Ενα από τα βασικότερα στοιχεία της πολεμικής του Ντόναλντ Τραμπ εναντίον του Τζο Μπάιντεν ήταν η προχωρημένη ηλικία του δεύτερου και άρα η ανικανότητά του να κυβερνήσει τις ΗΠΑ για ακόμη μια τετραετία. Σε ένα βαθμό αυτό λειτούργησε, και όχι μόνο ως αποτρεπτικό για τους ψηφοφόρους να επιλέξουν τον Μπάιντεν, αλλά και ως παραπέτασμα καπνού που έκρυβε το γεγονός ότι και ο ίδιος ο Τραμπ δεν είναι ακριβώς έφηβος· ακριβώς το αντίθετο. Απέναντι στην Κάμαλα Χάρις, είναι τώρα εκείνος ο «ηλικιωμένος».

Ο Τραμπ πάντα μιλούσε με αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «word salad» (σαλάτα λέξεων). Πολύ σπάνια έβγαζαν νόημα όσα έλεγε ή ήθελε να πει. Ο κόσμος και τα ΜΜΕ έχουν συνηθίσει τόσο πολύ σε αυτό, που ακόμη και αν χειροτερέψει, προδίδοντας μια γνωστική αδυναμία εκ μέρους του, δεν θα το πάρουν χαμπάρι. Σε τελική ανάλυση, όπως το θέτει ο Εντουαρντ Λιούς στους Financial Times «ποιος έχει την αντοχή να καθίσει να παρακολουθήσει μέχρι το τέλος, πολλώ δε μάλλον να αναλύσει ολόκληρες τις ομιλίες του Τραμπ; Ούτε καν οι ψυχολόγοι».

Συνεπώς, άπαντες συνεχίζουν να τον αντιμετωπίζουν όπως πάντα και κανείς δεν εστιάζει στο αν και πώς έχει αλλάξει. Προς το χειρότερο. Για όλους στην Αμερική, συνεχίζει να είναι ο «παλιός, καλός Τραμπ», με τα εξωφρενικά ξεσπάσματα, τις παιδικές αντιδράσεις και την μπερδεμένη ρητορική. Μέσα σε όλα αυτά, ακόμη και αν υπήρχε μια ξεκάθαρη γνωστική παρακμή, λίγοι θα το καταλάβαιναν.

Οι περισσότεροι φεύγουν από τις ομιλίες του πριν αυτές ολοκληρωθούν, αλλά ο ίδιος ο Τραμπ επιμένει ότι ο Τζο Μπάιντεν και η Κάμαλα Χάρις τού έχουν στερήσει –επίτηδες– τον βαθμό προστασίας που απαιτείται από τη Μυστική Υπηρεσία ώστε να μπορεί να μιλάει σε ακόμη μεγαλύτερους χώρους, με συνέπεια να μένουν «δεκάδες χιλιάδες» οπαδοί του εκτός.

Εννοείται ότι πρόκειται περί μυθοπλασίας, όπως γράφουν οι FT, αλλά είναι δύσκολο να κάθεσαι να καταγράφεις όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις –που στην περίπτωση του Τραμπ είναι δεκάδες καθημερινά– χωρίς να φανείς εμμονικός. Τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ είναι, συνεχίζουν οι FT «σαν τον παροιμιώδη τυφλό που συναντά έναν ελέφαντα και αρχίζει να τον αγγίζει: Η κλίμακα του αντικειμένου είναι τόσο μεγάλη, που είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτή. Ως εκ τούτου, τα λόγια του Τραμπ συνοψίζονται συνήθως σε κάποια μορφή που να μπορεί να γίνει κάπως κατανοητή από έναν κανονικό άνθρωπο. Οι αριστεροί επικριτές των ΜΜΕ τα κατηγορούν ότι τον ξεπλένουν για να φαίνεται λογικός». Στην πραγματικότητα απλώς προσπαθούν να γράψουν κάτι που να βγάζει νόημα.

Αν συγκρίνουμε τον Τραμπ τού 2016 με τον Τραμπ τού σήμερα, γίνεται εμφανές ότι η μνήμη του είναι σε μεγαλύτερη σύγχυση και το λεξιλόγιό του πιο περιορισμένο. Ακόμη και όταν αποφεύγει τις γνωστές λεκτικές ασυναρτησίες του, ο ρυθμός με τον οποίο επαναλαμβάνεται πλέον είναι αξιοσημείωτος.

«Η Κάμαλα έχει διανοητικά προβλήματα», είπε ο Τραμπ το περασμένο Σαββατοκύριακο. «Ο Τζο Μπάιντεν απέκτησε διανοητικά προβλήματα. Είναι λυπηρό. Αλλά η Κάμαλα Χάρις, ειλικρινά, πιστεύω ότι γεννήθηκε έτσι».

Μέσα σε όλα αυτά, το βασικό ερώτημα είναι ένα: γιατί ο 81χρονος Μπάιντεν παραιτήθηκε από την υποψηφιότητα του κόμματός του, ενώ ο 78χρονος Τραμπ δεν αντιμετωπίζει τέτοιο θέμα; Η απλή απάντηση, κατά τους FT, είναι ότι οι Δημοκρατικοί πανικοβλήθηκαν. Ο Μπάιντεν πιθανότατα θα είχε χάσει τις εκλογές από τον Τραμπ. Οι ψηφοφόροι τον έκριναν κατά πολύ από τη φυσική του εμφάνιση, η οποία είναι αρκετά πιο ταλαιπωρημένη από αυτήν του Τραμπ.

Αν όντως διάβαζαν ή έστω άκουγαν προσεκτικά τι έλεγε ο καθένας τους, όμως, θα είχαν διαφορετική άποψη. Ο Μπάιντεν μερικές φορές ξεχνά και συχνά παρασύρεται εκτός θέματος. Αλλά οι απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του δεν απαρτίζονται από παλαβομάρες. Η Χάρις μπορεί να ακούγεται διστακτική, ειδικά σε οικονομικά ζητήματα. Αλλά δεν δείχνει «διανοητικά ανάπηρη», όπως την αποκάλεσε ο Τραμπ.

Ο ίδιος ο Τραμπ, πάλι, έχει υποσχεθεί να απελάσει εκατομμύρια παράνομους μετανάστες, δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο δημιουργίας δικτύου στρατοπέδων κράτησης, αποκαλεί τους ξένους «θανατηφόρους» και προειδοποιεί τους Αμερικάνους ότι «θα μπουν στην κουζίνα τους και θα τους κόψουν τον λαιμό». Το είπε επί λέξει στο Πρερί ντι Σιέν το περασμένο Σαββατοκύριακο. «Θα απελευθερώσω το Ουισκόνσιν από αυτή τη μαζική εισβολή μεταναστών δολοφόνων, βιαστών, κουκουλοφόρων, εμπόρων ναρκωτικών, κακοποιών και μοχθηρών μελών συμμοριών», συνέχισε, σε περίπτωση που δεν είχε γίνει σαφής.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε πώς ακριβώς θα ξεριζωθούν εκατομμύρια άνθρωποι από ολόκληρη τη χώρα, χωρίς να ασκηθεί μαζική βία. Πώς θα καταφέρουν οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, που θα κάνουν επιδρομές σε εκατοντάδες γειτονιές, να καταλάβουν ποιος είναι παράνομος και ποιος όχι; Θα αρπάξουν τις μητέρες από τα παιδιά τους; Η μαζική απέλαση είναι το νήμα που διατρέχει τη ρητορική του Τραμπ, αλλά κανείς δεν ελέγχει αυτά που λέει για τη λογική τους.

Οι υπόλοιπες υποσχέσεις του Τραμπ απευθύνονται σε συγκεκριμένες ομάδες Αμερικανών. Οι μαζικές απελάσεις απευθύνονται σε όλο το φάσμα των ψηφοφόρων. Αν οι Αμερικανοί μπορούσαν να κατανοήσουν τι θα σήμαινε αυτό στην πράξη, πολλοί θα το ξανασκέφτονταν. Ο Τραμπ, όμως, κατά σύστημα, διασπά την προσοχή των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ, πετώντας δεξιά και αριστερά ασάφειες. Αυτές οι ασάφειες, ωστόσο, θα μπορούσαν να αλλάξουν οριστικά αυτό που είναι οι ΗΠΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News