Τελικά ο βραβευμένος ελληνικός λαός δεν ανταπέδωσε στον Χάρη Δούκα τη φιλοφρόνηση. Παρά το κλείσιμο της Αθήνας για 24 ώρες για την «Παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο» και την ομιλία στα νέα παιδιά για την ανακύκλωση, οι Αθηναίοι τον έβγαλαν τριτο-τέταρτο. Δείχνοντας έλλειψη πολιτικού αισθητηρίου αφού οι πιθανότητες να μείνει δήμαρχος και να συνεχίσει το έργο του είναι πλέον μεγάλες.

Επίσης οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ δεν έστειλαν στον δεύτερο γύρο την Αννα Διαμαντοπούλου. Ωστε να αποδειχθεί ότι η ακροκεντρώα παράταξη ανεβάζει και κατεβάζει αρχηγούς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μάθει να προσέχει.

Το αποτέλεσμα είναι εσωκομματικές εκλογές οι οποίες, σε περίπτωση που ξαναβγεί ο Ανδρουλάκης, θα είναι κάτι σαν το σερβίς στο φιλέ στο τένις. Ως μη γενόμενες. Στην περίπτωση που βγει ο Δούκας θα είναι κάτι σαν παράταση ζωής για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο, όπως μου έλεγε προεδρικός του Τσίπρα, «ακόμα και οι παραστάσεις του Σεφερλή στο Δελφινάριο κάποτε τελειώνουν» αλλά μέχρι τόσο. Αλλο ο αρχηγός να υπόσχεται ότι θα σκίσει τα μνημόνια και άλλο ότι θα φυτέψει χαρουπιές και κουτσουπιές στην Αλεπότρυπα της Κυψέλης.

Για τις οποίες χαρουπιές και κουτσουπιές, εάν υπάρξει και δεύτερο debate, στην περίπτωση του Δούκα θα απέφευγα να αναφερθώ στον Ανδρουλάκη, αφού το πιθανότερο είναι να ξέρει περισσότερα –αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Ενα δεύτερο debate μεταξύ Ανδρουλάκη και Δούκα σε ντουέτο είναι ό,τι πρέπει για την ΕΡΤ για νούμερα πίσσας και νικοτίνης αλλά μοιάζει να το θέλουν και οι δύο. Ο Ανδρουλάκης για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού στο ΠΑΣΟΚ. Ο Δούκας επειδή ένα debate τον έκανε αυτό που είναι σήμερα.

Και η κυβέρνηση; Μοιάζει να προσεύχεται να μην τελειώσει ποτέ αυτό. Να γίνουν τα debate κάτι σαν τα ματς του Σουγκλάκου εναντίον του Τρομάρα, να χάνει ο ένας, να ζητάει επαναληπτικό αγώνα, να κερδίζει και να ζητάει ο άλλος και πάει λέγοντας.

Επειδή όμως όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, η κυβέρνηση, με ή χωρίς αντιπολίτευση, πρέπει να συνεχίζει να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα. Και να το δείχνει.

Παράδειγμα. Το πιθανότερο είναι όλοι να έχετε κάποιον πίνακα στον τοίχο ή κάποια φωτογραφία στο γραφείο σας. Πότε σταματήσατε να την βλέπετε; Πότε έγινε κομμάτι της καθημερινότητας που σταματήσατε να την παρατηρείτε; Το πιθανότερο είναι ύστερα από κάποιες εβδομάδες, άιντε μήνες, να έπαψε να υπάρχει.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με τη δημόσια ζωή. Πότε είναι η τελευταία φορά που παρατηρήσατε τις ταμπέλες των λεωφορειόδρομων; Πότε διαβάσατε τι γράφουν; Το πιθανότερο είναι όταν μπήκαν στην θέση τους κάπου κοντά στο 1998 ή τον πρώτο καιρό που πήρατε το δίπλωμα και όλα έμοιαζαν καινούργια. Εάν η κυβέρνηση σκοπεύει να ενεργοποιήσει τον νόμο για την κίνηση στους λεωφορειόδρομους, μια καλή αρχή θα ήταν να αλλάξει τις ταμπέλες.

Επίσης να αποφασίσει ποια επικοινωνιακή πολιτική θα ακολουθήσει με τις κάμερες κυκλοφορίας. Θα είναι προφανείς, όπως σήμερα που υπάρχουν ταμπέλες που προειδοποιούν ότι η κυκλοφορία ελέγχεται από κάμερες; Ή κρυμμένες –πίσω από χαρουπιές και κουτσουπιές, για παράδειγμα στη Βασιλίσσης Ολγας– ώστε οι οδηγοί να μην ξέρουν από πού θα τη βρουν;

Η κυβέρνηση βρίσκεται στη θέση να κυβερνάει χωρίς αντιπολίτευση. Οσοι ξέρουν από μηχανοκίνητο αθλητισμό ξέρουν και πόσο εύκολο είναι ο οδηγός να χάσει τον ρυθμό του επειδή δεν έχει αντίπαλο να τον πιέζει. Η κυβέρνηση πρέπει να μείνει συγκεντρωμένη στον αγώνα για μια καλύτερη καθημερινότητα. Στον οποίο η ίδια βάζει τους στόχους και δεν έχει τέλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News