Δεν μπορώ να βρω τη λέξη για να περιγράψω το συναίσθημα. Είναι σίγουρα φόβος για πολλά, αλλά και δεν είναι. Γιατί είμαι βαθιά αισιόδοξος άνθρωπος άρα υπερνικάει η αισιοδοξία τον φόβο. Έχω την πεποίθηση ότι στο τέλος, όλα για καλό γίνονται. Εκτός βέβαια από τους πολέμους-πολέμους. Ανθρωποι είναι, ανθρώπινες ψυχές όχι πιόνια σκακιού. Και αυτή τη στιγμή ζούμε εν μέσω δύο πολέμων-πολέμων και πολλών που σιγοβράζουν. Αλλά και πότε στην ανθρωπότητα δεν σιγόβραζαν πόλεμοι;

Τρόμος. Είναι τρόμος; Είναι. Για πολλά είναι. Όπως ας πούμε η είσοδος και των κοριτσιών στην άσκηση σωματικής βίας, στην άγρια χειροδικία και με βιντεοσκόπηση του κατορθώματος τους. Γιατί αναφέρω τα κορίτσια; Γιατί το πρωτογενές «υλικό» είναι η διαφύλαξη της ζωής. Τόση δραματική «επέμβαση» στην φύση;

Οντως τρομάζω. Αλλά πάλι υπερισχύει ότι είμαι εν ζωή και μπορώ να παρακολουθώ παραλλήλως, άλλα, αισιόδοξα κεφάλαια στην εξέλιξη των ρόλων των φύλων. Να, για παράδειγμα, όλο το καλοκαίρι παρατηρούσα τον σύγχρονο πατέρα και αγαλλίασε η ψυχή μου. Ενσυνείδητα πατέρας, πλήρους απασχόλησης, όχι χομπίστας, με απόλυτη γνώση του προγράμματος του παιδιού του. Θαρρείς αργά και σταθερά «τινάζει πέταλα» εκείνο το μοντέλο πατρός που διάβαζε εφημερίδα, ενώ μια μάνα έτρεχε προς χίλιες κατευθύνσεις.

Τι άλλο με τρομάζει; Ο δημόσιος λόγος παγκοσμίως. Ο τρόπος, για παράδειγμα, που μιλάει ο Τραμπ μου κόβει τα πόδια. Και πολλοί δικοί μας. Πολλοί; Η πλειοψηφία της πολιτικής σκηνής. Τόσο μανιέρα φράσεις, τόση φθήνια, τόσο παπαγαλισμός, τόσο φτωχό, θρασύ λεξιλόγιο, τόση αγραμματοσύνη και κοινωνική αμορφωσιά.

Με τρομάζουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με τρομάζουν; Όχι. Γιατί έχω τεράστιο σεβασμό και στα οφέλη αυτής της δημοκρατίας και ελεύθερης αγοράς και στο μέλλον σίγουρα θα μπουν νόμοι να τη διαφυλάξουν περισσότερο και να την θωρακίσουν υγιέστερα.

Ας μην πω λοιπόν «τρόμος» αλλά αμηχανία. Ναι, αυτή είναι η λέξη. Αμήχανη, άναυδη. Τόση κακία, τοξικότητα, Τόση επιθετικότητα λεκτική. Τόση επιβράβευση του βλακός. Αυτό με ξεπερνάει. Γιατί μέσω των likes δεν έχει και περιθώριο να αντιληφθεί, ίσως, κάποτε ίσως, τη βλακεία του. Αν και… Αενάως η βλακεία ήταν ανίκητη αλλά υπάρχουν ποιότητες και ποιότητες βλακός. Το δράμα είναι ότι, μέσω των σύγχρονων μέσων, αν έστω και ένας επιβραβεύσει την τοξικότητά του τοξικού βλακός με Like, ο συγκεκριμένος, εκ των εκατομμυρίων συγκεκριμένων, υψώνεται. Διευκολύνθηκε να εντοπίσει τη ράτσα του και να εκκολάψει την βλακεία του. Γέμισε ο «γκρεμός» του κενού του και αναθάρρεψε.

Να μην πολυλογώ… Πολλά με φοβίζουν, με τρομάζουν, με φέρνουν σε αμηχανία. Φόβος, τρόμος, αμηχανία. Προσέξατε τη σειρά; Είναι η τονική διαφοροποίηση, χαμήλωμα των αποχρώσεων των συναισθημάτων μου. Του κάθε αισιόδοξου ανθρώπου το χαμήλωμα. Γιατί, αυτή η ράτσα, γραπώνεται, γραπώνει φως όπου το εντοπίζει και ανασαίνει οξυγόνο.

Προχθές είδα, παρακολούθησα την ομιλία των Ομπάμα. Ένοιωσα άνυδρο χώμα που ρούφαγε νερό. Νερό! Λέξη λέξη. Το λεξιλόγιο τους. Οι προβληματισμοί. Η στάση του σώματος. Η μεταξύ τους ένωση και πνευματική. Κάθε σύνθημα –όχι «σύνθημα» αλλά τροφή για σκέψη, για διάλογο, για γέφυρα. Η γειτνίαση των ανησυχιών μιας υπερδύναμης που συγγενεύουν, σκανδαλωδώς περιέργως, και με τις ανησυχίες και κάθε μιας σταλιάς χώρας.

Είναι, βρε αδελφέ, μερικοί ωραίοι που εμφανίζονται, φωτάκια που αναβοσβήνουν, σινιάλα τσακ τσακ… Εκεί που πάει να σε κατακλύσει σκοτάδι. Τσακ, τσακ….Και ξαφνικά ετούτη η γη που από τεράστια μας προκύπτει όλο και πιο μικρή, σχεδόν γειτονιά… Θεέ μου, φύλαξε μας από κακούς γειτόνους. Τι ωραίοι οι Ομπάμα! Πόσο μας λείπουν υγιείς ηγέτες, κάθε μορφής, σε όλους τους τομείς…

ΥΓ. Κι αυτά τα λόγια της εξαιρετικά επιδραστικής, στον πολύ κόσμο της Αμερικής, Οπρα Γουίνφρεϊ, στην ομιλία της αναφορικά με την υποστήριξή της στην Καμαλα Χάρις: «Θα διδάξουμε στους γιους και στις κόρες μας πώς ένα παιδί από μια ινδή μητέρα και έναν τζαμαϊκανό πατέρα, δυο ιδανικά ενεργητικοί μετανάστες -μετανάστες- κατόρθωσε να γίνει η 47η πρόεδρος της Αμερικής. Αυτό είναι το καλύτερο πρόσωπο της Αμερικής».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News