Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Το νέο μουσικό ντουέτο της μουσικής σκηνής λέγεται Garfunkel & Garfunkel και αποτελείται από τον 82χρονο βετεράνο τραγουδιστή και τον 33χρονο γιο του, Αρτ Γκαρφάνκελ τζούνιορ. Αυτές τις μέρες πατέρας και γιος ηχογραφούν έναν δίσκο με αρμονικά ντουέτα και με τον –αναμενόμενο– τίτλο «Father and Son».

«Γεννήθηκα για να το κάνω αυτό» λέει ο πατέρας Γκαρφάνκελ σε συνέντευξή του στη βρετανική Telegraph από τη Νέα Υόρκη για το πρώτο του άλμπουμ μετά από επτά χρόνια. «Το τραγούδι είναι για μένα τρόπος ζωής». Ο τραγουδιστής με τη βελούδινη φωνή έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσω των ντουέτων του με τον Πολ Σάιμον τη δεκαετία του 1960, και μετά την πρώτη διάλυση της συνεργασίας τους, τη δεκαετία του 1970, γνώρισε σποραδικές σόλο επιτυχίες, με κορυφαία το «Bright Eyes» του 1979.

Οι δυο τους επιχείρησαν μερικές επανασυνδέσεις, με το ιστορικό, πλέον, ντουέτο να εμφανίζεται για τελευταία φορά το 2010. Εκτοτε αναφέρονταν δημοσίως ο ένας για τον άλλον με χαρακτηρισμούς που κυμαίνονταν από την υπεροψία μέχρι την κακία. Σήμερα, όμως, ο Γκαρφάνκελ αναφέρεται στον πρώην συνεργάτη του με νοσταλγία: «Μου λείπει ο Πολ, δεν τον έχω δει εδώ και αρκετά χρόνια» παραδέχεται στην Telegraph. «Του έγραψα τις προάλλες, οπότε περιμένω…»

Στο μεταξύ ετοιμάζει ένα άλμπουμ με αρμονικά ντουέτα σε στυλ Simon & Garfunkel με τον γιο του, ο οποίος εμφανίζεται στη σκηνή μαζί του από πολύ νεαρή ηλικία. «Ηταν αναπόφευκτο να γίνω τραγουδιστής» λέει στην Telegraph ο Αρτ τζούνιορ μέσω βιντεοκλήσης από τη Γερμανία, όπου ζει από τα 16 του χρόνια. Είναι τόσο περήφανος για τον πατέρα του, που άλλαξε το όνομά του, από Τζέιμς σε Αρθουρ Γκαρφάνκελ.

Ο γιος λέει ότι η φωνή του πατέρα του «ανήκει σε μια δική της, χρυσή κατηγορία» και ο μπαμπάς κοκκινίζει από συγκίνηση και αμηχανία. Οι δυο τους έχουν μια ενδιαφέρουσα δυναμική. Ο διάσημος τραγουδιστής δείχνει στοργικός, χαμηλότονος και φιλοσοφημένος, ενώ ο τζούνιορ –ο μεγαλύτερος από τα δύο παιδιά του Γκαρφάνκελ με την εδώ και 36 χρόνια σύζυγό του Κιμ– δείχνει πιο άμεσος, ενεργητικός, και γεμάτος σεβασμό για τον πατέρα του.

Ο νεαρός απολαμβάνει μια μάλλον ασυνήθιστη καριέρα, με επίκεντρο τη μουσική σλάγκερ –ένα είδος ελαφράς γερμανικής ποπ, με μπαλάντες που διαθέτουν απλές, πιασάρικες μελωδίες– και τις γερμανικές εκδοχές του ρεπερτορίου του διάσημου πατέρα του. Οι δυο τους εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή όταν εκείνος ήταν πολύ μικρό παιδί, και τα τελευταία χρόνια περιοδεύουν μαζί, με τον τζούνιορ να συμπληρώνει τη φθίνουσα φωνή του Αρτ με τη στεντόρεια δική του.

Τα αρμονικά ντουέτα του «Father and Son», με συνοδεία μεγάλης ορχήστρας, είναι υπέροχα. Οι δυο τους ερμηνεύουν κλασικά τζαζ κομμάτια της χρυσής δεκαετίας του 1920, κάποια αγαπημένα του γηραιότερου Αρτ από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 (Everly Brothers, Κατ Στίβενς) και μερικές διασκευές επιτυχιών της δεκαετίας του 1980 τις οποίες λατρεύει ο τζούνιορ – ανάμεσά τους και το «Time After Time» της Σίντι Λόπερ, που κυκλοφορεί ως πρώτο σινγκλ από το άλμπουμ.

Ο Γκαρφάνκελ αρνείται να συγκρίνει τους Garfunkel & Garfunkel με τους Simon & Garfunkel. Λέει στην Telegraph ότι η συνεργασία του με τον γιο του υπογραμμίζει τη σχέση αγάπης μεταξύ τους, ενώ χαρακτηρίζει τον Πολ Σάιμον «σοφιστικέ και στοχαστή – είχε κάτι ποιητικό στην ερμηνεία του στα τραγούδια μας».

Ο Αρτ πιστεύει ότι μια καλή φωνή είναι ο σημαντικότερος φίλος στη ζωή ενός ανθρώπου. «Οταν είσαι αμήχανος, απλά σιγοτραγουδάς και όλα γίνονται πιο εύκολα» εξηγεί. Παραδέχεται ότι είναι επιρρεπής σε κρίσεις κατάθλιψης, αλλά όταν ο δημοσιογράφος της Telegraph τον ρωτάει αν η μουσική υπήρξε η σανίδα σωτηρίας του, εκείνος απαντά λυπημένα: «Δεν θα το έλεγα. Πρόκειται για προσωπικό αγώνα».

Είναι τελειομανής στις ηχογραφήσεις του, που παίρνουν υπερβολικά πολύ χρόνο για να ολοκληρωθούν. Χαρακτηριστική η περίπτωση της κλασικής μπαλάντας των Simon & Garfunkel «Bridge Over Troubled Water», για την οποία ηχογράφησε τα φωνητικά του 300 φορές, ώσπου να αγγίξουν την τελειότητα. Ωστόσο φαίνεται να έχει τύψεις γι’ αυτό. «Χάνω τον έλεγχο. Το παρακάνω με αυτή την τελειομανία» λέει στην Telegraph.

Στη μακρόχρονη καριέρα του ο Γκαρφάνκελ έπαιξε σε μεγάλες ταινίες για κορυφαίους σκηνοθέτες – όπως την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «Catch 22» το 1970 και το δραματικό φιλμ του Νίκολας Ρεγκ «Bad Timing» το 1980–, εξέδωσε έναν τόμο πεζογραφικής ποίησης (παρότι δεν έχει γράψει ποτέ στίχους) και μέχρι πολύ πρόσφατα διατηρούσε ιστότοπο όπου απαριθμούσε όλα τα βιβλία που έχει διαβάσει – 1.000 τίτλοι από το 1968 μέχρι πέρυσι.

«Η αλήθεια είναι ότι, μετά από τόσα χρόνια, έχω αρχίσει να κουράζομαι από το διάβασμα» παραδέχεται στην Telegraph. «Για 50 χρόνια το βιβλίο στα χέρια μου ήταν ο σύντροφός μου – αρκετά πια». Από την άλλη, αποκαλύπτει ότι το τραγούδι ήταν πάντα η κινητήρια δύναμη στη ζωή του και παραμένει για εκείνον μια εμμονή.

Με τον Σάιμον γνωρίστηκαν στο σχολείο το 1953. Γρήγορα έμαθαν πώς να εναρμονίζουν τις φωνές τους και τη δεκαετία του 1960 έγιναν ένα από τα φολκ-ποπ συγκροτήματα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών στον πλανήτη. Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου ο Γκαρφάνκελ άρχισε να επιδεικνύει φθόνο για τις συνθετικές ικανότητες του μουσικού συνοδοιπόρου του και τους υπαινιγμούς του Τύπου ότι αυτός ήταν «δεύτερο βιολί» στο ντουέτο.

Ειδικά την τελευταία δεκαετία ο Αρτ έχει κάνει πικρές δηλώσεις για τον Σάιμον, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και στον Τύπο. Σε συνέντευξή του στην Telegraph το 2015 αποκάλεσε τον Πολ «ηλίθιο» και «κόπανο», ενώ ισχυρίστηκε ότι η φιλική σχέση που καλλιέργησαν στα σχολικά τους χρόνια οδήγησε «στη δημιουργία ενός τέρατος».

Εναν χρόνο αργότερα ο Σάιμον έδωσε τις απαντήσεις του, μιλώντας επίσης στην Telegraph: «Ο τύπος παλεύει με τους δαίμονές του. Κατανοώ ότι πρόκειται για μια δύσκολη μάχη, αλλά όποιος τον πλησιάζει κινδυνεύει να τον πάρουν τα σκάγια» είπε. Το 2018 ο Σάιμον ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τις περιοδείες, βάζοντας τέλος στις όποιες πιθανότητες μιας επανασύνδεσης με τον Γκαρφάνκελ.

Ωστόσο ο Αρτ δείχνει ειλικρινής σχετικά με την επιθυμία του να επιδιώξει κάποιου είδους προσέγγιση. «Μου λείπει ο Πολ» λέει στην Telegraph εμφανώς συγκινημένος. «Τις όποιες δυσκολίες δεν αξίζει να τις αναμασά κανείς. Η ζωή είναι σύντομη και η θετική πλευρά των Simon & Garfunkel παραμένει. Θα ήθελα πολύ να τραγουδήσω ξανά μαζί του. Μακάρι να δεχτεί να πιούμε έναν καφέ, να μου παίξει τα νέα του τραγούδια και να κανονίσουμε μια επανένωση».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News