Καμία έκπληξη. Μόνο πλήξη πια. Και αδιαφορία. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από εκείνο το 20%, έως τώρα, μέσες-άκρες έναν χρόνο μετά, είναι διαρκώς πτωτική. Αφήστε τα νούμερα (#διπλής) και τις δημοσκοπήσεις. Δείτε τους χαρακτήρες. Κρίνετε τις συμπεριφορές. Ανατρέξτε στα επεισόδια. 

Το ξέρω, απογοητευτήκατε, κουραστήκατε, βαρεθήκατε, αηδιάσατε ίσως, ακόμη και αν είστε από τους «απέναντι» που το διασκέδαζαν, κάπου και εσείς γκώσατε. Λογικό. Και αναμενόμενο.

Αυτή δεν είναι πτώση. Είναι έκπτωση, σε όλα τα επίπεδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκπέσει σε ύφος, σε ήθος, σε ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα του. Προφανώς βγάζει προς τα έξω την εσωτερική «ποιότητά» του, το πραγματικό ποιόν των τέως, νυν και επίδοξων ηγετών του. Και συμβαίνει αυτό γιατί, όπως πάντα συμβαίνει, κανείς τελικά δεν μπορεί να πάει κόντρα στη φύση του. Κανείς από τους βασικούς πρωταγωνιστές αυτού του δράματος (και βάλτε όποια άλλη λέξη θέλετε μπροστά) δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι και από αυτό που φαίνεται. Και «χωριό» που φαίνεται… 

Πώς να μην είναι πέμπτο κόμμα στις τάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος/ποια και με ποιο κουράγιο να απαντήσει ότι σήμερα υποστηρίζει ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ: 

Το «θέαμα» είναι αποκρουστικό. «Αντιτουριστικό» για τους συμπαθούντες και τους ουδέτερους. Οδυνηρό για τους υποστηρικτές που άλλα περίμεναν και προσδοκούσαν. Ακόμη και οι πιο παλιοί, που κάτι γνωρίζουν από τάσεις και διασπάσεις, έχουν να λένε πως τέτοιο όλεθρο δεν έχουν ξαναδεί ή ακούσει. Τέτοιο «επίπεδο» δεν θυμούνται ούτε σε περιθωριακά κομματίδια κάθε απόχρωσης, όχι σε αυτό που κάποτε εξέφραζε την (πιο) ευρωπαϊκή Αριστερά…

Και γιατί να δηλώσει κάποιος ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Για ποιον λόγο; Για αυτό που ήταν κάποτε; Για αυτό που μπορεί να (ξανα)γίνει; Γιατί προσφέρει μια εναλλακτική ελκυστική για την πολιτική και τη χώρα; Υπάρχει στα αλήθεια ένας άνθρωπος που μπορεί ακόμη να εκτιμά ή να ελπίζει σε τέτοιο «θαύμα»; Αν τον βρούμε, να τον προσέξουμε σαν τα μάτια μας…

Εξαιρούνται, βεβαίως, οι κ. Κασσελάκης, Πολάκης, Τσίπρας, Παππάς και οι συν αυτώ. Εκείνοι, δηλαδή, που, όπως οι ύαινες, «τρώγονται» για το ποιος θα ξεσκίσει πρώτος τις τελευταίες σάρκες από το κουφάρι που κάποτε ήταν κόμμα εξουσίας. Και αν σε όλα αυτά υπάρχει κάπου πλάκα, είναι στο ότι ελπίζουν πως το πτώμα (και ό,τι θα έχει απομείνει από αυτό) μπορεί να αναστηθεί, εξ ου και το θέλει ο καθένας για την πάρτη του. 

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε δει πολλά «θαύματα», αλλά σίγουρα έχουμε ακούσει ακόμη περισσότερα –και καλύτερα– ανέκδοτα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News