Είναι γνωστό ότι ο Βλαντίμιρ  Πούτιν είναι μυστικοπαθής και καλύπτει την προσωπική του ζωή με ένα πέπλο σιωπής. Γνωρίζουμε βέβαια ότι το 2013, μετά από τρεις δεκαετίες γάμου, χώρισε τη σύζυγό του Λιουντμίλα Αλεξάντροβνα Οτσερέτνα, και παρότι έχει αναγνωρίσει δημοσίως τις δυο κόρες τους, την 39 ετών Μαρία και την 38 ετών Κατερίνα, σπανίως μιλάει γι’ αυτές. Τώρα, όμως, μαθεύτηκε ότι ο ρώσος πρόεδρος έχει επίσης δυο μικρούς γιους, οι οποίοι υπόκεινται σε ακόμη μεγαλύτερη μυστικότητα από τη γέννησή τους.

Την περασμένη εβδομάδα το Dossier Centre, ένα μη κερδοσκοπικό δημοσιογραφικό όργανο που ίδρυσε ο εξόριστος  αντιπολιτευόμενος Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, το οποίο ερευνά υποθέσεις διαφθοράς στη Ρωσία, αποκάλυψε λεπτομέρειες για τη ζωή των γιων του Πούτιν με τη φημολογούμενη ερωμένη του Αλίνα Καμπάεβα, την ολυμπιονίκη αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής .

Ο εννιάχρονος Ιβάν και ο πεντάχρονος Βλαντίμιρ τζούνιορ ζουν απομονωμένοι σε μια έπαυλη κοντά στη λίμνη Βαλντάι, βορειοδυτικά της Μόσχας, και βλέπουν ελάχιστα τη μητέρα ή τον πατέρα τους. Δεν υπάρχουν στις κρατικές βάσεις δεδομένων, καθώς «είχαν το είδος των εγγράφων κάλυψης που συνήθως γίνονται για κατασκόπους και άτομα υπό κρατική προστασία». Δεν συναναστρέφονται με άλλα παιδιά, οι μόνοι επισκέπτες τους είναι ιδιωτικοί δάσκαλοι μουσικής, κολύμβησης και γυμναστικής, και κάθε φορά που ταξιδεύουν, το ταξίδι τους γίνεται με θωρακισμένο τρένο, ιδιωτικό τζετ ή γιοτ, και πάντα υπό την προστασία επίλεκτων αξιωματικών.

Μιλάμε για δυο απίστευτα μοναχικές και θλιβερές υπάρξεις – αν και ο «παπότσκα» τους έχει στην τράπεζα –σύμφωνα με πληροφορίες– 200 δισ. δολάρια (πάνω από 180 δισ. ευρώ). Τα αγόρια του Πούτιν, όμως, δεν είναι παρά ένα ακραίο παράδειγμα της απομόνωσης που συχνά βιώνουν οι απόγονοι υπερπλουσίων, γράφει στην Telegraph η Κέιτ Γουίλς.

Οι περισσότεροι από εμάς, παρατηρεί  η Γουίλς στη βρετανική εφημερίδα, μπορεί να δυσκολευόμαστε να νιώσουμε συμπάθεια για όσους πρόκειται να κληρονομήσουν δισεκατομμύρια, όχι όμως και ο Κλέι Κόκρελ, ένας ψυχοθεραπευτής «ατόμων με εξαιρετικά μεγάλο πλούτο», με έδρα το Μανχάταν. Ο Κόκρελ λέει στην Telegraph ότι «σε καθημερινή βάση» νιώθει οίκτο για τους πελάτες του που μεγάλωσαν σε συνθήκες ακραίου πλούτου. «Είναι αφύσικο, είναι ανθυγιεινό και μπορεί να είναι επιζήμιο, τοξικό, ακόμη και θανατηφόρο» εξηγεί. «Δείτε πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους αυτοκτονούν ή πεθαίνουν από υπερβολική δόση ναρκωτικών».

Ο αμερικανός ψυχολόγος εξηγεί ότι είναι ανθρώπινο για όλους τους γονείς να θέλουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους και να μην τα αφήσουν να βιώσουν δυσκολίες. Οταν, όμως, εξαλείφεις την κάθε πρόκληση, το παιδί κινδυνεύει να μην αναπτύξει ανθεκτικότητα. «Αυτό οδηγεί σε μια εσωτερική ευθραυστότητα και πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό του» εξηγεί. «Η γνώση ότι θα κληρονομήσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, του στερεί επίσης την αίσθηση της φιλοδοξίας και των επιτευγμάτων».

Οι παρενέργειες της «αφθονίας» είναι πολύ πραγματικές. Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Journal of Youth and Adolescence διαπιστώνει ότι ο πλούτος μπορεί να αποδειχτεί δίκοπο μαχαίρι για τα παιδιά υπερβολικά πλουσίων γονέων, τα οποία βιώνουν υψηλότερα επίπεδα πίεσης για επιτυχία σε σχέση με τους συνομηλίκους τους, καθώς και υψηλότερα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης. Ακόμη, σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσίευσε το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, τα προνομιούχα παιδιά έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν εθισμό στο αλκοόλ, στην κάνναβη, στην κοκαΐνη και στο Ecstasy σε σύγκριση με τα εθνικά πρότυπα.

Αποτοξίνωση πέντε αστέρων

Αλλά, σε αντίθεση με τους κοινούς θνητούς, τα «φτωχά πλουσιόπαιδα» έχουν τα δικά τους πολυτελή κέντρα αποτοξίνωσης για να κάνουν check-in. Σκεφτείτε τη διακριτική κλινική στην Ισλανδία, όπου πηγαίνει η Κένταλ Ρόι του «Succession» για να «αποσυμπιεστεί». Η «Harbor London» είναι μια ανάλογη κλινική, στη συνοικία Μπελγκρέιβια του Λονδίνου, η οποία μοιάζει περισσότερο με σουίτα ξενοδοχείου πέντε αστέρων, και με την πίσω είσοδο να είναι αποκλειστικά για πελάτες υψηλού προφίλ. Συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος είναι ο Πολ Φλιν, ο οποίος ειδικεύεται στη θεραπεία του εθισμού, και η κλινική του εξυπηρετεί μόνο παιδιά που ανήκουν στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.

«Θα έλεγα ότι περίπου οι μισοί άνθρωποι που θεραπεύουμε είναι παιδιά υπερπλουσίων οικογενειών» λέει ο ίδιος στην Telegraph. «Η κλασική περίπτωση είναι κάποιος 20άρης με πρόβλημα αποτυχίας στoν απογαλακτισμό του – αφού όταν είσαι από πλούσια οικογένεια δεν έχεις κίνητρο. Αυτό όμως δεν ισχύει πάντα. Αντιμετωπίσαμε πρόσφατα έναν τύπο πολύ επιτυχημένο, που διοικούσε σωστά την οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά επειδή ήταν η επιχείρηση του πατέρα του, είχε πάντα το αίσθημα της αποτυχίας και της ανεπάρκειας, οπότε προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει κάνοντας κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ».

Εναντι 60.000-90.000 λιρών (72.000-106.000 ευρώ) την εβδομάδα, οι πελάτες του «Harbor London», μερικοί από τους οποίους είναι μόλις 16 ετών, κάνουν εξατομικευμένες θεραπείες με μια ομάδα ειδικών που περιλαμβάνει ψυχίατρο, δάσκαλο γιόγκα, «θεραπευτή νευροανάδρασης» και σεφ. Ορισμένοι πελάτες μένουν έως και έξι μήνες στην κλινική, ενώ όταν φεύγουν εξακολουθούν να έχουν ένα εντατικό πρόγραμμα φροντίδας.

«Το να είναι η ταυτότητά σου τυλιγμένη στον πλούτο, μπορεί να αποτελεί τεράστιο βάρος» εξηγεί ο Φλιν. «Μπορεί να νιώθεις ντροπή γι’ αυτό, μπορεί να ανησυχείς συνεχώς για τις προθέσεις των άλλων. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι στη ζωή σου δεν υπάρχουν αυθεντικές σχέσεις» προσθέτει.

Ιστορικά, πολλές από τις πλουσιότερες οικογένειες του πλανήτη υπήρξαν και από τις πιο δυσλειτουργικές. Η ζωή ενός Γκέτι, για παράδειγμα, σίγουρα δεν ήταν εύκολη υπόθεση: Ο Τζον Πολ Γκέτι Γ’ πέθανε το 2011 σε ηλικία 54 ετών από υπερβολική δόση ναρκωτικών, μην μπορώντας να συνέλθει από τη δοκιμασία της απαγωγής του από μέλη της Ντραγκέτα στη Ρώμη, και αφού πέρασε 30 χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι, μετά από εγκεφαλικό από το οποίο ποτέ δεν συνήλθε πλήρως.

Ο πατέρας του, εξάλλου, ο σερ Πολ Γκέτι ή Τζον Πολ Γκέτι Β’, πάλευε για δεκαετίες με τη χρήση ουσιών, οι οποίες είχαν προκαλέσει βλάβες στην ψυχική και σωματική υγεία του, μέχρι τον θάνατό του το 1973 από ένα κοκτέιλ αλκοόλ, ηρεμιστικών και διεγερτικών, ενώ και η σύζυγός του, Ταλίθα, είχε πεθάνει δύο χρόνια νωρίτερα από υπερβολική δόση ηρωίνης.

Οταν έχεις πιο πολλά χρήματα από όσα μπορείς να ξοδέψεις

Η 64χρονη Αμπιγκεϊλ Ντίσνεϊ έχει μιλήσει εκτενώς για τις προκλήσεις τού να μεγαλώνεις με περισσότερα χρήματα από όσα θα μπορούσες ποτέ να ξοδέψεις. Η εγγονή του Ρόι Ο. Ντίσνεϊ, συνιδρυτή της εταιρείας Walt Disney, έχει ξοδέψει 70 εκατ. δολάρια από τότε που έγινε 21 ετών. Της αρέσει το φαγητό σε πολύ καλά εστιατόρια, επίσης ξοδεύει πάρα πολλά χρήματα για ωραία παπούτσια και τσάντες, αλλά δεν επιθυμεί να αποκτήσει ράντσο ή resort για σκι, και οπωσδήποτε όχι αεροπλάνο. Οπως λέει, «δεν θέλω ιδιωτικό τζετ, γιατί σε αδειάζει μέσα σου».

«Αισθάνομαι υπερ-συνειδητή για το τι κάνει ο πλούτος στους ανθρώπους» είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή της στο περιοδικό The Cut, «Ως παιδί έζησα σε μια οικογένεια που δεν την αναγνώριζα αργότερα, όταν μεγάλωσα». Η αμερικανίδα παραγωγός διαπίστωσε ότι η ζωή τους άλλαξε όταν ο πατέρας της απέκτησε ιδιωτικό τζετ 737: «Ηταν τρελό να έχεις ένα ιδιωτικό 737. Αν ήμουν η βασίλισσα του κόσμου, θα έβγαζα νόμο κατά των ιδιωτικών τζετ, επειδή σου επιτρέπουν να παρακάμπτεις μια συγκεκριμένη πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να περάσεις από τερματικό σταθμό αεροδρομίου, δεν χρειάζεται να αλληλεπιδράσεις, δεν χρειάζεται να κάνεις υπομονή, δεν χρειάζεται να νιώσεις άβολα.

»Ολα αυτά, όμως, είναι πράγματα που μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι… Καταλήγεις να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που δεν σου λένε ποτέ όχι. Καθώς το πρόβλημα του πατέρα μου με το αλκοόλ μεγάλωνε, περιβαλλόταν από ανθρώπους που δεν του έλεγαν “έχεις τρομερό πρόβλημα με το αλκοόλ, πρέπει να πας να ζητήσεις βοήθεια”»

Η Αμπιγκέιλ Ντίσνεϊ είχε μιλήσει και για το σύμπλεγμα κατωτερότητας που νιώθουν συχνά τα πλούσια παιδιά με διάσημα επώνυμα, όπως η ίδια. «Μεγάλωσα με αυτή την αμφιβολία για τον εαυτό μου. Οπως αν το Γέιλ με δέχτηκε επειδή ήμουν όντως καλή ή αν το έκανε λόγω του επωνύμου μου. Δεν θα μάθω ποτέ. Ξόδεψα πολύ χρόνο για να πάρω διάφορα μεταπτυχιακά, που με έκαναν να νιώθω ότι αξίζω. Και τότε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα άρχισαν να υποχωρούν».

«Οταν μεγαλώνεις με τεράστιο πλούτο, μπορεί να νιώθεις ότι είσαι συνεχώς υπό έλεγχο και δεν γίνεται να κάνεις λάθη» λέει στην Telegraph η ψυχοθεραπεύτρια Χίλντε Μπερκ. «Υπάρχει πραγματική έλλειψη υπευθυνότητας και αυτονομίας, επειδή πάντα κάποιος είναι έτοιμος να πληρώσει για να εξαφανίσει τα προβλήματα. Συχνά σε αυτούς τους τύπους πελατών μπορείς να δεις πραγματική συναισθηματική στέρηση και ανεπαρκώς διαμορφωμένους δεσμούς, επειδή όλη η ανατροφή των παιδιών είχε ανατεθεί σε νταντάδες και οικοτροφεία. Είναι σίγουρα ένα δίκοπο μαχαίρι».

Η Ελεν (δεν είναι το πραγματικό της όνομα), μια 27χρονη δασκάλα που κάνει ιδιωτικά μαθήματα σε παιδιά ρώσων ολιγαρχών, λέει ότι νιώθει συμπάθεια για τους «παραφορτωμένους και παραχαϊδεμένους» μαθητές της. «Εχω δει 16χρονους με ηλεκτρόδια κολλημένα στο κεφάλι τους για να διεγείρουν τα εγκεφαλικά τους κύματα, επειδή οι γονείς τους πίστευαν ότι αυτό θα τους βοηθούσε να τα πάνε καλύτερα στις εξετάσεις» αποκαλύπτει. «Πολλοί από αυτούς ζουν χωρίς τους γονείς τους, σε τεράστιες άδειες επαύλεις στο Λονδίνο, παίζοντας βιντεοπαιχνίδια μέρα-νύχτα, επειδή δεν υπάρχει κανένας να τους πει τι άλλο να κάνουν. Είναι μια πολύ θλιβερή και άδεια ζωή» τονίζει.

Θεραπευτές του πλούτου

Το Forbes εκτιμά ότι υπάρχουν περισσότεροι από 2.700 δισεκατομμυριούχοι, ο συλλογικός πλούτος των οποίων αντιστοιχεί σε περίπου 14 τρισ. δολάρια. Καθώς, λοιπόν, το βασίλειο των υπερπλουσίων διογκώνεται συνεχώς, προκύπτουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι τα παιδιά τους γίνονται ολοένα και πιο προβληματικά. Μπορεί να είναι η επιτομή ενός προβλήματος του πρώτου κόσμου, αλλά η «ενοχή για την κληρονομιά» γίνεται τόσο συχνή, ώστε συνεχώς ξεφυτρώνουν «θεραπευτές του πλούτου», με σκοπό να βοηθήσουν τα παιδιά των υπερπλουσίων να αντιμετωπίσουν το σύνολο των προβλημάτων τους.

Η ψυχοθεραπεύτρια Αμάντα Φάλκσον ειδικεύεται στη συμβουλευτική σε άτομα που έχουν κληρονομήσει μεγάλη περιουσία. «Τα χρήματα μπορούν να αποσυνδέσουν τους ανθρώπους. Μπορούν να τους κάνουν να αισθάνονται απομονωμένοι κοινωνικά, γι’ αυτό και συχνά κρατούν γύρω τους παλιούς φίλους» λέει. «Είναι σύνηθες, δε, να τους βλέπουμε να προσθέτουν αυτούς τους φίλους με κάποιο τρόπο στη μισθοδοσία, κάτι που, αν και καλοπροαίρετο, δημιουργεί τη δική του περίπλοκη δυναμική».

Μερικά «φτωχά πλουσιόπαιδα», ωστόσο, έχουν αξιοποιήσει την ανατροφή τους στην απομόνωση προς όφελός τους. Η Γιόκο Ονο, για παράδειγμα, παιδί μιας από τις μεγαλύτερες τραπεζικές δυναστείες της Ιαπωνίας, φοίτησε σε ένα σχολείο για παιδιά της ιαπωνικής άρχουσας τάξης, μεγαλώνοντας απομονωμένη και με τεράστια προνόμια. Στο πατρικό της σπίτι, το Kudan House, είχε στη διάθεσή της μέχρι και 20 υπηρέτες, αλλά όχι φίλους. «Δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι έπρεπε να παίζω με ανθρώπους» είχε πει στο Times online. Αλλά έχει πιστώσει την έμπνευση και τη δημιουργικότητά της στη μοναχική παιδική της ηλικία.

Χρήματα για φιλανθρωπίες όχι στα παιδιά

Πολλοί ζάπλουτοι γονείς συνειδητοποιούν πλέον την κατάρα που συνεπάγεται η κληρονομιά ενός τεράστιου ποσού και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην περάσουν τα χρήματά τους στα παιδιά τους. Το 2006, ο Γουόρεν Μπάφετ συγκλόνισε τον κόσμο όταν δεσμεύτηκε ότι θα χαρίσει το 99% της περιουσίας του, η οποία σήμερα ανέρχεται σε 145 δισ. δολάρια. Αλλά αυτό είναι πλέον όλο και πιο συνηθισμένο.

Το 2010, ο Μπάφετ, μαζί με τον Μπιλ Γκέιτς και τη Μελίντα Φρεντς Γκέιτς, δημιούργησαν το Giving Pledge, μια «δέσμευση των πλουσιότερων ατόμων και οικογενειών του κόσμου να αφιερώσουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς». Μέχρι σήμερα, 244 πλούσιοι άνθρωποι από 30 χώρες έχουν υποσχεθεί ότι θα προσφέρουν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Ο 66χρονος Πίτερ Μπάφετ, ο νεότερος γιος του Γουόρεν Μπάφετ, ο οποίος σήμερα είναι επιτυχημένος συνθέτης, δεν είχε συνειδητοποιήσει καν ότι ο πατέρας του είχε συγκεντρώσει τόσο μεγάλο πλούτο, μέχρι τα 25 του χρόνια. Οπως δήλωσε, «ποτέ δεν σκεφτήκαμε την κληρονομιά. Ποτέ δεν υποθέσαμε ότι θα παίρναμε κάτι κάποια στιγμή, και δεν ήμασταν πικραμένοι ούτε σκεφτόμασταν ότι θα έπρεπε να είμαστε για κάποιο λόγο. Απλώς μεγαλώσαμε σε ένα σπίτι όπου όφειλες να εργάζεσαι σκληρά και να φτιάχνεις τον δρόμο σου στη ζωή, ελπίζοντας να έχεις μια ζωή καλή, με βάση όλα τα είδη κριτηρίων».

Οπως γράφει στην Telegraph η Κέιτ Γουίλς, οι περισσότεροι από εμάς μπορεί να μη χρειάζεται να ανησυχούμε για το αν τα παιδιά μας θα κληρονομήσουν δισεκατομμύρια, αλλά οι αγώνες των υπερπλουσίων αποκαλύπτουν ότι έχουμε κάτι να μάθουμε από αυτούς ως προς το πώς να μιλάμε στα παιδιά μας για τα χρήματα. «Είναι σημαντικό να διδάσκουμε στα παιδιά πώς να χειρίζονται τα χρήματα, όσα κι αν διαθέτει η οικογένεια» λέει ο ψυχολόγος Κλέι Κόκρελ. «Είναι βασικό να τα εκθέτουμε και σε έναν άλλο κόσμο, ειδικά όταν είμαστε πλούσιοι και [τα παιδιά μας] συναναστρέφονται μόνο με άλλα προνομιούχα παιδιά. Πολλοί από τους πελάτες μου που μεγάλωσαν σε συνθήκες ακραίου πλούτου λένε: “Ηξερα ότι είχαμε χρήματα, αλλά δεν τα συζητούσαμε ποτέ”. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News