Πόση ώρα μπορεί κάποιος να πλένει το μπαλκόνι του; Ο απέναντί μου, πάντως, όταν το κάνει ξεχνάει να δει το ρολόι. Ανοίγει το λάστιχο και ξεκινάει να λούζει μάρμαρα και γλάστρες ατελείωτα, μέχρι να μουσκέψει το σύμπαν. Και αφού ρίξει στο μικρό μπαλκονάκι του νερό τόσο που θα πότιζε τον Αμαζόνιο, θα κάτσει αραχτός να πιει τον φρέντο του, βγάζοντας ήχους ευχαρίστησης για το υγρό σκηνικό που δημιούργησε γύρω του.

Το ίδιο μπορεί να κάνει και δεύτερη φορά, το βράδυ, που αράζει και πάλι στη βεράντα. «Ετσι, δροσιά!», θα μουρμουρίσει και θα πατήσει την τηλεόραση που την έχει στραμμένη προς τα έξω για να βλέπει από τον εξωτερικό, βρεγμένο θρόνο του τις ειδήσεις των οκτώ. «Δυσοίωνες προβλέψεις για την Ελλάδα, η λειψυδρία απειλεί τη χώρα, χρειάζεται σωστή διαχείριση των υδάτινων πόρων» λένε στο δελτίο.

Ο άνθρωπος στο απέναντι μπαλκόνι παρακολουθεί με αφοσίωση τηλεόραση και εγώ παρακολουθώ με αφοσίωση εκείνον. Αυτή η τρομερή σύμπτωση ανθρώπινης νοοτροπίας και περιβαλλοντικής κατάστασης είναι η μικρή λεπτομέρεια που φτιάχνει τη μέρα μου. Εχω καρφώσει το βλέμμα πάνω του, τον κοιτώ ανακριτικά πίσω από τα μαύρα γυαλιά μου και περιμένω την αντίδραση του σε αυτό που ακούει. Τώρα στην οθόνη παίζει λίστα με τις περιοχές της χώρας που έχουν κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, συνολικά 14 δήμοι έχουν σοβαρό πρόβλημα με τα αποθέματα νερού.

«Τράτζικ» αναφωνεί ο κύριος απέναντι και σηκώνεται από την καρέκλα για να ρίξει λίγο ακόμα νερό κάτω από τα πόδια του. Γιατί στεγνώνει το άτιμο και φεύγει η δροσιά, καταλάβατε; Είμαι έτοιμη να σηκωθώ και να φέρω ποπκόρν για να παρακολουθήσω αυτό το έργο του υπέροχου ελληνικού σουρεαλισμού που εκτυλίσσεται ζωντανά μπροστά μου.

Εδώ οι λίμνες και τα ποτάμια έχουν στερέψει, όσοι ταξιδεύουμε στην επαρχία το βλέπουμε με τα μάτια μας, τα φράγματα είναι σε οριακή κατάσταση, οι ειδικοί ανακοινώνουν ότι το μέλλον διαγράφεται ζοφερά στεγνό και ότι χρειάζεται να ληφθούν μέτρα διαχείρισης των υδάτινων πόρων, σε συνάρτηση με το νέο τοπίο κλιματικής κρίσης που δημιουργείται, αλλά ο κύριος απέναντι μου συνεχίζει να ρίχνει νερό στη βεράντα του, λες και ζει στο Λονδίνο και βρέχει δυο φορές τη μέρα.

Και να ήταν μόνο ο κύριος απέναντι. Είναι και η κυρία που πλένει μισή ώρα το πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι της, κάθε μέρα ανελλιπώς, μέχρι να λαμποκοπήσουν οι πλάκες. Είναι και ο άλλος που πλένει το αμάξι του με το λάστιχο μονίμως ανοιχτό καθ’ όλη τη διαδικασία. Είναι και η άλλη που ανοίγει το ποτιστικό στον κήπο και ξεχνάει να το κλείσει όλο το βράδυ. Είναι και κάποιοι άλλοι που μπαίνουν στο μπάνιο και μπανιάρονται σαν τις Κλεοπάτρες. Είναι και αυτοί που πλένουν τα πιάτα με τη βρύση να τρέχει, γιατί βαριούνται να την ανοιγοκλείνουν.

Είναι πολλοί. Είναι παντού. Μικρές εστίες ασυνείδητου ξοδέματος νερού, μικροί διάβολοι που ανοίγουν στρόφιγγες για να μουσκέψουν τον χώρο γύρω τους χωρίς λόγο, χωρίς μέτρο, χωρίς συναίσθηση της κατάστασης. Οταν όμως κάθονται μπροστά σε μια οθόνη και ακούνε για το πρόβλημα λειψυδρίας που αντιμετωπίζει η χώρα, μπορεί να συνοφρυωθούν και να σχολιάσουν ρίχνοντας το φταίξιμο στα σύννεφα που δεν φέρνουν βροχές και στην κλιματική κρίση που μας αλλάζει τον αδόξαστο.

Για τη δική τους κρίση, τη δική τους ευθύνη απέναντι στα πράγματα δεν έχουν να πούνε τίποτα. Ισως και να καταλαβαίνουν, αλλά προτιμούν να μη χάσουν τη βολή τους, τη δροσιά του βρεγμένου μπαλκονιού και το μπάνιο τους α λα Κλεοπάτρα. «Αφού έχουμε ακόμα νερό», μπορεί να λένε από μέσα τους, «καλά είμαστε, μας παίρνει». Για κάποιους ανθρώπους η ανακοίνωση του προβλήματος δεν αρκεί για να πράξουν πιο υπεύθυνα. Θα πρέπει να ανοίξουν τη βρύση μια μέρα και να μη στάζει ούτε σταγόνα.

Γιατί τα είπα όλα αυτά; Γιατί θα ληφθούν μέτρα για τη λειψυδρία, ακούω. Μέτρα για τη νοοτροπία μας θα ληφθούν; Γιατί είναι και αυτή που καθορίζει τα πράγματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News