Η είδηση: Η υπουργός Τουρισμού αγόρασε από τη Δέσποινα Μοιραράκη δυο χαλιά αξίας 17.980 ευρώ, στο πλαίσιο ανακαίνισης των χώρων υποδοχής επισκεπτών του υπουργείου Τουρισμού, του ευρύτερου χώρου του γραφείου της δηλαδή. Η ίδια είπε ότι φτιάχνει έναν αξιοπρεπή χώρο για απαιτητικούς επισκέπτες, σε ένα κατ’ εξοχήν εξωστρεφές υπουργείο. Ο Αδωνις Γεωργιάδης έσπευσε να την υπερασπιστεί. Η αντιπολίτευση όμως, τα social media και πολλά ΜΜΕ άρχισαν το κράξιμο.

Η άποψη μου: Εντάξει, δεν θα ασχολούμαστε με «Κατινιές», όπως είπε ο κ. Γεωργιάδης στην ανάρτηση του, αλλά στην αγορά υπάρχουν ωραιότατα χαλιά που κοστίζουν 1.500 ευρώ, άντε 2.000 το ένα. Η ίδια η κυρία Μοιραράκη πουλάει τέτοια, περσικά, ινδικά, αζέρικα και αζερμπαϊτζανά —από την ευρύτερη μυστηριακή Άπω Ανατολή προερχόμενα τέλος πάντων— που τα πατάς μια ζωή δίχως να χάσουν την λάμψη και την στιλπνότητα τους.

Μια χαρά θα ταίριαζαν δυο τέτοιοι τάπητες στο γραφείο της κυρίας Κεφαλογιάννη δίχως αυτό να μοιάζει με αχούρι, κατά που είπε ο υπουργός Υγείας. Ωραιότατα σχέδια έχουν, διόλου δεν θα προσέβαλαν τους υψηλούς επισκέπτες της που έρχονται στο υπουργείο Τουρισμού ως πελάτες τους οποίους  πρέπει να τιμούμε δεόντως. Δεν ήταν δα ανάγκη να πληρώσουμε 17.980 ευρώ, μπορούσε να γίνει η ίδια δουλειά και με το ένα πέμπτο των χρημάτων.

Ναι, έχει δίκιο ο κ. Γεωργιάδης, όταν λέει ότι τα χαλιά αποτελούν δημόσια περιουσία η οποία θα παραμείνει στο κράτος. Σύμφωνοι, δεν κατηγόρησε κανείς την Όλγα Κεφαλογιάννη ότι θα τα πάρει σπίτι της, ούτε ότι έκλεψε το δημόσιο ταμείο. Τουναντίον, φόρα-παρτίδα στη Διαύγεια δημοσίευσε την αγοραπωλησία, να μπορούν όλοι να την δουν και να την κρίνουν.

Απλώς αναζητούμε το λεπτό σύνορο ανάμεσα στην υπουργική ματαιοδοξία και στην απαραίτητη υποδομή που πρέπει να διαθέτουν κάποιες intellectual κρατικές υπηρεσίες ώστε να μπορούν να κάνουν την δουλειά τους. Δεν αντιλέγω ότι άλλη επίπλωση πρέπει να έχει ο προθάλαμος των φυλακών Κορυδαλλού και άλλη το υπουργείο Τουρισμού. Το μέτρο ψάχνουμε.

Θα με ρωτήσετε: «Εχεις πάει σε υπουργικά γραφεία ξένων χωρών;». Ναι, έχω πάει σε πολλά και έχω αποκομίσει μια βασική εντύπωση: Όσο πιο φτωχομπινεδιάρικη είναι μια χώρα, τόσο πιο κραγμένη πολυτέλεια έχουν τα γραφεία των αρχόντων της. Αντιθέτως, οι οργανωμένες, οι αναπτυγμένες και οι ορθολογικά διοικούμενες χώρες έχουν λιτούς, λειτουργικούς και απέριττους κρατικούς χώρους. Τους οποίους επιδεικνύουν δίχως ίχνος ντροπής.

Ενδεχομένως να μου επισημάνετε ότι κακώς κοιτάζω μόνο τις κάτω τιμές. Υπάρχουν και χαλιά που στις ίδιες διαστάσεις κοστίζουν 100.000 ευρώ το ένα. Ναι, η κυρία Κεφαλογιάννη δεν πήρε τέτοια, αυτό θα έλειπε. Αλλά ίσως εκεί να κρύβεται το βαθύτερο μυστικό αυτής της επιλογής. Όποιος έχει μάθει από τα μικράτα του ότι ένα καλό χαλί δεν μπορεί να κοστίζει λιγότερο από μια περιουσία, είναι λογικό να πιστεύει ότι δίνοντας 17.900 για δυο χαλιά εργασίας, κάνει μέχρι και οικονομία στο κράτος του.

Λίγο βαθύτερα εξετάζοντας το θέμα, η αισθητική είναι πολύπλοκη και πολυπαραγοντική υπόθεση, η δε αυτομεγαλοπρέπεια συνηθισμένη συμπεριφορά γύρω μας, αλλά και στην παγκόσμια ιστορία. Ο Ναπολέων είχε κρεμάσει την Τζοκόντα στην κρεβατοκάμαρα του και ο Στάλιν είχε πάρει τα χρυσά μαχαιροπήρουνα των Ρομανόφ στην ντάτσα του. Δεν τα ιδιοποιήθηκαν, στο κράτος τους ξαναγύρισαν οι θησαυροί, όμως αυτή η συγκεκριμένη συμπεριφορά τους καταχωρήθηκε στα ιστορικά βιβλία ως ενδεικτική του χαρακτήρα τους.

Τέλος πάντων, η κυρία Κεφαλογιάννη πρέπει να έχει πλέον επίγνωση ότι εφεξής στην πολιτική της καριέρα αυτή η αγορά θα την ακολουθεί. Θα είναι αιωνίως η υπουργός που αγόρασε δυο χαλιά με κρατικά λεφτά σε εξωφρενική τιμή για τις οικονομικές δυνατότητες του μέσου Έλληνα. Θα σας καλούσα επίσης να μετρήσετε τις επόμενες ημέρες πόσες φορές θα υπάρξει αναφορά στα δυο χαλιά, τόσο στον προεκλογικό αγώνα του ΠΑΣΟΚ όσο και στο χάος των διαξιφισμών του ΣΥΡΙΖΑ. Κάντε την μέτρηση, έτσι για πλάκα.

Υ.Γ.(1). Σκέφτηκε μήπως η κυρία Κεφαλογιάννη την πιθανότητα να μπερδευτούν οι επισκέπτες της βλέποντας τα πέρσικα χαλιά και να νομίσουν προς στιγμή ότι μπήκαν στο υπουργείο Τουρισμού του Ιράν; Έχουμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα καλαίσθητα (όχι kitch) χαλιά και υφαντά και εργόχειρα, φυσικά και στην ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κρήτη. Μήπως να τους έριχνε μια ματιά πριν πάει προς Mέση και  Άπω Ανατολή;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News