Το αυστριακό ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας (FPÖ) διευθύνεται από δύο άτομα. Ο ένας, «δημαγωγός της μπιραρίας», με το ασυνήθιστο χάρισμα να δημιουργεί λαϊκιστικά τζιγκλάκια όπως το Daham statt Islam (Σπίτι αντί για Ισλάμ) ή το Mehr Mut für unser Wiener Blut (Περισσότερο Κουράγιο για το Βιεννέζικο Αίμα μας).

Ο άλλος είναι ένας ντροπαλός, ήπιος φιλόσοφος, που κάποτε έγραψε μια μισοτελειωμένη προπτυχιακή διατριβή για τη «Φαινομενολογία του Πνεύματος» του Χέγκελ, και απουσιάζει συχνά από τις βαρετές κοινοβουλευτικές επιτροπές, προτιμώντας να πηγαίνει για ορειβασία.

Και οι δύο αυτοί άνδρες είναι το ίδιο πρόσωπο, γράφουν οι Times, ο 55χρονος Χέρμπερτ Κικλ, μια απατηλή προσωπικότητα της οποίας τις πραγματικές προθέσεις ακόμη και στενοί του σύμμαχοι δυσκολεύονται να αναγνώσουν.

Από μερικές απόψεις, ο Κικλ είναι γνωστός. Εχει περάσει δύο δεκαετίες στα ανώτερα επίπεδα της αυστριακής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης μιας διετίας ως υπουργός Εσωτερικών, και έχει εκτοξεύσει ένα απίστευτο οπλοστάσιο επιθετικότητας εναντίον των αντιπάλων του, τους οποίους απέρριψε ποικιλοτρόπως ως «σάπια, μη βρώσιμα μαρξιστικά φρούτα», «διανοητικούς μονοκύτταρους οργανισμούς» και «υπνωτικά χάπια» με ανθρώπινη μορφή.

Μέχρι πρόσφατα, ωστόσο, το αυστριακό κοινό ήξερε μόνο τα βασικά σημεία του βιογραφικού του: Ο Κικλ είναι γιος οικοδόμου από μια μικρή πόλη της Καρινθίας, παράτησε δύο φορές το πανεπιστήμιο και στη συνέχεια έγινε γνωστός ως λογογράφος του πρώην αρχηγού του κόμματος, Γιεργκ Χάιντερ.

Το «Kickl and the Destruction of Europe» (Ο Κικλ και η Καταστροφή της Ευρώπης), ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο και έγραψαν οι αυστριακοί δημοσιογράφοι Γκέρνοτ Μπάουερ και Ρόμπερτ Τράιχλερ, παρουσιάζει τον Κικλ ως έναν «ανασφαλή αυτοδίδακτο» και αυτοαποκαλούμενο «σκύλο που επιτίθεται όταν παραμονεύει ο κίνδυνος», έναν άνθρωπο με ταλέντο στη στρατηγική και απαράμιλλη επιθετικότητα.

Πολιτικός καριέρας, ο Κικλ άρχισε να εργάζεται στην εκλογική μηχανή του FPÖ στα μέσα της δεκαετίας του 1990, καθώς ο Χάιντερ έσερνε ένα κεντροδεξιό κόμμα σε εθνικιστικά νερά και το μετέτρεπε σε μια από τις ισχυρότερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Ο Κικλ εξελέγη στο Κοινοβούλιο το 2006, γράφουν οι Times, και διηύθυνε τη λειτουργία των ΜΜΕ του FPÖ επί 13 χρόνια ως επικεφαλής εφημερίδων, ιστοτόπων και σελίδων μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έρχονταν σε αντίθεση με τον κυρίαρχο Τύπο.

Ο Κικλ έγινε υπουργός Εσωτερικών όταν το κεντροδεξιό Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα σχημάτισε συνασπισμό με το FPÖ υπό την καγκελαρία του Σεμπάστιαν Κουρτς, το 2017. Κέρδισε γρήγορα τη φήμη του σκληροπυρηνικού, ζητώντας να «συγκεντρωθούν» όλοι οι αιτούντες άσυλο σε μια ενιαία εγκατάσταση και διεξάγοντας μια εκστρατεία παραπληροφόρησης και συκοφάντησης για τον έλεγχο της κύριας υπηρεσίας πληροφοριών της Αυστρίας, της BVT.

Καθώς ο Κικλ προσπαθούσε να δημιουργήσει μια «όσο το δυνατόν πιο απλή ανταλλαγή δεδομένων» με τους ομολόγους του στη Μόσχα, η αστυνομία έκανε σειρά εφόδων στα σπίτια ανώτερων αξιωματικών του BVT, με συνέπεια η υπηρεσία να γίνει κυριολεκτικά παρίας στη Δύση.

Το 2019 το FPÖ αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και έχασε περισσότερο από το ένα τρίτο των υποστηρικτών του, υπενθυμίζουν οι Times, λόγω του σκανδάλου «Ibizagate», στο οποίο ο Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε, ηγετικό στέλεχος του κόμματος και αντικαγκελάριος, μαγνητοσκοπήθηκε κρυφά να διαπραγματεύεται με μια γυναίκα που πίστευε ότι ήταν ανιψιά ενός ρώσου ολιγάρχη.

Ο Κικλ ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος δύο χρόνια αργότερα. Ανοικοδόμησε τα ποσοστά του κόμματος, αρχικά εκμεταλλευόμενος την ευρεία εχθρότητα προς τα lockdown και τους εμβολιασμούς κατά της Covid και αργότερα σφυροκοπώντας τη συντηρητική-πράσινη κυβέρνηση συνασπισμού για τους χειρισμούς της στην οικονομία, τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και το πρόγραμμα μηδενικών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, το οποίο, όπως είπε, οδηγούσε την Αυστρία στον «κομμουνισμό του κλίματος».

Εχει διαμορφώσει το πολιτικό του σχέδιο επάνω σε αυτό του Βίκτορ Ορμπαν, του αυταρχικού πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, και έχει φλερτάρει με την ιδέα να βγάλει την Αυστρία από την ΕΕ, δεσμευόμενος να μετατρέψει τη χώρα σε «φρούριο» ενάντια στους μετανάστες όπως ο γείτονάς της στην Κεντρική Ευρώπη.

Οπως και ο Ορμπαν, είναι επιεικής έως φιλικός προς τον Πούτιν, έχοντας υποσχεθεί να τερματίσει την αυστριακή υποστήριξη προς την Ουκρανία και να ασκήσει βέτο σε περαιτέρω κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας, σε περίπτωση που γίνει καγκελάριος.

Οι –πολλοί– επικριτές του τον κατηγορούν ότι προετοιμάζεται να υπονομεύσει τη Δημοκρατία στην Αυστρία και να «εξολοθρεύσει τους αντιφρονούντες, να καταστείλει μειονότητες, να υποτάξει το δικαστικό σύστημα και να καταστρέψει τις πολιτικές ελευθερίες», όπως υποστήριξαν πρόσφατα σε ανοιχτή επιστολή εκατό δημόσια πρόσωπα.

Ο Κικλ τα αρνείται, φυσικά, όλα αυτά, επιμένοντας ότι, σε αντίθεση με τους δεξιούς εξτρεμιστές, απορρίπτει τον ρατσισμό, σέβεται το κράτος δικαίου και αντιτίθεται στην πολιτική βία.

Ποια από όλες αυτές τις περσόνες είναι ο πραγματικός Χέρμπερτ Κικλ; Η Αυστρία, καταλήγουν οι Times, ίσως πρόκειται να το μάθει πολύ σύντομα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News