Τρεις ημέρες μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, έχουμε βρει άλλο θέμα να τσακωνόμαστε, αν μας πρόσβαλε, λέει, ο σκηνοθετης, τον Μυστικό ΜΑΣ Δείπνο.

Κάποιοι έχουν ανέβει στα κάγκελα, κάποιοι άλλοι λενε ότι δεν ήταν ο πίνακας του ντα Βίντσι που αντέγραψε σε queer εκδοχή ο Γάλλος, αλλά ένας άλλος πίνακας ενός παγκοσμίως άγνωστου Ολλανδού, ναι αλλά ο Ολλανδός αντέγραψε τον Ντα Βίντσι, ανταπαντούν οι πρώτοι, η Καθολική Εκκλησία στη Γαλλία -εκ των πλέον διαβόητων για ασέλγειες σε παιδιά- βρήκε βιολί να βαράει, ο σκηνοθέτης βγήκε και είπε «σόρι, δεν θέλαμε να σας προσβάλουμε (αλλά δεν πειράζει κι αν το κάναμε, εννοούσε)», γενικά πολύς ντόρος.

Δεν πολύασχολήθηκα με όλα αυτά, έως ότου είδα κάποιον να γράφει ότι «η περίφημη συμπερίληψη πρέπει να περιλαμβάνει, εκτός από τις μειονότητες, και την πλειοψηφία» και μου πέσανε τ’ αυτιά. Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε, δηλαδή. Η πλειοψηφία, τι συμπερίληψη χρειάζεται; Σε τι; Στους κανόνες που έχει θέσει η ίδια, κρατώντας με νεκρική ακαμψία το καρπούζι και το μαχαίρι;

Χρειάζεται συμπερίληψη ο λευκός στρέιτ άντρας σε έναν κόσμο που έχει χτισει, επί χιλιετίες, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του;    

Χρειάζεται συμπερίληψη ο χριστιανός στη μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν έχει διαχωρίσει το κράτος από την εκκλησία;

Χρειάζεται συμπερίληψη ο κανόνας; Σε τι; Στον εαυτό του;

Η διαμάχη αυτή, αλλά κυρίως οι αντιδράσεις όσων θεώρησαν εαυτούς «θιγμένους» από την «παραποίηση» του Μυστικού Δείπνου, αφορά σε κάτι πολύ βαθύτερο από την προσβολή των ιδεολογικών συμβόλων.

Των ιδεολογικών συμβόλων, που δεν έχουμε βέβαια κανένα θέμα να παραποιούμε όταν είναι αλλονών, αλλά τρελαινόμαστε όταν είναι τα δικά μας. Των ιδεολογικών συμβόλων που κατά κανόνα οι προοδευτικές κοινωνίες -όπως η Γαλλία- καταργούν, ή δεν έχουν κανένα θέμα να χρησιμοποιούν με «ανάποδους» τροπους, αλλά οι βαθιά συντηρητικές κοινωνίες -όπως η δική μας- συσπειρώνονται ολοένα και περισσότερο από κάτω τους.

Τα σύμβολα αυτά λειτουργούν ως θεματοφύλακες της ιδεολογίας που εκπροσωπούν και -κυρίως- της απόλυτης και αναλλοίωτης επικράτησής της. Δεν θα έρθει ο γκέι να μου πειράξει εμένα τον Μυστικό Δείπνο, σημαινει δεν θα έρθει ο γκέι να κλονίσει την απόλυτη επικράτηση της χριστιανοκανονικότητας. Η οποια, φυσικά, δεν δέχεται καν τους γκέι. Αν τον είχαν στήσει τον Μυστικο Δείπνο με 12 αθλητές κολύμβησης με τα μαγιό τους, ας πούμε, κανεις δεν θα ενοχλείτο. Αρκεί να ήταν άντρες, κατά προτιμηση λευκοί και εμφανώς στρέιτ. Αυτός είναι ο «κανονικός» κόσμος.

Οι ίδιοι άνθρωποι, δε, θα σου πουν «δεν έχω θέμα με τη συμπερίληπτικότητα». Ε, πώς δεν έχεις; Συμπεριληπτικότητα δεν σημαίνει «θα σου πω εγώ πόσο γκέι έχεις δικαίωμα να είσαι», ούτε «θα είσαι γκέι, αλλά δεν θα αναπνέεις αν εγώ δεν σου δώσω το δικαίωμα».

Ο «κανονικός», όπως έχει οριστεί από τον εαυτό του ο ίδιος, πιστεύει ότι είναι οκ να λέει στους άλλους πώς να συμπεριφέρονται, πώς να ντύνονται και με ποιους να κοιμούνται. Γι αυτό ζει με τον διαρκή τρόμο ότι θα έρθουν όλοι αυτοί να του επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες. Προβολή κάνει. Δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται να επιβάλλουν τους κανόνες τους σε κανέναν.

Οτι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος στον οποίον καθένας θα ορίζει τον εαυτό του σε διαφορετικό πλαίσιο και κανείς δεν θα ενοχλεί κανέναν.

Δεν είναι οι γκέι και οι κάθε λογής «διαφορετικοί» που ενοχλούν τους «κανονικούς». Οσο όλοι αυτοί κάθονται στη γωνίτσα τους, ακίνητοι, και δεν διεκδικούν ούτε να φαίνονται ούτε να έχουν δικαιώματα, μια χαρά είναι. Στο περιθώριο, αυτό που θεωρούμε ότι τους αναλογεί ως ζωτικος χώρος.

Αυτό που ενοχλεί είναι ο φόβος ότι μπορεί να χαθεί η κοινωνική επικράτηση, η εξουσία του «κανονικού» πάνω σε κάθε τι το «διαφορετικό».

Είναι μια χαμένη μάχη, ούτως ή άλλως, αλλά πολλοί εξακολουθουν να την παλεύουν με λύσσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News