Ενα στοιχείο που ίσως υποεκτιμούν οι δημοσκοπήσεις ή δεν το καταγράφουν γιατί δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί, είναι το πόσοι πολίτες που δεν ανήκουν ούτε στο σημερινό ΠΑΣΟΚ –και άρα δεν συνδέονται με τους μηχανισμούς του– ούτε στον σημερινό –σε δημοσκοπική εξαύλωση, ούτως ή άλλως– ΣΥΡΙΖΑ, όμως τοποθετούν παρά ταύτα τον εαυτό τους στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, θα πάνε να ψηφίσουν στις 6 Οκτωβρίου. Και πόσο, αν πάνε, μπορούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα.

Πιο απλά, εάν πέρα από αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως οπαδοί του ΠΑΣΟΚ –ή και του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον εδώ και 12 χρόνια υφίσταται μια συνθήκη συγκοινωνούντων δοχείων–, θα ενεργοποιηθεί και ένα άλλο, ισχυρότερο ίσως αριθμητικά «κόμμα»: όσοι ανήκουν χωρίς να εκδηλώνονται στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου. Θα εμφανιστούν; Και αν το κάνουν, θα ζητήσουν όντως κάτι διαφορετικό όπως έκαναν ορισμένοι Κεντρώοι –ή και Κεντροαριστεροί ακόμα– το 2015 στις κάλπες της ΝΔ;

Ας δούμε πρώτα ορισμένους αριθμούς πέρα από το περιβάλλον των σημερινών μετρήσεων.

Πόσοι πολίτες μετακινήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στο 2009 και στο 2012 και στη συνέχεια το 2015; Σίγουρα πάνω από ένα εκατομμύριο.

Το ΠΑΣΟΚ έλαβε το 2009 σχεδόν τρία εκατ. ψήφους, τον Ιούνιο του 2012 ακριβώς 756.045 και τον Ιανουάριο του 2015 μόλις 289.482 ψήφους (ποσοστό 4,68%, ιστορικό χαμηλό). Ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 2009 (ως Συνασπισμός) 313.231 ψήφους, τον Ιούνιο του 2012 πήρε 1.655.042 ψήφους και το 2015 έλαβε 2.246.064 (ποσοστό 36,34%). Είναι αδύνατον να υπολογίσει κανείς πόσοι μετακινήθηκαν αλλά το συμπέρασμα είναι σαφές: ήταν πολλοί. Ενδιαφέρονται για την κάλπη της 6ης Οκτωβρίου; Θα επανέλθουμε.

Πόσοι πολίτες μετακινήθηκαν από την Κεντροαριστερά προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, βοηθώντας τον πρώτα να κερδίσει τις εσωκομματικές κάλπες της ΝΔ το 2015 και στη συνέχεια τις εκλογές του 2019; Πόσοι από αυτούς κράτησαν στη συνέχεια απόσταση στις ευρωεκλογές του 2024; Στις εσωκομματικές του 2015 ήταν προφανώς λίγοι. Ωστόσο στις εθνικές εκλογές του 2019 και στις ευρωεκλογές του 2024 οι εκλογικοί αναλυτές τούς υπολόγισαν σε εκατοντάδες χιλιάδες. Θα εμφανιστούν κάποιοι στις 6 Οκτωβρίου;

Θα επανέλθουμε έπειτα από μια ματιά στο προφίλ των τεσσάρων επικρατέστερων υποψηφίων –Ανδρουλάκης, Δούκας, Διαμαντοπούλου, Γερουλάνος– σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις και αυτή του Protagon (διαβάστε εδώ και το δεύτερο μέρος εδώ).

Τα ευρήματα της δημοσκόπησης της REALPOLLS για το Protagon που δημοσιεύτηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου 

♦ Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ως πρόεδρος ένα προβάδισμα στην εσωκομματική κάλπη, καθώς είναι το «πρόσωπο» του κόμματος και έχει αποδείξει ότι διαθέτει ταλέντο και γνώση στο οργανωτικό κομμάτι, στο επίπεδο των μηχανισμών και της βάσης. Ο θρίαμβός του στις εσωκομματικές που έγιναν πριν από τρία χρόνια (Δεκ. 2021) επί του Γιώργου Παπανδρέου πιστοποιεί του λόγου του αληθές.

♦ Ο Χάρης Δούκας, που στηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ στο β’ γύρο των δημοτικών εκλογών και κέρδισε τον Κώστα Μπακογιάννη της ΝΔ, έχει κάνει ανοίγματα στον χώρο της Αριστεράς (ακόμη και της εξωκοινοβουλευτικής) με τις δηλώσεις και τις κινήσεις του για τα Εξάρχεια, ή ακόμη και με τη χρήση του όρου «μπάτσος». Του δίνει αέρα η νίκη στον Δήμο (και του κόβει η κατάσταση με τα σκουπίδια και τα φρεάτια) ενώ είναι ο μόνος που μιλάει ανοιχτά για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το deal με τον Κώστα Ζαχαριάδη μπορεί να κρύβει ακόμα περισσότερα –για το μετά στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στον δήμο Αθηναίων.

♦ Η Αννα Διαμαντοπούλου και ο Παύλος Γερουλάνος θα μπορούσαν, σύμφωνα με τους αναλυτές, να προσελκύσουν ψηφοφόρους από το τρίτο «κόμμα», αυτό του ευρύτερου χώρου του Κέντρου, πέραν δηλαδή των μηχανισμών του τωρινού ΠΑΣΟΚ και των «ενδιαφερόμενων» από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δε δύο υποψήφιοι που υπό προϋποθέσεις μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στη ΝΔ σε μια εθνική κάλπη, καθώς η απήχησή τους στους κεντρώους ψηφοφόρους είναι και μεγάλη και εύλογη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι είναι δύο και όχι ένας υποψήφιος. Αρα, έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, μειώνονται και οι πιθανότητές τους να αφήσουν εκτός δεύτερου γύρου, τον κ. Ανδρουλάκη ή τον κ. Δούκα.

Μερικές ακόμη παρατηρήσεις:

—Οι εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν αυτές του ΠΑΣΟΚ, σε μια περίοδο που οι συζητήσεις για τη σύμπραξη των δύο κομμάτων εναντίον της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκονται στην ημερήσια ατζέντα. Αυτό επιτρέπει σε πολιτικούς παράγοντες, ψηφοφόρους (και άλλους ενδιαφερόμενους για την πολιτική) να θεωρήσουν την εσωκομματική κάλπη του ΠΑΣΟΚ ως το πρώτο βήμα προς μια επιθυμητή για αυτούς εξέλιξη (π.χ. για τη συγκρότηση μετώπου). Ενώ είναι ηλίου φαεινότερον ότι το αποτέλεσμα της κάλπης του ΠΑΣΟΚ θα επηρεάσει και την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθεί.

—Το αν θα ενεργοποιηθεί το ευρύτερο κοινό της Κεντροαριστεράς πέραν των ήδη ενεργοποιημένων ομάδων (δυνητικών) ψηφοφόρων οι οποίες φέρνουν δημοσκοπικά στις πρώτες θέσεις τους Ανδρουλάκη και Δούκα θα εξαρτηθεί από το κατά πόσον η διαδικασία θα κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον, πέρα από τα σημερινά επίπεδα. Ως προς αυτό θα παίξει ρόλο το τηλεοπτικό debate που θα γίνει στις 24 Σεπτεμβρίου καθώς και ενδεχόμενες συμπράξεις-αποχωρήσεις υποψηφίων.

Επομένως, τα ερωτήματα που τέθηκαν στην αρχή για το αν θα παίξει ρόλο το μεγάλο σώμα των εν υπνώσει ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς μπορούν να απαντηθούν μόνο από τη συμμετοχή. Αν είναι σχετικά χαμηλή η σημερινή εικόνα των μετρήσεων, θα είναι και αυτή της κάλπης. Και είτε ο κ. Ανδρουλάκης είτε ο κ. Δούκας θα είναι αυτοί που θα πανηγυρίσουν τη νίκη.

Αντίθετα, αν συμβεί η σιωπηρή έκπληξη με την εμφάνιση της πλατιάς μάζας του χώρου που ακουμπάει έως και τις παρυφές της Κεντροδεξιάς το παιχνίδι αλλάζει. Και το αποτέλεσμα θα μπορούσε τότε διαμορφώσει τις ισορροπίες στο ευρύτερο πολιτικό πεδίο. Θα επιβεβαιωθεί με άλλα λόγια η ρήση του Χαρίλαου Φλωράκη που έλεγε ότι «η κάλπη είναι γκαστρωμένη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News