Υπό τις συνθήκες που διοργανώθηκαν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού αποτέλεσαν έναν θρίαμβο. Η επιτυχία τους ήρθε ενάντια στις ζοφερές προβλέψεις για πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις, κυβερνοεπιθέσεις, ατυχήματα λόγω συνωστισμού, απεργίες, καύσωνες, κοριούς, μολύνσεις των κολυμβητών στον Σηκουάνα και ένα εκρηκτικό πολιτικό σκηνικό που δημιουργήθηκε μετά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές.

Με όλα τα δεδομένα εναντίον της, η Γαλλία εστίασε με ασυμβίβαστο και άκρως φιλόδοξο πνεύμα σε 16 ημέρες λεπτομερούς σχεδιασμού και εκτέλεσης που, παρά το αστρονομικό κόστος της διοργάνωσης (4,4 δισεκατομμύρια ευρώ), αποδείχθηκαν άθλος. Λογικό, λοιπόν, η αυτοπεποίθηση των Γάλλων να βρίσκεται στα ύψη, παρά τα πολιτικά προβλήματα που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν –«οι Αγώνες τελείωσαν, ο Εμανουέλ Μακρόν πρέπει τώρα να κυβερνήσει», σημείωσαν αναλυτές.

Η Washington Post παρατήρησε ότι μια έγκυρη δημοσκόπηση στα μέσα Ιουλίου διαπίστωσε πως πάνω από τα δύο τρίτα των ενηλίκων Γάλλων ήταν αδιάφοροι, ανήσυχοι, ακόμα και θυμωμένοι απέναντι στους επερχόμενους τότε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ίδιο πίστευαν και οι πολίτες 33 χωρών που, σύμφωνα με άλλη δημοσκόπηση, είχαν χαμηλότατες προσδοκίες από τη διοργάνωση του Παρισιού.

Η εντυπωσιακή, όσο και αμφιλεγόμενη, τελετή έναρξης και οι αντιδράσεις που προκάλεσαν οι νεωτερισμοί της αύξησαν το κλίμα αμφισβήτησης, τόσο εντός, όσο και εκτός της χώρας. Αλλά δύο εβδομάδες αργότερα, πριν ακόμα από την θριαμβευτική τελετή λήξης της Κυριακής, η διάθεση των Γάλλων είχε αλλάξει εντυπωσιακά – και η χορωδία των κριτικών της διοργάνωσης είχε οριστικά σιγάσει.

Η τεράστια συμμετοχή του κοινού σε όλους τους αγωνιστικούς χώρους –η πρώτη δημόσια μάζωξη τόσων ανθρώπων από διαφορετικές χώρες του πλανήτη μετά την πανδημία– σε συνδυασμό με τα εντυπωσιακά επιτεύγματα των αθλητών, επέφερε έναν φρέσκο αέρα θετικής ενέργειας στην Πόλη του Φωτός, με πολλούς Παριζιάνους να επιστρέφουν από τις διακοπές τους για να απολαύσουν το θέαμα.

Ηταν λες και τα διάσημα σχολεία της Γαλλίας που παράγουν μηχανικούς και αναλυτικούς στοχαστές παγκόσμιας κλάσης, βρήκαν έναν τρόπο να συγχωνευτούν με τους δημιουργούς της γαλλικής καλλιτεχνικής ομορφιάς, μετατρέποντας το Παρίσι σε ένα πολυτελές, αποτελεσματικό στάδιο – και τους ενίοτε δύστροπους κατοίκους του στους πιο ευγενικούς ανθρώπους στη γη.

Οχι ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Οι εμπρηστικές επιθέσεις στους σταθμούς του παρισινού Μετρό παραμένουν ανεξιχνίαστες, η καταρρακτώδης βροχή στην τελετή έναρξης αύξησε τα επίπεδα ρύπανσης του Σηκουάνα –καθιστώντας τα έργα καθαρισμού κόστους 1,4 εκατομμυρίων ευρώ πεταμένα λεφτά–, προπονήσεις αναβλήθηκαν και αγωνίσματα όπως το τρίαθλο καθυστέρησαν να διεξαχθούν. Αλλά τα πραγματικά εφιαλτικά σενάρια δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.

Το Παρίσι ανταποκρίθηκε στο μήνυμα συμπερίληψης που σηματοδότησε η τελετή έναρξης και Γάλλοι κάθε καταγωγής, χρώματος και θρησκείας ενώθηκαν στους δρόμους και στα στάδια της πόλης, με την αδελφοσύνη της Μασσαλιώτιδας να αγκαλιάζει και τους διεθνείς επισκέπτες της. Τα μπλε, λευκά και κόκκινα –βαμμένα στα χρώματα της γαλλικής σημαίας– νύχια έκαναν θραύση.

Η εθνική ανάταση των Γάλλων ενισχύθηκε από την εντυπωσιακή συλλογή μεταλλίων της Ολυμπιακής της αποστολής –64 συνολικά, με τα 16 χρυσά– που τοποθέτησαν τη χώρα στην πρώτη πεντάδα της διοργάνωσης, πίσω από ΗΠΑ, Κίνα, Ιαπωνία και Αυστραλία. Παράλληλα, η χώρα βρήκε στο πρόσωπο του κολυμβητή Λεόν Μαρσάν –ο οποίος ολοκλήρωσε την τελετή λήξης– τον Ολυμπιακό ήρωά της.

Η επιτυχία της διοργάνωσης βασίστηκε στη μαζική συμμετοχή όχι μόνο του κοινού, αλλά και μιας σειράς παραγόντων που χρειάστηκαν γιγάντιο συντονισμό – πάνω από 4.000 αξιωματούχους των Αγώνων, 45.000 εθελοντές, 35.000 αστυνομικούς και χωροφύλακες, 18.000 στρατιώτες και 1.800 ξένους αξιωματούχους των δυνάμεων επιβολής του νόμου.

Το ερώτημα που τίθεται πλέον, είναι ποιος θα εισπράξει το μεγαλύτερο μερίδιο αυτής της επιτυχίας.

Ο πρώτος αδιαμφισβήτητα θα είναι ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος πήρε δύο τεράστια διαδοχικά ρίσκα και τα κέρδισε. Η αναπάντεχη κήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών του εξασφάλισε την απρόσμενη ήττα της ακροδεξιάς στον δεύτερο γύρο, ενώ η επιμονή του στο όραμα της ακραία κοστοβόρας διοργάνωσης απέδωσε, προσφέροντάς του ενισχυμένο διεθνές κύρος.

Υπό κανονικές συνθήκες η επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων θα αποτελούσε προσωπικό θρίαμβο του προέδρου, εδραιώνοντας την διεθνή ισχύ της διακυβέρνησης του. Αλλά κάτω από το ρευστό πολιτικό σκηνικό των τελευταίων μηνών, η μικρή ώθηση που πρόσφεραν οι Αγώνες στο προφίλ του δεν αρκεί για να αντισταθμίσει την αποδυναμωμένη πολιτική του θέση μετά τα αποτελέσματα των πρόωρων εκλογών.

Ενα άλλο πρόσωπο που μπορεί να καρπωθεί την επιτυχία των Αγώνων είναι η δήμαρχος του Παρισιού, Αν Ινταλγκό, η οποία διακύβευσε το πολιτικό της κεφάλαιο στην προώθησή τους. Οπως και ο πρόεδρος, έτσι και η δήμαρχος διεκδικεί τις δάφνες μιας νίκης απέναντι στους αμφισβητίες της διοργάνωσης και τους μισαλλόδοξους κατοίκους της πόλης.

Η Ινταλγκό εκμεταλλεύθηκε τη διοργάνωση για να προωθήσει το σχέδιό της για περιορισμό της κυκλοφορίας αυτοκινήτων, την επέκταση των ποδηλατοδρόμων και τη διαπλάτυνση των πεζοδρομίων στο κέντρο του Παρισιού. Το σχέδιο δίχασε τους Παριζιάνους, αλλά τελικά απέδωσε. Οσο για το προσωπικό της στοίχημα για την κοστοβόρα εκκαθάριση του Σηκουάνα, κι εκεί φαίνεται πως τα κατάφερε – έστω και οριακά. Τα επίπεδα μόλυνσης ανήλθαν λίγο κάτω από τα όρια ασφαλείας.

Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία των Αγώνων κατάφερε να προσφέρει ένα κοινό πατριωτικό όραμα στις πολωτικά διχασμένες Αριστερά και Δεξιά της Γαλλίας. Η υπέρβαση των εμποδίων, των αμφισβητήσεων και των αντιπαραθέσεων για το υπερβολικό κόστος έπεισε την πλειοψηφία των Γάλλων ότι οι φιλοδοξίες της διοργάνωσης άξιζαν τον κόπο. Και, φυσικά, η επιτυχία αποστόμωσε –έστω και προσωρινά– τα δηλητηριώδη αντεπιχειρήματα της Ακροδεξιάς.

Ο τελευταίος λόγος για την αξιολόγηση των Αγώνων, όμως, ανήκει δικαιωματικά στους αθλητές, που ήταν και οι πρωταγωνιστές των ημερών. Παρά τις περιστασιακές γκρίνιες για τις επιλογές στο φαγητό, για τα νερά του Σηκουάνα, και για το τολμηρό μοβ απόχρωσης χρώμα του ταρτάν, σοβαρά παράπονα για τη διοργάνωση από τις αποστολές δεν στόλισαν τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου.

Τελικά η Γαλλία απέδειξε στον πλανήτη ότι οι κατεξοχήν γαλλικές φιλοδοξίες και αξίες της, βασισμένες σε δυόμιση αιώνες πολιτικοκοινωνικής και τεχνολογικής πρωτοπορίας, παραμένουν επίκαιρες και εξακολουθούν να εμπνέουν. Αλλά η ακόμα πιο σημαντική επιτυχία της ήταν ότι απέδειξε στον ίδιο της τον εαυτό ότι, ακόμα και κάτω από τις πιο πιο πολωτικά διαιρεμένες συνθήκες, είναι ικανή να ανασυνταχθεί, να ενωθεί και να φλερτάρει με την επιτυχία.

Υπό αυτό το πρίσμα, το κατόρθωμά της δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό της Αθήνας του 2004 –μολονότι η Αθήνα είχε να αντιμετωπίσει ένα οργανωτικό χάος, σκάνδαλα ντόπινγκ με πρωταγωνιστές έλληνες αθλητές και βεβαίως το εξόφθαλμο πρόβλημα με τις άδειες εξέδρες (στοιχεία που δεν ταλαιπώρησαν το Παρίσι).

Το μόνο ζητούμενο, πλέον, είναι αν, όπως και η ευφορία των ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων ξέφτισε με το πέρασμα των χρόνων, η εθνική ψυχική ανάταση της Γαλλίας θα εξαφανισθεί όταν, μετά και την ολοκλήρωση των Παραολυμπιακών Αγώνων, το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας αρχίσει να δείχνει και πάλι τα κοφτερά δόντια του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News