Η Δευτέρα της εβδομάδας στην οποία μπήκαμε, ήταν ημέρα πρεμιέρας για το σύνολο των καθημερινών, ψυχαγωγικών εκπομπών της ιδιωτικής τηλεόρασης. Οι περισσότερες όπως τις ξέραμε, με κάποιες αλλαγές σε τηλεοπτικό πόστο και σε συντελεστές, μπήκαν στο παιχνίδι της τηλεθέασης, που τα τελευταία χρόνια αποδεικνύεται δύσκολο.

Και πώς να μην είναι. Μιλάμε για πανομοιότυπα προϊόντα, που συνωστίζονται στην ίδια τηλεοπτική ζώνη και η θεματολογία τους δεν διαφέρει και πολύ. Τα ίδια θέματα εναλλάσσονται από τον ένα στον άλλο και σχολιάζονται επίσης με παρόμοιο τρόπο από τον ένα και τον άλλο. Η άποψη του κάθε πάνελ, όσο ανεπτυγμένη κι αν είναι η αντίληψη των μυαλών που το απαρτίζουν, αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί πλέον να κάνει τη διαφορά. Γιατί τα λεγόμενα είναι προβλεπόμενα, αλλά και γιατί όλα έχουν ειπωθεί πια, πριν απ’ αυτούς, στις ιστοσελίδες και τα κοινωνικά δίκτυα.

Έχεις δει, για παράδειγμα, τα πάντα όλα για τον Απόστολο Λύτρα και την αποφυλάκιση του κι έχεις διαβάσει τα πάντα όλα για τον Μάρκο Σεφερλή και τη σάτιρα που έκανε στο Nemo, στην παράσταση του στο Δελφινάριο. Αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδείγματα που έπαιξαν στο σύνολο των εκπομπών, στην πρεμιέρα τους.

Πόσο ενδιαφέρον έχει αυτό για τον τηλεθεατή; Σχεδόν μηδαμινό, και το ξέρουν. Η αγωνία των συντελεστών του κάθε προγράμματος, για το αν θα καταφέρουν να πιάσουν τις κεραίες μας, τις ήδη ενημερωμένες για όλα, ήταν έκδηλη από την πρώτη ημέρα. Έβλεπες το άγχος τους, καθώς έμπαιναν σε πλατό και κάθονταν σε τηλεοπτικά στασίδια, υπερπαίζοντας το ρόλο τους, χαμογελώντας καταναγκαστικά, και υπερβάλλοντας για την αξία και πρωτοτυπία της θεματολογίας τους.

«Εμείς θα σας δείξουμε πρώτοι αυτό», «εμείς έχουμε αποκλειστικό εκείνο», «στην κάμερα μόνο της δικής μας εκπομπής μίλησε ο τάδε» κ.ο.κ. Πολύ γρήγορα, βέβαια, διαπίστωνες ότι οι αποκλειστικότητες δεν είναι κάτι φοβερό, ούτε μοναδικό, ούτε καν κάτι που προσφέρει μια επιπλέον πληροφορία στις δεκάδες που έχεις ήδη πάρει από τις μικρότερες οθόνες.

Είσαι πριν από τις εκπομπές σε όλα. Όχι μόνο τις ψυχαγωγικές και αυτές που μπαίνουν κάτω από τον όρο «infotainment», αλλά και από τις αμιγώς ενημερωτικές. Κι αυτό, μάλλον, είναι το πιο μεγάλο τους πρόβλημα, εκείνο που τους αγχώνει περισσότερο. Ο τηλεθεατής που συντονίζεται μαζί τους βλέπει αναμασημένη τροφή. Πράγματα που έχει διαβάσει και έχει δει στους διαδικτυακούς τοίχους του. Τα οποία έχει σχολιάσει, το πιθανότερο, σαν χρήστης κοινωνικών δικτύων.

Ο τηλεθεατής μπορεί να βλέπει και τη δική του άποψη να βγαίνει από το στόμα μιας παρουσιάστριας κι ενός πανελίστα, οι οποίοι έχουν σκρολάρει πενήντα φορές στη δική τους οθόνη κι έχουν κοπιάρει αναρτήσεις και σχόλια, για να τα πούνε στον αέρα. Μερικές φορές, αυτά που λένε στις εκπομπές είναι τόσο «αντιγραφή-επικόλληση» από κάποια ανάρτηση ή ήδη δημοσιευμένα άρθρα, που θα έπρεπε να τους ζητούνται τα πνευματικά δικαιώματα.

Αυτό δεν είναι ψυχαγωγία. Είναι μια κούρσα τσιτωμένη, όπου όλοι τρέχουν λαχανιασμένοι, από το πρώτο κιόλας λεπτό μετάδοσης. Ο στόχος είναι η βάση. Να πετύχουν ένα νούμερο τηλεθέασης που θα τους κρατήσει στην κούρσα μέχρι τον τερματισμό. Ξέρουν ότι δύσκολα ξεχωρίζουν πια ο ένας από τον άλλο, ξέρουν ότι παίζουν με μπαγιάτικα κόνσεπτ και κοινότοπο, χιλιοειπωμένο περιεχόμενο και το μόνο που θέλουν είναι να βγει η σεζόν. Να μην αρχίσει η γκρίνια από τα πάνω, να μην τους πει κάποιος «συγνώμη, κόβεστε», να μην βρεθούν άνθρωποι στη μέση της χρονιάς χωρίς δουλειά, πράγμα όλο και πιο συνηθισμένο στην τηλεόραση.

Τον αισθάνεσαι τον βραχνά. Βλέπεις την έγνοια στα μακιγιαρισμένα πρόσωπα, κάτω από βεβιασμένα χαμόγελα. Μια ψυχαγωγία στρεσαρισμένη, με την αγωνία της τηλεοπτικής επιβίωσης να την κατατρέχει. Πώς να την παρακολουθήσεις πια; Δεν τη βαριέσαι, απλώς. Αγχώνεσαι κι εσύ μαζί της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News