Είναι αυτό το περιγιάλι που ονειρεύεσαι τις συννεφιασμένες ημέρες. Το απάγκιο λιμανάκι που σε γαλήνεψε από τις σκοτούρες της καθημερινότητας στην πόλη. Ενας κολπίσκος ανάμεσα στις απέραντες ακτές. Ο μώλος όπου έβαλες τα πόδια σου μέσα στο νερό.

Εκεί που άκουσες τον παφλασμό του κύματος, αισθάνθηκες κάθε λεπτό της μέρας. Και ένιωσες πλήρης. Εκεί που ακόμα και μόνος αποκτάς φίλους, χωρίς συμφέρον ή διάκριση. Εκεί που όλοι είναι ίσοι. Μια παρέα. Εκεί που θα σε φροντίσουν, θα πληρώσεις, αλλά αυτό δεν θα είναι μόνο μια εμπορική συναλλαγή.

Είναι αυτές οι γωνιές που αναζητάς κάθε φορά στην Ελλάδα και στις μνήμες σου, κυνηγημένος από την ένταση της σύγχρονης ζωής στην αποξενωμένη πόλη. Τον μικρό γιαλό που θα σε αγκαλιάσει για λίγο, για να ξαναβγείς στον κόσμο που βρυχάται.

Εκεί, στο καφενεδάκι που θα κάτσεις το πρωί δίπλα στο κύμα, στο ταβερνάκι με τα τραπεζάκια στον μώλο, στη σεζλόνγκ κάτω από τα αλμυρίκια όπου θα αφεθείς στο βιβλίο σου. Είναι οι καλημέρες που θα πεις, οι δυο κουβέντες παραπάνω, το χαμόγελο που θα χαρίσεις και θα σου χαρίσουν.

Τι, όχι;

Δεν είναι πια τόσο απλά τα πράγματα.

Ο κολπίσκος, ο μώλος, το περιγιάλι θα πρέπει να πληρούν προδιαγραφές. Αν το εμβαδόν τους δεν είναι επαρκές, με βάση τον νέο νόμο για τη χρήση των αιγιαλών (5092/2024), τότε το καφενεδάκι ή το ταβερνάκι που είναι μπροστά τους δεν μπορεί να έχει τραπέζια.

Και το κύμα; Οι παρέες; Οι καλημέρες;

Η μεγάλη παραλία δίπλα στη Χώρα του κυκλαδίτικου νησιού ήταν παραδοσιακά ο τόπος συνάντησης των κατοίκων του το καλοκαίρι. Χρυσή άμμος, κρυστάλλινα νερά, απάνεμος μεγάλος κόλπος, αλμυρίκια για σκιά. Το ξενοδοχείο που χτίζεται παραδίπλα, θα έχει 50 σουίτες με πισίνα. Μετά από την προβλεπόμενη διαδικασία πήρε τμήμα της παραλίας, στο οποίο στο παρελθόν λειτουργούσε αναψυκτήριο με ομπρέλες και σεζλόνγκ. Έγιναν εργασίες ανακαίνισης και εξωραϊσμού, μεταλλική κατασκευή πάνω στην άμμο, η οποία ντύθηκε με τσιμέντο και επίπεδα εστιατορίου με την κυρίαρχη αισθητική της ερήμου. Οι σεζλόνγκ αντικαταστάθηκαν από ξύλινα ντιβάνια, πλαισιώθηκαν από δεκάδες ομπρέλες, στρώματα, ηχητική εγκατάσταση προδιαγραφών και φωτισμό νυχτερινού κέντρου, καθώς και δεκάδες σερβιτόρους με ακουστικό, καλωδίωση και smart συσκευές παραγγελίας για το ροζέ του Μπραντ και της Αντζελίνα στη φαρδιά παγωνιέρα, υπό τους ήχους electro house. Η τιμή άλλωστε για την πρώτη σειρά (εκεί που θα ακούς το κύμα) είναι 100 ευρώ για κάθε ομπρέλα, με υποχρεωτική κατανάλωση άλλα 110. Σύνολο 210 ευρώ.

Ως πινελιά ανεμελιάς, παιδάκια σκάβουν στην άμμο μπροστά στα ξύλινα κρεβάτια για να φτιάξουν (φευ) πύργους που χάνονται, μόλις μπει το (ταχυ)πλοίο της γραμμής στον κόλπο, με ταχύτητα που δεν ενδείκνυται για λιμάνι…

Αριστερά και δεξιά της εγκατάστασης πιτσιρικάδες και μη, με χρωματιστές ομπρέλες, τις στήνουν στην άμμο και αφήνουν τα σακίδιά τους για να βουτήξουν στο νερό. Ο ήλιος καίει και η παραλία είναι από τις πιο δημοφιλείς κοντά στη Χώρα. Έρχονται με το καραβάκι της γραμμής που τους αφήνει στον μώλο και μετά περπατάνε στο μονοπάτι. Για λίγο ακόμα, μια και η επιχείρηση έχει ήδη μισθώσει, σε χωριστά ΑΦΜ,  άλλα δύο πλευρικά τμήματα της παραλίας που βγήκαν πρόσφατα σε διαγωνισμό από την αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία. Αφήνοντας ουσιαστικά ελεύθερο για όποιον θέλει το πιο… βραχώδες τμήμα της.

Με βάση τον νέο νόμο για τον αιγιαλό.

Και ο μώλος, ο κολπίσκος, ο γιαλός; Ισως να μην πληρούν προδιαγραφές του εμβαδού. Οπότε το καφενεδάκι, το ταβερνάκι και τα λίγα τραπεζάκια που χωρούσαν θα είναι η ανάμνηση που θα φέρεις στα χρόνια που η ακροθαλασσιά έγινε commodity για υπεραξία.

Μπορεί να λέμε ότι δεν θέλουμε να πουλάμε μόνο «ήλιο και θάλασσα», μια και φέρουμε πολιτισμό από την αρχαιότητα, γαστρονομία και παράδοση. Όμως δεν αναγνωρίζουμε ότι μέρος αυτής της παράδοσης και του πολιτισμού της χώρας με τις δαντελωτές ακρογιαλιές ήταν τα ανοιχτά σπίτια και ο φιλόξενος τόπος. Αυτά που αποτύπωσε ο Ρόμπερτ Μακέιμπ με τον φωτογραφικό του φακό, τις πρώτες δεκαετίες που ο κόσμος άρχισε να ανακαλύπτει την Ελλάδα και τις απαράμιλλες ομορφιές της. Ομορφιές που αντανακλώνταν στα χαμόγελα των προσώπων, αρπαγμένων από τον ήλιο. Κάτω από τον οποίο είμαστε όλοι ίσοι.

Τότε που οι διακοπές άρχισαν να γίνονται δικαίωμα για όλους, από προνόμιο των ολίγων, στις αρχές του 20^ου αιώνα.

Μπορεί λοιπόν να λέμε ότι δεν θέλουμε να πουλάμε μόνο «ήλιο και θάλασσα». Εξάλλου ο ήλιος και η θάλασσα είναι αυτό που χαιρόμαστε όλοι όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα. Γιατί τότε ο ήλιος και η θάλασσα αναδεικνύονται πρώτης τάξεως εξαγώγιμο προϊόν, που κεφαλαιοποιείται με προδιαγραφές που δεν θυμίζουν σε τίποτα το χρώμα, την ψυχή και τις αξίες της χώρας αυτής;

Πουλάμε τελικά και τι; Και για να πουλήσουμε «ακριβά» επειδή θέλουμε να έχουμε περισσότερα έσοδα από αυτό που «πουλάει» το φτιασιδώνουμε σε κάτι άλλο; Δημιουργώντας σκόπιμα ή μη ένα περιβάλλον όπου η διάκριση είναι το ζητούμενο;

Σε κάθε περίπτωση όμως αποτελεί επιλογή για τον κάθε επισκέπτη. Αν κάποιος δεν το θέλει, δεν το επιλέγει ως αισθητική, αντίληψη και κόστος. Και τι κάνει;

Η οικογένεια που έχει το ταβερνάκι, το καφενείο, ο επαγγελματίας με το μικρό ξενοδοχείο ή το εστιατόριο στην ακροθαλασσιά; Δεν πληρούν προδιαγραφές σε μικρές παραλιακές περιοχές οι οποίες δεν εντάσσονται στις «χερσαίες ζώνες λιμένα», όπως χαρακτηρίζονται. Ακόμα και αν είναι χρόνια εκεί, δεκαετίες.

Πληρούν όμως τις προδιαγραφές που έκαναν τον τόπο τους θελκτικό σε κάθε επισκέπτη, όποιος και αν ήταν. Από γαλαζοαίματος, τζετ σέτερ και επιχειρηματίας μέχρι όλους εμάς. Οσοι γοητεύονται από την γραφικότητα του τόπου και τον αυθορμητισμό των ανθρώπων. Αλλά και την ισότητα, έστω για λίγες ημέρες, κάτω από τον ήλιο. Εκεί που όλοι είναι γνώριμοι μόνο στην «καλημέρα» και στην παρέα. Αυτή η ισότητα που λείπει από την εγκατάσταση με την αισθητική της ερήμου και το seating ανάλογα με την τιμολόγηση εγγύτητας στο κύμα. Οσο πλήρης προδιαγραφών και να είναι. Όχι σε ό,τι αφορά τη διακριτή μεταχείριση. Αλλά σε ότι αφορά την εξουδετέρωση της διάκρισης. Μια και έχει άλλη αφετηρία, άλλη βάση, άλλη κατεύθυνση. Στη δική της περίπτωση η διάκριση θεωρείται προστιθέμενη αξία. Ομως της λείπουν οι ρίζες.

Αν κάτι πάει στραβά, θα ξεμοντάρει τη σιδερένια κατασκευή (που έχει ντυθεί με τσιμέντο) και θα πάει δίπλα, ή όπου βρει περιθώρια κέρδους.

Το ταβερνάκι του γιαλού ωστόσο στήθηκε εκεί. Κρατά πέντε ανθρώπους στον απομακρυσμένο τόπο. Γιατί τι άλλο έχει μείνει για να τους κρατήσει; Και μαζί με αυτούς για λίγο δίνει την αίσθηση στον κάθε επισκέπτη ότι η ζωή του μπορεί να είναι απλή, ουσιαστική χωρίς την επιτήδευση της αστικής καθημερινότητας. Χωρίς τη σειρά προτεραιότητας, τη διάκριση και την τεχνητή εμπειρία. Ισως να αποτελεί μια «πολυτέλεια» που χάνεται με τον καιρό. Αφού δεν είναι η πολυτέλεια της αισθητικής της ερήμου.

Το ταβερνάκι του γιαλού στήθηκε εκεί. Και σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι καθοδήγηση για να βαδίσει στον σωστό δρόμο και όχι εξουδετέρωση. Σήμερα ωστόσο υπάρχουν ένα σωρό γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, διοικητικές παραλείψεις, αυτοδιοικητικές στρεβλώσεις και κρατικές αβλεψίες για να μπορέσει να λειτουργήσει. Ένα περιβάλλον όπου η νομιμότητα και η παρανομία συνυπάρχουν και αυτοαναιρούνται. Είναι ένας μίτος που δεν καταλήγει ποτέ στην έξοδο από τον Λαβύρινθο.

Ειδικά για τους μικρούς, τους λίγους και τους πιο αδύναμους. Αν και είναι δεκάδες, εκατοντάδες.

Όμως σε αυτή τη χώρα με τις δαντελωτές ακτές, την ανθρώπινη κλίμακα, το πώς προστατεύουμε το περιβάλλον, την παράδοση και την αυθεντικότητα, δεν επιτυγχάνεται όταν επιλέγουμε τι να χαλάσουμε.

Ας φροντίσουμε όσα πρέπει να διατηρήσουμε.

Γιατί είμαστε όλοι ίσοι κάτω από τον ήλιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News