Το καλοκαίρι πέρασε, από πολιτικής άποψης, λίγο πολύ με τα γνωστά: Πυρκαγιές, κλοτσοπατινάδες στην πληκτική τηλεοπτική καθημερινότητα, μαλλιοτραβήγματα και ξεκατινιάσματα στον ΣΥΡΙΖΑ, κωμικοτραγικές αναζητήσεις για τη λίστα γάμου και την πισίνα του Κασσελάκη και, κάπου στο φόντο, μία ξέπνοη εσωκομματική προεκλογική κουβέντα στο ΠΑΣΟΚ, εν όψει της εκλογής ηγεσίας τον Οκτώβριο.

Ολα αυτά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα αποτελέσουν την αφετηριακή συνθήκη της νέας πολιτικής περιόδου και θα διαμορφώσουν τον καμβά της φθινοπωρινής αντιπαράθεσης.

Μπορεί κάπου στο βάθος να κρύβεται κάποια έκπληξη, κάποια αλλαγή σε αυτό το μάλλον βαρετό πολιτικό σκηνικό της τελευταίας πενταετίας; Μπορεί να έχουμε ένα νέο πολιτικό σενάριο από το φθινόπωρο κι έπειτα;

Για πρώτη φορά έπειτα από μεγάλο διάστημα, δεν μπορεί να αποκλειστεί κάτι τέτοιο.

Η κυβέρνηση ξεκινά την νέα πολιτική περίοδο, με ένα αρκετά σοβαρό εκλογικό τραύμα από τις κάλπες της 9ης Ιουνίου. Κάνει ότι το ξεχνά, όμως είναι εκεί και την ταλαιπωρεί. Μένει να φανεί τι θα δείξουν οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά τις διακοπές και να διαπιστωθεί αν η φθορά είναι αναστρέψιμη ή μόνιμη. Και εν όψει αυτών, υπάρχουν κάποια κρίσιμα ορόσημα, μεταξύ των οποίων και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που δεν θα πρέπει να υποτιμάται ως πολιτική παράμετρος.

Στην απέναντι όχθη, η αντιπολίτευση παρουσιάζει το μεγαλύτερο πολιτικό ενδιαφέρον εδώ και καιρό, για όλους τους σωστούς ή λάθος λόγους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοακυρώνεται με εκθετικούς ρυθμούς και οι δημοσκοπικές του επιδόσεις αναμένονται ώστε να φανεί αν οδεύει προς την οριστική εξαΰλωση. Δεν είναι διόλου απίθανο, έπειτα από έναν δεκαπενταετή κύκλο, που συνέπεσε με την μετάπτωση της χώρας σε συνθήκες πολλαπλής χρεοκοπίας, οι οποίες γέννησαν αυτό το αλλοπρόσαλλο πολιτικό προϊόν.

Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο υπό αυτές τις συνθήκες είναι η εξέλιξη στο ΠΑΣΟΚ. Η εσωτερική προεκλογική συζήτηση διεξάγεται με αρκετά ενδιαφέροντες όρους και πάντως με αρκετές διαφορές από τα δεδομένα προηγούμενων εποχών. Δεν σημαίνει αυτό ότι μπορεί να προεξοφληθεί ότι όλοι οι διεκδικητές θα παραμείνουν αγαπημένοι και ενωμένοι μετά την εκλογή ηγεσίας, όμως το στοίχημα για όποιον ή όποιαν αναδειχθεί στην προεδρία του κόμματος, είναι ένας μονόδρομος, που υπό όρους και προϋποθέσεις μπορεί να κερδηθεί ενδεχομένως και εύκολα.

Μετά τον Οκτώβριο θα φανεί αν το κόμμα μπορεί να γίνει ο υποδοχέας ενός τμήματος έστω της τερατώδους αποχής από τις κάλπες του Ιουνίου. Και αν αυτό συμβεί, θα πρόκειται για μία νέα πολιτική παράμετρο, ενδεχομένως και καταλυτική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News