Κάτω στα Σφακιά, οι σκληροί οπαδοί του Πολάκη πανηγυρίζουν. Μπορεί πέρυσι στις εκλογές για αρχηγό να ψήφισαν μαζικά Κασσελάκη όπως τους διέταξε ο αρχηγός, αλλά για διάφορους πολιτισμικούς και αισθητικούς λόγους που γίνονται εύκολα αντιληπτοί, ποτέ δεν ένιωσαν πολύ άνετα με τον Στέφανο. Όταν εξάλλου ο Παύλος αντιτασσόταν στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών μιλώντας για τις αντιδράσεις των «πάνω από τα 300 μέτρα υψόμετρο», αυτούς ακριβώς τους οπαδούς του εξέφραζε. Αυτούς που τώρα είναι καταχαρούμενοι με την «διαγραφή» του απ’ την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα πείτε ότι τα Σφακιά είναι μια μικρή περιοχή με πολιτική επιρροή αντιστρόφως ανάλογη της μεγάλης ιστορίας της, πλην «Πολακικοί» ή «Πολακιστές» που σκέφτονται σαν τους Σφακιανούς οπαδούς του, υπάρχουν παντού. Δεν ξέρω πόσοι είναι, πάντως διασπείρονται πανελλαδικά και είναι αρκετοί. Για τους ανθρώπους αυτούς, η «ρήξη» του Παύλου με τον Κασσελάκη ήταν γεγονός ευεργετικό, απελευθερωτικό, λίαν ευχάριστο. Πολλοί ξεφύσησαν μ’ ένα ανακουφιστικό «ουφ επιτέλους» κι άρχισαν να ονειρεύονται το καθαρόαιμο «κόμμα Πολάκη».

Έτσι κι αλλιώς, ο «μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ» δεν τους έλεγε πολλά πράγματα. Όχι, δεν ασχολούνται αυτοί μήτε με την έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας στο κόμμα, μήτε με τον ευνουχισμό των κομματικών οργάνων και την επιβολή της «ενός ανδρός αρχής», μήτε με τις λεπτεπίλεπτες διαφορές ανάμεσα στην στρατηγική της ισότιμης σύγκλισης των κεντροαριστερών δυνάμεων και της αυτόνομης ηγεμονικής παρουσίας της ριζοσπαστικής αριστεράς στον δεύτερο πόλο. Για τον «Πολακικό» κόσμο, αυτά είναι ψιλά γράμματα, μη σας πως καθαρή μπουρδολογία.

Αυτοί θέλουν απλά πράγματα. Σκληρό αντιμητσοτακισμό, ακραία αντιπολίτευση στα όρια του ψεκασμού (ως προς την σκέψη) και του τραμπουκισμού (ως προς την πρακτική) και έναν αρχηγό που μπορεί να τα υπηρετήσει με συνέπεια και διάρκεια. Θέλουν να τον ακούνε να μιλά και να αναφωνούν «πες τα, πες τα». Κι όσο πιο ακραία τα λέει, όσο πιο φανατικά ορμά σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, όσο πιο προκλητικά και εξωφρενικά επιχειρήματα και συμπεριφορές επιστρατεύει, τόσο περισσότερο τον θεωρούν δικό τους άνθρωπο και τον λατρεύουν.

Ο Κασσελάκης προσπάθησε βέβαια να ασκήσει τέτοια αντιπολίτευση, μερικές φορές είπε και πιο ακραία πράγματα από τον Πολάκη κατά του Μητσοτάκη, όμως η εν γένει σκηνική του παρουσία δεν πολυεμπνέει τους φανατικούς και τους πολέμαρχους του «λαϊκού ΣΥΡΙΖΑ». Δεν του το ‘χουν ή τέλος πάντων, θεωρούν πολύ πιο original τον Παύλο από τον Στέφανο. Και βέβαια, όταν υπάρχει σύγκρουση Πολάκη-Κασσελάκη, δίχως να πολυψάχνουν τους λόγους της διαμάχης τάσσονται στο πλευρό του πρώτου.

Ο Κασσελάκης τα ξέρει αυτά και προφανώς στα μακροπρόθεσμα σχέδια του δεν είναι να πάει στις κάλπες δίχως τον Πολάκη. Θα χάσει μια κρίσιμη μάζα από τον ήδη γλίσχρο και αποψιλωμένο αριθμό των ψηφοφόρων του. Γι αυτό και διέγραψε τον Παύλο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά μια χαρά θα τον έχει στην Κεντρική Επιτροπή… τι κοροϊδία κι αυτή. Αλλά και ο Πολάκης δεν είναι πολιτικά ανόητος. Του αρέσει να έχει την ορδή των φανατικών του, πλην ξέρει πως μόνο με αυτό το στράτευμα, το μέγιστο που μπορεί να πετύχει είναι να γίνει Κωνσταντοπούλου.

Δεν του αρκεί, είναι πολύ φιλόδοξος για να περιοριστεί σε κάτι τέτοιο. Όπερ, η λογική λέει ότι δεν θα προχωρήσει σε κινήσεις που θα σημάνουν οριστική ρήξη με τον Κασσελακικό ΣΥΡΙΖΑ. Θα περιμένει με απώτερο στόχο την επιστροφή του. Κι επειδή ξέρει ότι αυτά τα «πήγαινε-έλα» και τα «μπρος-πίσω» ενδέχεται να εκνευρίσουν το κοπάδι των φανατικών που του ζητά να αναγγείλει δικό του κόμμα τώρα, την ώρα της επιστροφής θα τους πείσει με το απλό επιχείρημα «γύρισα για να πάρουμε το μαγαζί». Αυτό θα το δεχτούν.

Βεβαίως, όποιος σχεδιάζει (στην ζωή, στην πολιτική, στον πόλεμο), ο καλός θεούλης εκεί ψηλά γελά. Ο Κασσελάκης δεν έχει διακριθεί ως τώρα ούτε για το ευθύγραμμο της σκέψης του, ούτε για το προβλεπτό της πράξης του. Ο Πολάκης πάλι, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, πάντα έπαιζε κανονικό πολιτικό σκάκι με μελετημένες κινήσεις, απλώς επιστρατεύοντας παράτολμες βαριάντες. Όπερ, αυτά που έχουν κατά νου και οι δύο, μπορεί αύριο το πρωί να αλλάξουν ριζικά ανάλογα με τις συνθήκες. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος έχουν καμιά πολιτική αρχή ή συνέπεια, το προσωπικό πολιτικό τους συμφέρον κοιτάζουν και μόνο.

Τελικά, όλο αυτό το αναμεταξύ τους έχει ενδιαφέρον. Το πιθανότερο είναι ότι η έκβαση της μάχης (ή της υπόγειας συμφωνίας) τους να μην επηρεάσει ιδιαίτερα το πολιτικό μας σκηνικό, καθότι ο συνολικός χώρος τους πνέει τα λοίσθια, όμως η διαπροσωπική τους πολιτική σχέση, έχει το χάζι της. Πάρτε πασατέμπο και καθίστε αναπαυτικά. Φανταστείτε ότι βλέπετε θερινό σινεμά… κι αργότερα χειμερινό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News