Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Αμερικής, το 1862, η Βιρτζίνια Γούντμπερι Φοξ, σύζυγος του ναυτικού συμβούλου του Αβραάμ Λίνκολν, έγραψε στο ημερολόγιό της: «Ενας στρατιώτης εδώ είναι τόσο αφοσιωμένος στον πρόεδρο, που όταν η κυρία Λ. δεν είναι στο σπίτι κοιμάται μαζί του». Και πρόσθεσε: «Τι πράγματα!» Η Γούντμπερι Φοξ αναφερόταν στον σωματοφύλακα του Λίνκολν, έναν στρατιώτη ονόματι Ντέιβιντ Ντέρικσον.

Θα μπορούσε, γράφει ο Economist, να απορρίψει κάποιος τους ισχυρισμούς της συγκεκριμένης γυναίκας ως κακόβουλα κουτσομπολιά, όμως ένα νέο ντοκιμαντέρ, το «Lover of Men» (Εραστής Ανδρών), εξετάζει τέσσερις από τις σχέσεις του Λίνκολν, που διεξήχθησαν από τα 20 έως τα 50 του χρόνια, και υποστηρίζει ότι ο 16ος πρόεδρος των ΗΠΑ είχε πράγματι σεξουαλικές σχέσεις με άνδρες. Μια δημοφιλής κωμωδία με τίτλο «Oh, Mary!» πραγματεύεται περίπου το ίδιο θέμα και θα παίζεται στο Broadway μέχρι τον Ιανουάριο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1830, ενώ εργαζόταν σε ένα γενικό κατάστημα στο Ιλινόις, ο Λίνκολν μοιραζόταν ένα δωμάτιο με τον συνάδελφό του Γουίλιαμ Γκριν επί 18 μήνες. Σε μια επιστολή του ο Γκριν παρατήρησε ότι «οι μηροί του Λίνκολν είναι τόσο τέλειοι όσο θα μπορούσαν να είναι». Το 1837 ο Λίνκολν μετακόμισε στο Σπρίνγκφιλντ για να ασκήσει τη δικηγορία και συνάντησε τον Τζόσουα Σπίντ. Μοιράστηκαν ένα κοινό κρεβάτι για τέσσερα χρόνια. «Ποτέ δύο άνδρες δεν είχαν τόση οικειότητα μεταξύ τους» είχε γράψει ο Σπιντ για τη σχέση τους, σύμφωνα με τον Economist.

Το πόση και τι είδους οικειότητα ήταν αυτή στην οποία αναφερόταν είναι ένα θέμα που έχει διχάσει τους μελετητές. «Το να κοιμούνται δυο άνδρες στο ίδιο κρεβάτι δεν ήταν ασυνήθιστο στο Ιλινόις» υποστηρίζει στον Economist ο Μάικλ Μπέρλινγκεϊμ, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, ο οποίος δεν βλέπει καμία «απόδειξη ομοφυλοφιλικής σχέσης» ανάμεσα στον Λίνκολν και τον Σπιντ. Τα στρώματα, άλλωστε, ήταν ακριβά εκείνη την εποχή. Αλλά από τη στιγμή που ήταν δικηγόρος, ο Λίνκολν «θα μπορούσε να έχει όχι μόνο δικό του κρεβάτι, αλλά και δικό του σπίτι» λέει στο ντοκιμαντέρ ο Τόμας Μπαλτσέρσκι από το Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Κονέκτικατ. Στον Λίνκολν προσφέρθηκε στέγη αλλού αλλά εκείνος επέλεξε να μείνει με τον Σπιντ.

Οταν ο Σπιντ επέστρεψε στο Κεντάκι, το 1841, ο Λίνκολν έπαθε κατάθλιψη. Εγραψε: «Είμαι πλέον ο πιο άθλιος άνθρωπος που υπάρχει. Αν αυτό που νιώθω μοιραζόταν εξίσου σε όλη την ανθρώπινη οικογένεια, δεν θα υπήρχε ούτε ένα χαρούμενο πρόσωπο στη Γη…». Οι δυο άνδρες συνέχισαν να ανταλλάσσουν επιστολές μιλώντας συχνά σε αυτές για τους φόβους τους για τον γάμο και τις γυναίκες.

Η αποστροφή του Λίνκολν για τις γυναίκες δεν είναι κάτι που ακούγεται για πρώτη φορά. «Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε πολύ για τα κορίτσια» είχε πει η Σάρα Μπους Λίνκολν, η θετή μητέρα του. Ωστόσο ο γάμος ήταν χρήσιμος για όσους άνδρες επεδίωκαν δημόσια αξιώματα, και το 1842 ο Λίνκολν παντρεύτηκε τη Μαίρη Τοντ. Ο ίδιος συχνά υπέγραφε τα γράμματά του προς τον Σπιντ με τη φράση «δικός σου για πάντα», αλλά ποτέ δεν έστελνε επιστολές στη γυναίκα του.

Για κάποιους οι εικασίες για τη σεξουαλικότητα του Λίνκολν είναι αναπόφευκτες σε μια εποχή που δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον για τις ταυτότητες φύλου, επισημαίνει ο Economist. Ομως η εικασία περί της ομοφυλοφιλίας του δεν είναι καινούργια. Σε μια βιογραφία του 1926, ο Καρλ Σάντμπουργκ, ένας βιογράφος που έχει βραβευτεί με Πούλιτζερ, υπονόησε ανοιχτά ότι ο Λίνκολν ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά το συγκεκριμένο απόσπασμα αφαιρέθηκε αργότερα.

Τώρα που οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου έχουν αποκτήσει νομική και κοινωνική αποδοχή, οι ιστορικοί άνοιξαν ξανά την έρευνα. Το «Lover of Men» είναι μέρος μιας ευρύτερης τάσης στη μελέτη της Ιστορίας, αυτής που αμφισβητεί τις ορθόδοξες απόψεις και αφηγήσεις.  Οι μέθοδοι ανάλυσης και οι προοπτικές που εισήχθησαν από τις νέες γενιές μελετητών αλλάζουν τα αφηγήματα και οι ιστορικοί συχνά αναθεωρούν την κατανόησή τους για το παρελθόν. Για παράδειγμα, επί χρόνια οι μελετητές αρνούνταν ότι ο Τόμας Τζέφερσον έκανε παιδιά με τη σκλάβα του, Σάλι Χέμινγκς, καθώς ήταν μια πρόταση πολύ δυσάρεστη για την αμερικανική κοινωνία. Σήμερα οι περισσότεροι ιστορικοί αποδέχονται ότι αυτό συνέβη.

Οι ερμηνείες των σχέσεων του Λίνκολν έχουν «μετατοπιστεί» σημαντικά, λέει στον Economist ο Τζον Στόφερ, ιστορικός στο Χάρβαρντ. Ωστόσο πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι οι σχέσεις του Λίνκολν με τους άνδρες ήταν πλατωνικές. Ενας λόγος γι’ αυτό, σύμφωνα με τον Στόφερ, είναι ότι αντιμετωπίζουν τον Λίνκολν «ως μια σχεδόν θεϊκή φιγούρα» και δεν θέλουν να συλλογίζονται καν ότι είχε κρυφές σεξουαλικές προτιμήσεις. Το «Lover of Men» είναι απίθανο να οδηγήσει σε μια ολική επαναξιολόγηση της υστεροφημίας του Λίνκολν.

Πολλοί Αμερικανοί θα συνεχίσουν να βλέπουν τον μεγάλο πατριώτη ακριβώς όπως και πριν. Κάποιοι άλλοι θα κατακρίνουν τα όσα παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ ως ανοησίες. Στον 21ο αιώνα η Αμερική παραμένει διχασμένη, όπως και την εποχή του Λίνκολν. Απλώς σήμερα είναι άλλα τα ζητήματα που τη διχάζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News