Κυριακάτικο μαγικό πρωινό, στη δροσερή και καθαρή από τις φθινοπωρινές βροχούλες Αθήνα.

H τέχνη γιορτάζει στο Ζάππειο.

Είχα πολλά χρόνια να επισκεφθώ το ετήσιο πανηγύρι της έμπνευσης της Art-Athina.

Οι καλλιτέχνες έχουν απλώσει τις ψαριές των ψυχών τους, τις έχουν κρεμάσει στους τοίχους, οι γκαλερίστες έχουν ετοιμάσει τους πάγκους και εκπέμπουν αισθήματα.

Βομβαρδισμός, καταιγισμός, από χρώματα, από μεγέθη, από ιδέες, από πρωτοτυπίες που άλλες σε τραβάνε με δύναμη, άλλες σε αποσβολώνουνε και άλλες σε προσπερνάνε.

Οβίδες συναισθημάτων που ψάχνουν να πετύχουν ομόψυχους και να τους πληγώσουν με αντιδράσεις.

Αυτές οι οβίδες δεν τραυματίζουν ανεξέλεγκτα. Τραυματίζουν μόνο όσους θέλουν να τραυματιστούν με σκέψεις και ερωτήματα από τη συγκεκριμένη οβίδα.

Την ξεδιακρίνεις με την περιφερειακή σου όραση. Δεν είσαι βέβαιος τι συμβαίνει. Κοντοστέκεσαι και αρχίζεις να ζυγώνεις. Τώρα τη βλέπεις ολόκληρη. Η αποτυπωμένη έμπνευση του καλλιτέχνη.

Σε μαγνητίζει. Η πρωτοτυπία. Το θέμα. Το μέγεθος. Τα χρώματα. Τα συναισθήματα. Η φαντασιακή αναπαράσταση του τρόπου κατασκευής στο ατελιέ, στο εργαστήριο, στη φύση.

Μου ταιριάζει. Εντάσσομαι και εγγράφομαι στα θύματά της δημιουργικότητας του δημιουργού της.

Θα το ήθελα. Θα το ήθελα. Και εκείνο, και το παραπέρα, και το άλλο.

Η τέχνη όμως απαιτεί και χώρο.

Χρειάζεται κάποιας μορφής αποκλειστικότητα. Οι οβίδες συναισθημάτων τις περισσότερες φορές δεν στριμώχνονται με άλλες οβίδες. Συγκρούονται, χρειάζονται ζωτική περιοχή για να συνομιλήσουν μαζί σου κατ’ αποκλειστικότητα.

Οι συνδέσεις με το έργο λειτουργούν σε δυάδες και όχι σε ομάδες. Εσύ και το έργο.

Κάθε φορά μοναδική, κάθε φορά διαφορετική. Κάθε φορά αποκλειστική.

Εκτός από χώρο, η τέχνη χρειάζεται και χρήματα.

Οι αξίες όμως της τέχνης είναι ακόμα  ταμπού. Για να μάθεις πρέπει να ρωτήσεις.

Εάν δεν ρωτήσεις δεν θα μάθεις.

Δεν υπάρχουν ταμπελίτσες.

Γιατί άραγε; Η αναγραφή των ευρώ που σε χωρίζει από την απόκτηση τους ίσως μετατρέψει τα συναισθήματα σε μικροοικονομικές συγκρίσεις.

Κάπως έτσι μπορεί να σκέφτονται οι γκαλερίστες που έχουν το καθήκον πρώτα να επιλέγουν και στη συνέχεια να τιμολογούν.

Η χρηματική αξία των έργων στην έκθεση της Αθήνας ενδεχομένως να αφορούσε τους λίγους.

Οι υπόλοιποι είχαν έρθει με φορεσιές αντίστοιχες του περιβάλλοντος. Ντυμένοι και στολισμένοι για να αναμετρηθούν με τα χρώματα και τα αισθήματα των δημιουργών.

Καλοντυμένοι, στιλάτοι, χαρούμενοι.

Είχαν έρθει για να βομβαρδιστούν από τις οβίδες που θα διάλεγαν να τους πετύχουν ώστε να συνομιλήσουν με τα έργα.

Και στο τέλος, να τα φωτογραφίσουν, για να θυμούνται τις συνομιλίες τους.

Πάω και εγώ τώρα να κοιτάξω τις δικές μου φωτογραφίσεις, γιατί σε αυτή τη φάση δεν έχω διαθέσιμο φυσικό χώρο να προσφέρω σε νέα έργα.

Για το οικονομικό σκέλος δεν ρώτησα καθόλου…

Στην υγειά των δημιουργών!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News