Βλέποντας την πολυσυζητημένη σειρά «KAOS» του Netflix, έπιασα συχνά τον εαυτό μου να γελάει. Οχι μόνο με τα κωμικά στοιχεία του σεναρίου (υπό μια έννοια, όλο το concept είναι τρομερά κωμικό), αλλά κυρίως αναλογιζόμενη πόσο διαφορετικά βλέπει μια τέτοια σειρά ένας Ελληνας και πόσο ένας ξένος. Οποιοσδήποτε ξένος, ακόμη και ένας ξένος που αγαπάει την ελληνική μυθολογία και την έχει μελετήσει, πόσο μάλλον κάποιος που του είναι τελείως άγνωστη.

Ω ναι. Υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στον κόσμο. Οι περισσότεροι, βασικά. Μας είναι κάπως δύσκολο να αποδεχτούμε –έχοντας υποστεί δεκαετίες κατήχησης πάνω σε οτιδήποτε ελληνικό· μυθολογία, Ιστορία, κ.λπ.- ότι από τα 8 δισ. ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, τα 7 δισ., εννιακόσια ενενήντα εκατομμύρια ΔΕΝ μεγάλωσαν με το Δία και το Μεγαλέξανδρο αγκαλιά και αυτοί δεν αποτελούν το κέντρο του κόσμου τους.

Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να δεις το «KAOS». Ο προφανής είναι να καθίσεις πίσω και να σπας τα νεύρα όλων, λέγοντας κάθε τρία δευτερόλεπτα με αγανάκτηση «μα, ΔΕΝ έγινε έτσι». Προφανώς και δεν έγινε έτσι. Βέβαια, το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι, «γιατί, έγινε αλλιώς; Οπως το λένε οι μύθοι;». Μα, γι’ αυτό λέγονται μύθοι, επειδή είναι εξ αρχής προϊόν φαντασίας. Οπότε, η εμμονή να παραμένεις κολλημένος με την ψευδοϊστορική ακρίβεια σε κάτι που είναι έτσι κι αλλιώς ψέμα, είναι κάπως παράλογη, δεν είναι;

Και αν για εμάς είναι πολύ ωραίο και διασκεδαστικό όταν το Χόλιγουντ πιάνει τον Θορ και τους άλλους σκανδιναβούς θεούς και τους βάζει να κάνουν παρέα με τους υπερήρωες της Μάρβελ, γιατί να μην είναι για όλους τους υπόλοιπους φανταστικό όταν οι θεοί του Ολύμπου γίνονται μια απίστευτα διασκεδαστική μεταφορά και καρικατούρα του εαυτού τους;

Στο «KAOS» μεταφερόμαστε στον σημερινό κόσμο τον οποίο κυβερνούν οι θεοί του Ολύμπου, με επικεφαλής τον Δία-Τζεφ Γκόλντμπλουμ. Ανασφαλής και παρανοϊκός, ο Δίας βλέπει παντού συνωμοσίες για την ανατροπή του, και δεν έχει και άδικο. Διότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι ένας θεός, αλλά ένας πάμπλουτος δικτάτορας. Πολλές αναλογίες με ιστορικές μορφές μπορούμε να εντοπίσουμε, αλλά δεν είναι του παρόντος. Και ως πάμπλουτος, ανασφαλής και παρανοϊκός δικτάτορας, με τον ίδιο τρόπο διοικεί και τα του οίκου του.

Εάν σας θυμίζει «Succession», σωστά σας το θυμίζει, απλώς το «KAOS» έχει (και) πλάκα.

Το γεγονός ότι ο Ολυμπος ήταν ένα (για να το θέσουμε ευγενικά) δυσλειτουργικό σπίτι, δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο Φρόιντ θα ήταν πανευτυχής αν κατάφερνε να κάνει μερικές συνεδρίες με τους θεούς και τα δεκάδες παιδιά τους, νόμιμα και παράνομα, ή τις χιλιάδες μέλισσες στις οποίες μετατρέπει η Ηρα τις ερωμένες του συζύγου της.

Μόνο που τώρα είμαστε στη μετά Φρόιντ εποχή και πλέον μάς είναι πολύ εύκολο να ασχολούμαστε με τα daddy issues του Δία και να τα βλέπουμε και να τα αναλύουμε από μια πιο σύγχρονη σκοπιά. Οι θεοί δεν είναι απρόσιτοι. Τουναντίον, είναι πιο ανθρώπινοι και από τους ίδιους τους ανθρώπους και το «KAOS» καταφέρνει να τους μετατρέψει σε τέτοιους με το εντυπωσιακά αριστοφανικό χιούμορ του δημιουργού της σειράς, Τσάρλι Κόβελ.

Οπως επίσης είμαστε στη μετά το #MeToo εποχή και οι ιστορίες μπορούν να λέγονται και από τη γυναικεία πλευρά, ενώ δεν χρειαζόμαστε πλέον συμβολισμούς για να μιλήσουμε για την ομοφυλοφιλία και τα non binary άτομα, από τα οποία η ελληνική μυθολογία ήταν έτσι κι αλλιώς γεμάτη. Εδώ ήταν γεμάτη με άτομα που κατά το ήμισυ ήταν άνθρωποι και κατά το ήμισυ ζώα, αλλά αυτό το θεωρούμε νορμάλ…

Η σειρά εστιάζει στη –δευτερεύουσα κατά τα γραφάς– ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Η Ευρυδίκη πεθαίνει και ο Ορφέας κινεί γη και ουρανό για να πάει στον κάτω κόσμο να τη φέρει πίσω. Μόνο που εκείνη δεν τον αγαπάει πια κι εκείνος τη θέλει πίσω εντελώς εγωιστικά και ιδιοκτησιακά.

Ναι, είναι αυτό ακριβώς που φαντάζεστε: Μια σύγχρονη ιστορία «αγάπης», απογυμνωμένη πλέον από το ρομαντικό της περιτύλιγμα· αν στον κόσμο μας οι άντρες σκοτώνουν τις γυναίκες επειδή αυτές δεν τους θέλουν, αλλά εκείνοι τις θεωρούν κτήμα τους, ο Ορφέας στο «KAOS» δεν την αφήνει ούτε να πεθάνει με την ησυχία της. Θα είναι για πάντα δική του…

Γενικά το «KAOS» δεν συνιστάται σε αυτούς που κάνουν τατουάζ τον Δία με τον κεραυνό και αρχαίους Ελληνες με περικεφαλαίες και «Μολών Λαβέ». Θα το βρουν πιθανώς γκροτέσκο και προσβλητικό.

Στην πραγματικότητα είναι μια ιστορία για την τυραννία (κάθε μορφής), τις συλλογικές και ατομικές νευρώσεις μας, είναι μια πολύ ακριβής απεικόνιση του κόσμου μας και μια αφήγηση για έναν μπερδεμένο κόσμο, στον οποίο τα είδωλα καταρρέουν όχι με θόρυβο, αλλά με χιούμορ.

Στη θέση του Δωδεκάθεου, εξάλλου, θα μπορούσε κανείς να βάλει και τις σύγχρονες θρησκείες, ακριβώς τις ίδιες αμφισβητήσεις δέχονται, όπως και όλες οι συνθήκες, αυθεντίες και νόρμες που παίρνουμε κατά καιρούς ως δεδομένες: Τα πολιτικά σχήματα, οι επικρατούσες φιλοσοφίες, θεσμοί όπως η οικογένεια, στην οποία γίνεται μεν της ανωμαλίας, αλλά όλοι κάνουν τα στραβά μάτια…

Το «KAOS» είναι αυτό που λέει το όνομά του. Ενα Χάος που δημιουργείται από τη μάχη ανάμεσα στην αμφισβήτηση και την αγωνία της συντήρησης. Είναι η απόλυτη ανατροπή. Οπως ανατρέπονται τα πάντα γύρω μας, μέρα με την ημέρα, και πλέον συνηθίζουμε στην ιδέα ότι αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων, έτσι ανατρέπονται και οι ίδιες οι ιστορίες πάνω στις οποίες βασίζεται ο κόσμος μας.

Ή, έστω, ο τρόπος με τον οποίο τις βλέπουμε και τις διηγούμαστε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News