Ζηλεύω τους ανθρώπους που κάνουν τη ζέστη φίλη τους. Που μπορούν να ζήσουν τα καλοκαίρια τους με ανεμιστήρες και να κοιμηθούν χωρίς να πατήσουν το κουμπί του air condition. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, ζούνε ανάμεσα μας.

Η ζέστη, λένε, μαθαίνεται. Μπορείς να εξασκήσεις το σώμα σου, το είναι σου ολόκληρο, ώστε να την αντέχει. Οι παλιοί το κατέχουν το άθλημα. Κάποτε την έβγαζαν με ανεμιστήρες και βεντάλιες. Η κλιματική κρίση και η αστική ασφυξία έκαναν τα πράγματα χειρότερα, αλλά πάντα έκανε ζέστη στην Ελλάδα. Το ελληνικό καλοκαίρι είχε καύσωνες, καυτά πεδία τα οποία έπρεπε να διασχίσεις με ό,τι πατέντα διέθετες για να γίνει πιο υποφερτή η διαδρομή.

Κανείς δεν θα αρνηθεί, βεβαία, ότι ο κλιματισμός είναι φοβερή ανακάλυψη. Θα το πω άλλη μια φορά. Φοβερή! Μπορεί η έλευσή του στη ζωή μας να μας έκανε λιγότερο ανθεκτικούς στον υδράργυρο που ανεβαίνει, αλλά ποιος θα ήθελε να ζει χωρίς αυτόν; Σίγουρα όχι οι κάτοικοι των πόλεων, που νιώθουμε τις σάρκες μας να λιώνουν κάτω από το μπετό.

Οταν όμως το ρεύμα το πληρώνεις χρυσό, το πάτημα του κουμπιού που θα φέρει το δροσερό αεράκι πάνω σου μέσα στο αποπνικτικό διαμέρισμα γίνεται πολυτέλεια. Να το ανάψεις δύο ώρες; Εκατόν δύο ώρες; Σε όλο το σπίτι ή σε ένα μόνο δωμάτιο; Η δροσιά αγοράζεται σε ποσότητα, αναλόγως με το πορτοφόλι σου. Και, ας μη γελιόμαστε, για κάποιους συμπολίτες μας ο κλιματισμός είναι όνειρο θερινής νυκτός. Είτε γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα είτε γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν συσκευές.

Για τους φτωχότερους η αντοχή στη ζέστη είναι μονόδρομος. Αυτοί οι άνθρωποι διαβάζουν την είδηση ότι θα επιδοτηθεί το ρεύμα για τον Αύγουστο και ότι θα πληρώνουν μέχρι 15 λεπτά την κιλοβατώρα αν έχουν πράσινα τιμολόγια, και γελάνε πικρά πίσω από τον ιδρώτα που στάζει. Εφαγαν όλο τον Ιούλιο βγάζοντας την μπέμπελη, πέρασαν τον πιο ζόρικο μήνα του καλοκαιριού υποφέροντας τα απανωτά κύματα καύσωνα, τώρα θα πατήσουν το κουμπί;

Ασφαλώς, όλα τα δωράκια καλοδεχούμενα. Και η επιδότηση για κλιματισμό στους πολίτες, έστω και τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού, που έφαγαν τον γάιδαρο και έμεινε η ουρά του, και που οι περισσότεροι έχουν κανονίσει κάποιες, έστω, μέρες διακοπών. Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, οι επιδοτήσεις θα έπρεπε να είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού που θα ανακούφιζε τον κόσμο από την αρχή της θερινής σεζόν και όχι την τελευταία στιγμή.

Ενας τέτοιος  σχεδιασμός θα έπρεπε να στοχεύει στην κατάκτηση της θερμικής άνεσης, όχι μόνο μέσα στα σπίτια αλλά και έξω από αυτά, στους δημόσιους χώρους και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είναι κάπως σουρεαλιστικό να διαβάζεις ότι θα πάρεις ένα δωράκι δροσιάς τον Αύγουστο για το σπίτι σου ενώ την ίδια στιγμή διαβάζεις ότι πολλοί συρμοί του μετρό και του ηλεκτρικού, αλλά και πολλά λεωφορεία, δεν διαθέτουν κλιματισμό και αναζητείται χρηματοδότηση για να λυθεί το θέμα.

Εδώ ακόμα και τα σχολεία έχουν ελλείψεις, και εκεί η θερμική άνεση είναι απούσα σε μεγάλο βαθμό, με τα κλιματιστικά να είναι δυσεύρετα και με πολλές τάξεις να γίνονται φούρνοι λίγο πριν τη λήξη του σχολικού έτους. Αν ανατρέξουμε στις ειδήσεις του προηγούμενου μήνα θα θυμηθούμε ότι και στις Πανελλήνιες υπήρχε πρόβλημα.

Προφανώς, η ζέστη πάει πακέτο με το μεσογειακό μας περίβλημα. Πάντα θα έρχεται ένα διάστημα μέσα στο έτος που θα πρέπει να συνυπάρξουμε μαζί της. Κι αν εμείς έχουμε την υποχρέωση να τη διαχειριζόμαστε με όσο το δυνατόν πιο φιλικό για το περιβάλλον τρόπο, κάποιοι άλλοι θα πρέπει να φροντίζουν να κάνουν τη ζωή μας τους θερμούς μήνες πιο υποφερτή, με έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό θερμικής άνεσης.

Γιατί οι εποχές που άντεχες τον καύσωνα είναι πίσω μας. Και γιατί η δροσιά δεν πρέπει να είναι πολυτέλεια εν έτει 2024, αλλά μια συνθήκη την οποία θα μπορούν να απολαμβάνουν όλοι.

ΥΓ: Να μην ξεχάσουμε και το πράσινο. Χρειαζόμαστε χώρους με δέντρα και πάρκα, μικρές οάσεις μέσα στην αστική έρημο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News