Πόσο κρατά ο καύσωνας που μας ταλανίζει; Μια εβδομάδα και βάλε ή έχω χάσει τον λογαριασμό; Από όσα διαβάζω, δεν υπάρχει κοινά αποδεκτός διεθνής ορισμός του καύσωνα. Κάθε Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία βάζει κάτω τα στατιστικά στοιχεία πολλών δεκαετιών και σε συνδυασμό με τη γεωγραφική θέση της χώρας δίνει έναν εθνικό ορισμό του καύσωνα. Λογικό μού ακούγεται. Παρατεταμένα 35άρια στην Κρήτη ή στην Σπάρτη τον Ιούλιο είναι κάτι αναμενόμενο και συνηθισμένο, αλλά κάτι αντίστοιχο στο Οσλο προφανώς είναι ανωμαλία. Το ίδιο υποθέτω και για τον χιονιά. Αν στην Αθήνα χιονίζει για τρεις μέρες θα δημιουργηθεί χάος, αν αυτό συμβεί στη Μόσχα δεν θα το κάνουν ούτε μονόστηλο στις εφημερίδες.

Κατά την ΕΜΥ, λοιπόν, καύσωνα έχουμε στην Ελλάδα αν για τουλάχιστον τρία συνεχόμενα εικοσιτετράωρα έχουμε ανώτατη θερμοκρασία (το μεσημέρι) πάνω από τους 39 βαθμούς, κατώτατη (τα ξημερώματα) πάνω από 26 βαθμούς και ασθενείς ανέμους. Με βάση αυτό τον ορισμό, όλη την προηγούμενη βδομάδα ζήσαμε έναν καύσωνα. Φαινόταν εξάλλου στα πρόσωπα των ανθρώπων που άνοιγαν την εξώπορτα και έμπαιναν μέσα στο σπίτι ή στον εργασιακό χώρο. Ηταν εξουθενωμένοι. Ενα δεκάλεπτο αργότερα, όμως, με τα κλιματιστικά να δουλεύουν στο φουλ, τα κάθιδρα κορμιά στυλώνονταν και οι απελπισμένες φάτσες μεταμορφώνονταν. Σαν τον ετοιμοθάνατο βασιλικό που έχει μέρες να ποτιστεί και ξαφνικά του ρίχνεις μια κανάτα νερό στη γλάστρα. Συνέρχεται στο άψε σβήσε.

Μπορεί να διαμαρτυρόμαστε (και δικαίως) για πολλά στραβά αυτής της χώρας, πλην ο καύσωνας της περασμένης βδομάδας μας βεβαίωσε για ένα πράγμα. Η Ελλάδα πια ανήκει στον «πολιτισμένο» κόσμο, που μπορεί να περιορίζει τους καύσωνες και τους χιονιάδες έξω από τα σπίτια. Κάτω από το κεραμίδι τους οι Ελληνες μπορούν να ζουν φυσιολογικά, βασικά ανεπηρέαστοι από τις κατάρες της φύσης. Ναι, όταν θα έρθει ο λογαριασμός του ρεύματος θα γίνουμε έξαλλοι, όμως αυτόν τον αφόρητα καυτό Ιούλιο που διανύουμε ούτε ένας Ελληνας δεν πέθανε από τη ζέστη. Το θεωρούμε πια αυτονόητο κάθε σαλόνι, κάθε γραφείο και κάθε αυτοκίνητο να έχει το κλιματιστικό του, όμως από το 1987 που ο καύσωνας άφησε πίσω του 1.300 νεκρούς απέχουμε μόλις 35 χρόνια. Μιάμιση γενιά.

Οι σημερινοί τριαντάρηδες μεγάλωσαν έχοντας ένα κλιματιστικό στον απέναντι τοίχο του κρεβατιού τους. Τους φαίνεται αδιανόητη η ζωή δίχως αυτό το μαραφέτι, όπως αδιανόητη τους φαίνεται και η ζωή δίχως κινητό τηλέφωνο. Πλην, εμείς οι παλιότεροι θυμόμαστε τους εαυτούς μας να προσπαθούν να κοιμηθούν στο πάτωμα μπροστά στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα, με τον ανεμιστήρα να ανακατεύει τον καυτό αέρα γύρω μας και τους γονείς μας να μπαινοβγαίνουν στο μπάνιο για να βρέξουν το κεφάλι τους για να μη λιποθυμήσουν.

Θυμόμαστε κάτι απελπισμένους παππούδες που κάθονταν αμίλητοι στην πολυθρόνα τους, με τα άλατα του ιδρώτα να φράζουν αργά-αργά τους πόρους του αδύναμου κορμιού τους, να κόβεται η άδηλη αναπνοή τους και τελικά να πεθαίνουν εκεί αβοήθητοι, από σιωπηρή θερμοπληξία. Οσους ζούσαν μόνοι τους, δίχως έναν άνθρωπο να τους ρίξει λίγο νερό στο μέτωπο, τους εύρισκαν μετά από μέρες στην πολυθρόνα βρωμισμένους.

Τουλάχιστον αυτά τα ξεπεράσαμε. Μπήκαμε στον λεγόμενο «Πρώτο Κόσμο», τον πολιτισμένο. Μπορεί εκατοντάδες εκατομμύρια μονάδες κλιματιστικών έξω από τα κτίρια μας να ξερνάνε μηχανική θερμότητα που ανεβάζει ακόμα περισσότερο την θερμοκρασία, μπορεί οι θηριώδεις ανάγκες για ρεύμα να επιτείνουν την κλιματική κρίση που δημιουργεί τους καύσωνες, όμως μέσα στα σπίτια και στις δουλειές μας εμείς οι Ελληνες έχουμε καταφέρει πια να ζούμε σε μια μόνιμη άνοιξη. Στις αναλύσεις για τα πενήντα χρόνια της μεταπολίτευσης είδα να αναφέρονται όλα τα λάθη και τα επιτεύγματα μας πλην ενός. Του ταπεινού κλιματιστικού. Παράλειψη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News