έλεγε «Να μην ξεχάσω. Τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, καμπά». Οι ευκαιρίες, οι πορείες, η δουλειά και η ελπίδα ήταν εισαγωγή για την Αλλαγή. Αφού οι αυθεντικοί πασόκοι, από τον αρχηγό μέχρι τον τελευταίο οπαδό, πρέπει να λένε κάτι για την Αλλαγή.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Χάρη Δούκα ήταν ότι έπρεπε να πείσει τους άλλους –πιθανόν και τον εαυτό του– ότι είναι ΠΑΣΟΚ. Οχι γραμματέας του τομέα Ενεργείας του ΠΑΣΟΚ αλλά γνήσιος πασόκος. Προεδρικός, Σημιτικός, του Γιώργου ή όποιας άλλης κατηγορίας αναγνωρίζει ένας οπαδός του ΠΑΣΟΚ. Και όχι ένας αριστερός με οικολογικές ανησυχίες που έγινε δήμαρχος της Αθήνας και μετά σαν πρωτάρης νόμισε ότι επειδή κέρδισε την πρώτη φορά που πήγε στο καζίνο, θα κερδίζει πάντα.

Το What if… μια ατελής προσομοίωση. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι θα γινόταν αν ο Χάρης Δούκας είχε εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση θα είχε μια διαφορετική κατάσταση για να αντιμετωπίσει. Από τη μία ο Χάρης Δούκας θα συσπείρωνε το αριστερό αντισυστημικό κοινό που μαζί με το ΠΑΣΟΚ τον έβγαλε δήμαρχο στην Αθήνα. Από την άλλη, για την κυβέρνηση θα ήταν πιο εύκολο να συσπειρώσει το κομμάτι των ψηφοφόρων που έχουν νωπές τις μνήμες από τις εποχές τού «Εμείς ή αυτοί».

Οσο για την επιθυμία των παλαιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ όπως ο Νίκος Χριστοδουλάκης και η Τόνια Αντωνίου, το ΠΑΣΟΚ να βγει έξω και να δει τι θέλει, το ΠΑΣΟΚ ούτε επί Ανδρέα ούτε πολύ περισσότερο επί Σημίτη ήταν το κόμμα τις νεολαίας. Και δεν πρόκειται να γίνει με τον Ανδρουλάκη, ο οποίος αντιλαμβάνεται τις προοπτικές ενός κόμματος που έχει πάψει να είναι κίνημα περισσότερο από 40 χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News