Ο Κρις Κριστόφερσον, μια εμβληματική φιγούρα του αμερικανικού τραγουδιού αλλά και του σινεμά, έφυγε από τη ζωή στα 88 του στις 28 Σεπτεμβρίου. Μόλις ανακοινώθηκε ο θάνατός του, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία «Ενα Αστέρι Γεννιέται» (1976), του απέτισε θερμό φόρο τιμής.

«Την πρώτη φορά που είδα τον Κρις να εμφανίζεται στο κλαμπ “Troubadour” του Λος Αντζελες κατάλαβα πως ήταν κάτι το ξεχωριστό» έγραψε η αμερικανίδα σταρ στο X/Twitter. «Ξυπόλητος και χτυπώντας την κιθάρα του, έμοιαζε να είναι η τέλεια επιλογή για ένα σενάριο που έγραφα, το οποίο τελικά έγινε το “Ενα Αστέρι Γεννιέται”».

Η Στρέιζαντ και ο Κριστόφερσον τραγούδησαν εκεί το θέμα της ταινίας, «Evergreen», ενώ στην τελευταία συναυλία της, το 2019 στο Λονδίνο, η αμερικανίδα περφόρμερ κάλεσε τον Κριστόφερσον στη σκηνή για να τραγουδήσουν, και πάλι μαζί, το «Lost Inside Of You», άλλο ένα ερωτικό τραγούδι από εκείνη την ταινία.

«Ηταν πιο γοητευτικός από ποτέ και το κοινό τον πλημμύρισε με χειροκροτήματα. Ηταν χαρά μου να τον βλέπω να απολαμβάνει την αναγνώριση και την αγάπη που τόσο πλούσια άξιζε» έγραψε στην ανάρτησή της, προτού εκφράσει τα συλλυπητήριά της στη σύζυγό του Λιζ, που «τον στήριξε με κάθε δυνατό τρόπο».

Ωστόσο αυτό που δεν ανέφερε η Στρέιζαντ ήταν πως η διαδικασία παραγωγής της ταινίας ήταν μια από τις πιο βασανιστικές στα χρονικά του Χόλιγουντ, γράφει στην Telegraph ο Αλεξάντερ Λάρμαν. Προηγουμένως είχαν γυριστεί δύο εκδοχές της ιστορίας, το 1937 με την Τζάνετ Γκέινορ και τον Φρέντρικ Μαρτς και το 1954 με τον Τζέιμς Μέισον και την Τζούντι Γκάρλαντ. Και οι δύο έμειναν στην ίδια βασική υπόθεση: ένας διάσημος σταρ ερωτεύεται μια ανερχόμενη νεαρή ηθοποιό και, καθώς η φήμη της μεγαλώνει, η δική του μειώνεται, μέχρι που τελικά εκείνη τον επισκιάζει και εκείνος αυτοκτονεί.

Η εκδοχή της Στρέιζαντ επικαιροποίησε την ιστορία μεταφέροντάς την στον χώρο της ροκ μουσικής. Η ίδια θα υποδυόταν την Εστερ Χόφμαν, μια τραγουδίστρια που φιλοδοξούσε να γίνει διάσημη, ενώ ο μέντορας/εραστής της θα ήταν ο Τζον Νόρμαν Χάουαρντ, ένας αυτοκαταστροφικός αλλά εξαιρετικά ταλαντούχος ροκ σταρ.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 δεν υπήρχε έλλειψη χαρισματικών, «καταραμένων» προσωπικοτήτων στη μουσική βιομηχανία για να παίξουν τον ρόλο αυτό. Αλλά ο φίλος της Στρέιζαντ και συμμαθητής της στο σχολείο Νιλ Ντάιαμοντ αρνήθηκε. Μετά έγινε πρόταση στον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος είχε προσεγγιστεί για να παίξει τον ρόλο του Χάουαρντ και στην ταινία του 1954. Ομως, αν και διέθετε την απαιτούμενη μελαγχολία, ήταν εκτός φόρμας και όχι σπουδαίος τραγουδιστής.

Αντ’ αυτού, η Στρέιζαντ και ο παραγωγός Τζον Πίτερς αποφάσισαν να προσεγγίσουν τον άνθρωπο που σε εκείνο το σημείο της καριέρας του ζούσε τη δική του εκδοχή της ζωής του Τζον Νόρμαν Χάουαρντ. Δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον «βασιλιά» Ελβις Πρίσλεϊ.

Οταν όμως πήγαν στο Λας Βέγκας για να τον συναντήσουν, ένιωσαν τρόμο. Ο τότε 40χρονος τραγουδιστής είχε να παίξει σε ταινία από το «Change of Habit» του 1969, ήταν εκτός φόρμας και υπέρβαρος. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ακόμα ο Ελβις, και ειδικά ο Πίτερς τον λάτρευε. «Μας είπε ότι πάντα ήθελε να δουλέψει με την Μπάρμπρα, πράγμα ασυνήθιστο. Οι περισσότεροι ερμηνευτές δεν το κάνουν, είναι πολύ δυνατή»  σχολίασε ο αμερικανός παραγωγός.

Η ιδέα ήταν ότι ένας τέτοιος ρόλος θα μπορούσε να τον αποκαταστήσει και να του φέρει ένα νέο κοινό. Οι αρχικές διαπραγματεύσεις, όμως, δεν πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο. Η Στρέιζαντ θυμήθηκε: «[Πήγαμε] στα παρασκήνια για να συναντήσουμε τον Ελβις και τον μάνατζέρ του, τον συνταγματάρχη [Τομ] Πάρκερ. Ο Ελβις άργησε να εμφανιστεί και όταν τελικά μπήκε μέσα, ζήτησε συγγνώμη. “Συγγνώμη που σας έκανα να περιμένετε, αλλά έχω ένα πρόβλημα. Εχω μια κοπέλα που πετάει με το αεροπλάνο μου αυτή τη στιγμή”… την είχε βάλει να κάνει κύκλους κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι του… “και δεν μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να την αφήσω να κατέβει. Εσύ τι λες;”  Είπα “Γιατί είναι εκεί πάνω”; “Μιλούσε συνέχεια ενώ ετοιμαζόμουν να βγω στη σκηνή και με τρέλαινε”. “Αφησέ την να κατέβει”, του είπα, “και πες της την αλήθεια. Εξήγησέ της ότι χρειάζεσαι λίγο ήσυχο χρόνο για τον εαυτό σου πριν από την εμφάνισή σου. Θα το καταλάβει αυτό”».

Η συμβουλή της ήταν σοφή, γράφει ο Αλεξάντερ Λάρμαν στην Telegraph. Ωστόσο ο Ελβις, μια διογκωμένη σκιά του εαυτού του τότε, θα πέθαινε δυο χρόνια αργότερα, χωρίς να ξαναπαίξει ποτέ σε ταινία. Μπορεί ο ίδιος να είχε δεχτεί τον ρόλο, και αρχικά ήταν πρόθυμος να το κάνει. Ο Πάρκερ, όμως, πρόβαλε μια σειρά από παράλογες απαιτήσεις, ίσως σε μια σκόπιμη προσπάθεια να σαμποτάρει το project.

Ζήτησε ο Ελβις να είναι κορυφαίος, να πληρωθεί ένα τεράστιο χρηματικό ποσό και, το πιο προβληματικό, να αλλάξει το concept της ταινίας. Επέμενε να ξαναγραφτεί το σενάριο ώστε να υποδηλώνει ότι η καριέρα του πρωταγωνιστή εξακολουθούσε να ακμάζει αντί να βρίσκεται σε πτώση, επειδή ανησυχούσε ότι αν ο Ελβις υποδυόταν στην οθόνη μια ξεπεσμένη φιγούρα θα προκαλούσε εικασίες σχετικά με τις δυσκολίες της δικής του καριέρας. Ετσι, ο «βασιλιάς του ροκ» δεν πήρε ποτέ τον ρόλο.

Η Στρέιζαντ και ο Πίτερς, λοιπόν, έπρεπε να ψάξουν αλλού. Τότε, μετά από άλλη μια άκαρπη αναζήτηση στο Χόλιγουντ, εμφανίστηκε το όνομα του Κρις Κριστόφερσον, ο οποίος είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως τραγουδιστής στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και εκείνη την εποχή ήταν περισσότερο γνωστός ως τραγουδοποιός παρά ως ροκ σταρ. Λίγα χρόνια πριν, εξάλλου, είχε ξεκινήσει καριέρα ηθοποιού και είχε ήδη συνεργαστεί με τον Σαμ Πέκινπα (δύο φορές) και τον Μάρτιν Σκορσέζε. Δυστυχώς, ο σκηνοθέτης που επιλέχθηκε για το «Ενα Αστέρι Γεννιέται», ο Φρανκ Πίρσον, δεν ήταν ούτε Σκορσέζε ούτε Πέκινπα, και τόσο η Στρέιζαντ όσο και ο Κριστόφερσον τον απεχθάνονταν.

Επιπλέον, η σχέση της Στρέιζαντ με τον συμπρωταγωνιστή της αποδείχτηκε ακόμη πιο περίπλοκη. Ο Κριστόφερσον έπινε πολύ εκείνη την περίοδο, πιστός ίσως στη μέθοδο της υποκριτικής. Η Στρέιζαντ θα έγραφε αργότερα: «[Αυτό] έκανε τη συνεργασία μαζί του πολύ δύσκολη.  Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αφεθώ και να αποδεχτώ την κατάσταση. Και χαίρομαι τόσο πολύ και για τους δυο μας, γιατί αυτό που μου έδωσε ήταν πάρα πολύ καλό».

Ο Χάουαρντ του Κριστόφερσον θύμιζε πολύ τον Τζιμ Μόρισον, τον «καταραμένο» τραγουδιστή των Doors, ωστόσο ο ίδιος αρνήθηκε ότι επρόκειτο για έναν τόσο συνειδητό φόρο τιμής, λέγοντας: «Δεν νομίζω ότι γνώρισα ποτέ τον Μόρισον. Πολλοί άνθρωποι είπαν ότι μοιάζαμε – χωρίς πουκάμισο και με μούσι–, αλλά ο ξεπεσμένος ροκ σταρ που υποδύθηκα ήταν περισσότερο ο εαυτός μου».

Ο Κριστόφερσον και η Στρέιζαντ είχαν το δύσκολο έργο να δείχνουν ερωτευμένοι κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του παντοδύναμου παραγωγού και ταυτόχρονα ζηλιάρη συντρόφου της ηθοποιού, έτσι η σχέση τους παρέμεινε καθαρά επαγγελματική. Ωστόσο η χημεία τους στην οθόνη είναι αναμφισβήτητα ηλεκτρισμένη.

Η Στρέιζαντ ανέφερε για τον συμπρωταγωνιστή της: «Ο ρόλος του Τζον Νόρμαν Χάουαρντ φαινόταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του. Σχεδόν δεν χρειαζόταν να παίξει. Ηταν μουσικός, τραγουδοποιός, ποιητής… με μια επώδυνη ευαλωτότητα που φαινόταν στα μάτια του. Θεέ μου, ήταν πολύ ελκυστικός… τόσο όμορφος… με τέλεια λευκά δόντια… και ξυπόλητος. Απίστευτα σέξι».

Αμέσως κυκλοφόρησαν φήμες ότι οι δυο τους είχαν σχέση στα γυρίσματα, κάτι που η Στρέιζαντ δεν επιβεβαίωσε ποτέ αλλά ούτε και το διέψευσε. Στα απομνημονεύματά της υπαινίχθηκε με πικάντικο τρόπο ότι ανάμεσά τους υπήρχε κάτι περισσότερο από επαγγελματικό ενδιαφέρον: «Μου έκανε πιπιλιές στον λαιμό. Δόξα τω Θεώ, είχα ένα μπικίνι του Rudi Gernreich με λαιμό ζιβάγκο για να τις κρύψω» έγραψε.

Η ταινία γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία αλλά αποδοκιμάστηκε από τους κριτικούς: «Μετά από μισή ώρα, έγραψα στις σημειώσεις μου “ένα αστέρι είναι βαρετό”, και αργότερα δεν πείστηκα ότι έκανα λάθος» έγραψε ο κριτικός των Los Angeles Times.  Η Στρέιζαντ επαινέθηκε για το τραγούδι της, όμως ελάχιστα άλλα στοιχεία είχαν θετική υποδοχή. Αλλά δεν είχε σημασία. Τόσο ο Κριστόφερσον όσο και η Στρέιζαντ κέρδισαν Χρυσές Σφαίρες καλύτερου και καλύτερης ηθοποιού σε μιούζικαλ, αντίστοιχα, ενώ το «Evergreen» θα κέρδιζε το Οσκαρ καλύτερου τραγουδιού.

Σε αντίθεση, μάλιστα, με πολλούς άλλους συμπρωταγωνιστές της Στρέιζαντ, οι δυο τους θα διατηρούσαν καλές σχέσεις και εκτός οθόνης, μέχρι τέλους. Το 2019 ο Κριστόφερσον τη συνάντησε στη σκηνή του Hyde Park ως special guest, όπου τραγούδησαν το άλλο κύριο ερωτικό τραγούδι της ταινίας, το «Lost Inside οf You».

Ισως να μη μάθουμε ποτέ τι συνέβη πραγματικά ανάμεσά τους εκτός γυρισμάτων, αλλά ό,τι κι αν ήταν αυτό, η πραγματικά ζεστή σχέση τους υποδηλώνει ότι η ταραχώδης διαδικασία του casting άξιζε τελικά τον κόπο, γράφει ο Λάρμαν στην Telegraph. Η φλογερή χημεία τους, άλλωστε, είναι ένα ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου, και η ταινία, με όλη τη δόξα της δεκαετίας του 1970 που κουβαλά, αποτελεί έναν φόρο τιμής που αρμόζει στον εκλιπόντα πρωταγωνιστή της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News