Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. «Κάλεσμα με επίδειξη Tupperware», φίλοι μου. Μεγάλη υπόθεση! Oπου Tupperware το γνωστό στους σύγχρονους «ταπεράκι» για τη φύλαξη φαγητών. Και καθώς, μόλις χθες, ανάμεσα σε ένα σωρό νέα του κόσμου μας, όπως ξεπετιούνται στο διαδίκτυο, κάπου πήρε το μάτι μου την πτώχευση της αμερικάνικης εταιρείας που τα είχε πατεντάρει και τα κατασκεύαζε επί σειρά ετών, αυτόματα πλημμύρισα ένα σωρό αναμνήσεις που θέλησα να σας μεταφέρω.

Ημασταν στη δεκαετία του ’60. Ολα τα καλέσματα ξεκινούσαν από μια «γενική» στο σπίτι. Οι γυναίκες στην πλειονότητά τους δεν εργάζονταν, οπότε ξεσπούσαν όλη τους την ενεργητικότητά στην καθαριότητα τού βασιλείου τους. Επιπλέον δε της μανιώδους καθαριότητας καθημερινότητας, υπήρχε και η «γενική». Την οποία αναλάμβανε «κοπέλα» που κατέφθανε ως μεροκάματο, υπό την αυστηρή επίβλεψη της οικοδέσποινας, η οποία έπιανε και αυτή ένα ξεσκονόπανο στο χέρι, ότι –και καλά– κάτι κι εκείνη έκανε, αλλά επί της ουσίας φρουρούσε επιμένοντας: «Εδώ δεν το έκανες, Μαρία μου. Τις γωνίες, τις γωνίες τρίψε περισσότερο και τα μπιμπελό ένα προς ένα».

Ολα έπρεπε να αστράφτουν! Σκεφτείτε ότι υπήρχαν μέχρι και τα «πατάκια». Μικρά πανάκια τσόχινα, σε μέγεθος παπουτσιού, που πατούσαν οι τού σπιτιού και περπατούσαν ως για πατινάζ για να προστατεύεται και να γυαλοκοπάει το παρκέ. Ακολούθως άρχιζαν οι προετοιμασίες των φαγητών. Αυτό που οι Εγγλέζοι ονομάζουν tea time και το συνοδεύουν διαχρονικά με όλα εκείνα τα φίνα «πτι μπους», στα καθ’ ημάς, εκείνων των απογευμάτων επιδείξεων Tupperware, συνοδεύονταν από ποικιλία κέικ γλυκών και ενός αλμυρού ως εξτραβαγκάνζα, μέχρι ντολμάδες, πίτα κ.λπ. ως τιμή στις ρίζες.

Κατά τις 5 η ώρα κατέφθαναν κυρίες με μαλλί κότσος-κάγκελο από τόνους λακ και έπιαναν θέση σε καρέκλες γύρω γύρω στο σαλόνι. Αφού σχολίαζαν τον καιρό και οπωσδήποτε τη Βουγιουκλάκη, για την οποία κάτι πικάντικο είχαν διαβάσει στο περιοδικό «Γυναίκα», εν συνεχεία κόμπαζαν όλες για τα παιδιά τους ως άριστους μαθητές. Κάτι που έκανε τη δική μου Βετούλα να με κοιτάει με πλάγιο βλέμμα, σφίγγοντας τα δόντια και κουνώντας το κεφάλι ως ινδή χορεύτρια κάνοντάς μου νόημα «Τ’ ακούς εσύ;». Το μαρτύριό μου τελείωνε όταν κάποια στιγμή το κάλεσμα έφτανε στο «διά ταύτα» του.

Ητοι μια καπάτσα γλωσσού, άγνωστη στην οικοδέσποινα, την οποία όμως είχε συστήσει μια φίλη φίλης κ.λπ… Ετσι πήγαινε το μάρκετινγκ της εποχής… Αρχιζε την επίδειξη! Πω πω! Τι ήταν αυτό! Το ένα τάπερ έβγαινε μέσα από το άλλο σαν μπαμπούσκα κούκλα! Και έλεγε και έλεγε και εκθείαζε προτερήματα και ανέσεις. Και πλησίαζαν οι κυρίες και μελετούσαν το θαύμα της πρακτικής ενώ μάθαιναν πώς να το κλείνουν αεροστεγώς! Και αγόραζαν και αγόραζαν. Και το κάλεσμα στεφόταν επιτυχές. Και την επομένη άρχιζαν πάλι τη γενική και έβγαιναν πάλι τα πατάκια για πατινάζ στο παρκέ.

Και αφού σας ταξίδεψα, αναγνώστες μου, στην μικροϊστορία, πάμε να σας μορφώσω και στην Ιστορία. Ο Ερλ Τάπερ γεννήθηκε στο Νιου Χαμσάιρ το 1907. Κακός μαθητής, μονίμως στον δικό του κόσμο, ονειρευόταν να γίνει εφευρέτης. Με ένα σημειωματάριο συνέχιζε τις εμπνεύσεις ακόμα και μετά τον γάμο του και την απόκτηση παιδιών. Ολες αποτύγχαναν στην πράξη. Μέχρι που έπεσε στην αντίληψή του το πολυαιθυλένιο. Η ρητίνη που η εταιρεία Dupont μετέτρεψε σε είδος πλαστικού για παιχνίδια. Αυτό που ο Τάπερ αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει για να δημιουργήσει τα «Κύπελλα θαυμάτων» που σφράγιζαν τα τρόφιμα.

Αλλά η επιτυχία αργοπορούσε. Μέχρι που μια γυναίκα από τη Φλόριντα, η Μπράουνι Γουάιζ, σκαρφίστηκε τα πάρτι, τα καλέσματα επιδείξεων. Αυτό ήταν! Η ίδια στρατολόγησε γυναίκες να κάνουν το ίδιο. Ο Τάπερ την προσέλαβε για αντιπρόεδρο στην εταιρεία του. Αποτέλεσμα 25 εκατ. δολάρια πωλήσεις το 1954. Αλλά, άτιμο αρσενικό, ο Τάπερ ζήλεψε τη δημοφιλία της συνεργάτιδάς του Γουάιζ και την απέλυσε. Μερικά χρόνια μετά πούλησε την εταιρεία και μετακόμισε στην Κόστα Ρίκα για να μην πληρώσει ούτε τους φόρους του προς τις ΗΠΑ.

Η εταιρεία συνέχισε την άνοδο μέχρι το 1980 που έληξε η πατέντα του προϊόντος. Το 1980 εξαγοράστηκε από την Kraft αλλά δεν κατάφερε να ξανακερδίσει τις παλιές της δόξες. Η πανδημία της Covid-19 έδωσε μια μικρή ανάσα, καθώς ο κόσμος ξαναγύρισε στο σπιτικό φαγάκι. Αλλά… Αλλά…

Πριν αλέκτορα φωνήσαι, επιστρέψαμε στις νέες μας συνήθειες και η Tupperware οριστικά κατέφυγε στην αίτηση πτώχευσης. Αυτά, αγαπημένοι μου, για την μικροϊστορία των τάπερ στην Ιστορία των ανθρώπων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News