Η Aννα Διαμαντοπούλου κάλεσε τον Χάρη Δούκα να πάρει πίσω την φράση «το ΠΑΣΟΚ δεν θα ξαναγίνει δεκανίκι της Νέας Δημοκρατίας» που ο δήμαρχος εκστόμισε στην κεντρική του ομιλία στον Πανελλήνιο. «Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και η συγκυβέρνηση Βενιζέλου έσωσαν την χώρα, έβαλαν πλάτη και πλήρωσαν για τα αμαρτήματα δεκαετιών και κυρίως της κυβέρνησης Καραμανλή», είπε η Άννα.

Δίκιο είχε. Μόνο που ο μεν Βενιζέλος παράτησε την ενεργό πολιτική και βρήκε την υγειά του. Παλαιοί φίλοι και εχθροί ομνύουν πλέον εν σώματι στην σοφία του, στην εμπειρία του και στην εμβρίθεια των αναλύσεων του, σιγά μην εμπλακεί στην –ψιλομίζερη εδώ που τα λέμε– μάχη επικράτησης των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ. Υποψιάζομαι ότι οι σπόντες του Δούκα, έχουν για τα αυτιά του την ίδια αξία με τον ήχο μιας εξάτμισης αυτοκινήτου που περνά έξω απ’ το παράθυρο.

Ο Γιώργος πάλι, άλλη περίπτωση και εκείνος, είναι πλέον φανερός υποστηρικτής του Δούκα σε τούτη την προεκλογική εκστρατεία. Αυτός του γέμισε την αίθουσα του Royal στην Πάτρα. Όπερ θεωρεί ότι ο εκλεκτός του υποψήφιος δεν έχει κανένα πρόβλημα με την πρωθυπουργική του θητεία και την εν γένει κομματική του ιστορία, αν και δεν άκουσα πουθενά τον δήμαρχο να του πλέκει κανένα εγκώμιο. Ως να μην υπήρξε πρωθυπουργός τον αντιμετωπίζει τον Γιώργο. Εκτός κι αν κολακεύτηκε από την μνημειώδη φράση του Χάρη, «ξεκινώ τον προεκλογικό μου αγώνα από την γη των Παπανδρέου». Δεν διευκρίνισε αν εννοεί δύο ή τρεις Παπανδρέου.

Πλησιάζοντας πάντως στο τέλος της προεκλογικής τους εκστρατείας, φαίνεται ότι η ιστορία του ΠΑΣΟΚ χωρίζεται σε δύο περιόδους. Η πρώτη είναι από το 1974 ως το 1996 (που έφυγε ο Ανδρέας), η οποία στα λόγια όλων των υποψηφίων αρχηγών λάμπει σαν ζωοδότης ήλιος. Η δεύτερη περίοδος είναι από το 1996 μέχρι σήμερα, που στις αναφορές όλων των υποψηφίων πλην της Διαμαντοπούλου, καλύπτεται από μυστηριακό και με μια ανεπαίσθητη δόση υποτίμησης σκοτάδι.

Ολοι τους είναι με τον Ανδρέα. Αλλά μόνο η Αννα τολμά να είναι με τον Ανδρέα, αλλά και με τον Σημίτη και με τον Γιώργο και με τον Βενιζέλο και με την Φώφη. Βεβαίως, οι υπόλοιποι πέντε υποψήφιοι δεν κατακεραυνώνουν ευθέως τους μετά Ανδρέα αρχηγούς, αλλά εντέχνως και ανεπαισθήτως τους καταδικάζουν σε μια βαριά λήθη. Ως να μην έχουν καν υπάρξει. Σαν να κουβαλάνε μόνο αμαρτίες, που καλύτερο είναι να μείνουν αθέατες κάτω απ’ το ιστορικό χαλί.

Αλλά οι συγκεκριμένοι πάνε για αρχηγοί όλου του ΠΑΣΟΚ και για συνεχιστές όλης της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ. Με τα καλά του, με τα άσχημα του, με τα αμφιλεγόμενα του. Δεν θα πάρουν την σκυτάλη του Κινήματος από την επομένη της κηδείας του Ανδρέα, μηδενίζοντας βολικά και δίχως ίχνος θάρρους, τα ενδιάμεσα 28 χρόνια μέχρι το σήμερα. Ούτε εκείνος που θα κερδίσει, θα ‘θελε να δει να σβήνεται το όνομα και η προσφορά του από την γομολάστιχα του επόμενου και μεθεπόμενου αρχηγού. Προσοχή, γιατί εδώ όλα πληρώνονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News