Πόσο είμαι το σώμα μου;

Πόσο είσαι το σώμα σου;

Είναι καλοκαίρι και το σώμα γιορτάζει.

Αγγίγματα, αλάτι, βουτιές, ήλιος, αλκοόλ, μελτέμι.

Ζωντανεύει η μηχανή που μετουσιώνει τις σκέψεις μας.

Ξυπνά η εισροή ερεθισμάτων από παντού.

Η υλική μας υπόσταση, μερικά συστατικά χημικών ενώσεων, που μαγικά μάς δίνουν τη μορφή μας.

Την αποδεχόμαστε, την καμαρώνουμε, τη συγκρίνουμε.

Είναι η ορατή η διάσταση του χρόνου πάνω μας. Η ανάπτυξη, η δύναμη, η γονιμότητα, η ωρίμανση, η φθορά.

Αντίθετα, η γλυκιά και πολύτιμη εξέλιξη του εγκεφάλου μας δεν είναι αντιληπτή διά γυμνού οφθαλμού.

Τα σημάδια του χρόνου, αλλά κυρίως η δική μας οργανωμένη και συστηματική συμπεριφορά απέναντι στο σώμα μας, το καλοκαίρι εμφανίζονται στο προσκήνιο.

Στο προσκήνιο των social media ξεπροβάλλουν μόνο εξιδανικευμένες μορφές σωματικής υπόστασης, δουλεμένες όλο τον χρόνο στα γυμναστήρια, μαζί με σχόλια του τύπου «πόσο μου αρέσει το καλοκαίρι»(και υπονοείται πως τους αρέσει γιατί μπορούν να ανεβάζουν παρόμοιες φωτογραφίες αυτοθαυμασμού…)

Τα υπόλοιπα σώματα που υπολείπονται των δημοσιευμένων, τα πλαδαρά, τα κανονικά, τα περασμένα μεγαλεία, τα ανθεκτικά, τα με προοπτική και τα αδικημένα, το καλοκαίρι αναβαθμίζονται σε πρωταγωνιστές των διακοπών, χωρίς όμως να αναζητούν likes και views.

Και οι ζωγραφιές που αποκαλύπτονται, κυρίως στα νεανικά σώματα, πολύχρωμες, συμβολικές, τεράστιες ή διακριτικές, ταιριαστές ή εντελώς παράταιρες.

Υπάρχουν και μερικά όψιμα σώματα με τατουάζ, που κρύβουν ιστορίες μηχανόβιων χαρλεάδων, ροκάδων, ναυτικών ή απόμαχων καταδρομών, που γεννάνε σχολιασμούς και σκέψεις.

Τα μάτια μας ραντάρ, ανιχνευτές της ομορφιάς και κριτές των ατελειών.

Πόση σημασία έχουν η διάπλασή μας, η ενέργειά μας, οι αντοχές μας, η όρεξη για παιχνίδι, περπάτημα ή κολύμπι;

Η προσήλωση στην ομορφιά της γύμνασης προκύπτει από την έλξη του ωραίου, από τη μαγεία των νιάτων ή από την ασυνείδητη επικρότηση της προσπάθειας όσων έχων δουλέψει πάνω στα σώματά τους με επιμονή και σύστημα;

Δίψασα, ζεστάθηκα, καίγομαι, αναζητώ σκιά, αλκοόλ να το μπλέξω με τη δροσιά του νερού, παξιμάδι για να ξεγελάσω την πείνα και φρούτα για να ρουφήξω όλη τη γλύκα της φύσης.

Κυριαρχεί η μηχανή μου, με οδηγεί και με προστάζει.

Είναι αυτός ο μήνας, ο Αύγουστος ο διαφορετικός, όπου οι αναστοχασμοί και τα σχέδια στριμώχνονται στις πρωτόγονες ανάγκες των σωμάτων.

Αν είχαμε μια χάρη να ζητήσουμε από ένα τζίνι, πόσοι θα επιλέγαμε ένα καλύτερο μυαλό και πόσοι ένα καλύτερο σώμα;

Παρασκεφτήκαμε όμως. Η σιέστα και τα τζιτζίκια μάς απορρυθμίζουν, ή μάλλον μας ρυθμίζουν στους χρονισμούς τους, τη ραστώνη.

Ακούμε το σώμα μας, το προσέχουμε και το παρατηρούμε. Ολόκληρο τον χρόνο, σαν να ζούσαμε σε έναν παρατεταμένο Αύγουστο.

Τότε και εκείνο θα μας γεμίσει δώρα και δύναμη για να τρυγήσουμε τα σχέδιά μας.

Γιατί είμαστε και το σώμα μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News