Τα πράγματα είναι απλά. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε το 2018, σε… πολιτικό επίπεδο βεβαίως, να βγάλει από τη μέση όσους θεωρούσε αντιπάλους του, στήνοντας το σούπερ-σόου με τις δέκα κάλπες στη Βουλή για τη Novartis.

Αυτό προέβλεπε το «Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς» όπως το διάβαζαν ο τότε πρωθυπουργός, το περιβάλλον του και δύο-τρείς εκδότες. Προέκυψε ωστόσο μια ερασιτεχνική προσπάθεια να μιμηθούν τις σταλινικές εκκαθαρίσεις (κάτι σαν «σταλινικές εκκαθαρίσεις από τα Λιντλ»).

Το «Ηθικό Πλεονέκτημα» έλεγε λοιπόν πως όσοι δεν υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, είναι ύποπτοι. Ο κανόνας αφορούσε τους πάντες: πολιτικούς αντιπάλους, ανώτατους δικαστικούς, μέσα ενημέρωσης, δημοσιογράφους, κρατικούς λειτουργούς κ.ο.κ.

Το σκεπτικό ήταν το εξής: οι αντίπαλοι μιας κυβέρνησης που (λέει ότι) είναι η μόνη που υποστηρίζει τα συμφέροντα του λαού, είναι αντίπαλοι του λαού. Αρα όλα επιτρέπονται εναντίον τους. Στο όνομα του λαού. Πρόκειται για ένα σχήμα διόλου πρωτότυπο καθώς το έχουμε δεκάδες φορές στην πρόσφατη σχετικά Ιστορία τόσο της Ευρώπης όσο και της Αφρικής.

Τι μας έλεγε λοιπόν το «λαϊκό ανάγνωσμα» Novartis, όπως παρουσιάστηκε από συμπολιτευόμενες εφημερίδες, βουλευτές και τρολ του ΣΥΡΙΖΑ (πριν φυσικά φτάσει η δικογραφία στη Βουλή); Οτι οι του «παλιού πολιτικού συστήματος», ακόμη και πρώην πρωθυπουργοί όπως ο Αντώνης Σαμαράς τα έπαιρναν χοντρά. Και μάλιστα στο φως του ήλιου: τροχήλατη βαλίτσα λέει (δημοσίευμα της εποχής), παραφουσκωμένη με χαρτονομίσματα, ανέβαινε νωχελικά τα σκαλιά του Μαξίμου επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και έμπαινε μέσα από την κεντρική είσοδο. Από εκεί που έμπαιναν οι ξένοι ηγέτες!

Τέτοιο θράσος είχαν οι του «παλιού συστήματος»! Παράλογο είναι μετά ο λαός, εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο (που τα έβγαλαν στη φόρα), να μην εμπιστεύεται κανέναν; Οχι δηλαδή μόνο τους δέκα που κρεμάστηκαν στα μανταλάκια και στήθηκαν για εκείνους δέκα κάλπες στη Βουλή, αλλά κανέναν απολύτως! Εκτός από δύο: Τσίπρα-Καμμένο και όσους είναι ανοιχτά και καθαρά μαζί τους. Πέραν αυτών, ούτε δικαστικούς, ούτε εφημερίδες, ούτε τον περιπτερά της γειτονιάς σου δεν μπορούσες να εμπιστευτείς εκείνες τις μέρες (αν πίστευες βέβαια τα παραμύθια που άκουγες).

Το πρόβλημα που υπήρχε με το συγκεκριμένο πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου ήταν ωστόσο πως το στόρι στηρίζονταν (σε δικαστικό αλλά και επικοινωνιακό επίπεδο) σε μαρτυρίες «προστατευόμενων μαρτύρων». Τους οποίους οι θιγόμενοι, όπως πχ. ο Αντώνης Σαμαράς, αποκαλούσαν «κουκουλοφόρους ψευδομάρτυρες». Και η αντίστροφη αυτή ανάγνωση άρχιζε σιγά-σιγά να κερδίζει πόντους αξιοπιστίας όσο η Δικαιοσύνη, παρά τις εντυπωσιακές ιστορίες που είχαμε ακούσει, έθετε μια-μια τις υποθέσεις όσων είχαν συκοφαντηθεί στο αρχείο.

Το νέο στοιχείο αυτές τις μέρες είναι οι δημοσιογραφικές πληροφορίες και τα ρεπορτάζ που λένε ότι οι λεγόμενοι «προστατευόμενοι μάρτυρες» μοιράστηκαν εν είδει αμοιβής για τις «υπηρεσίες» τους  56 εκατομμύρια ευρώ (διαβάστε εδώ τη σύνοψη των αποκαλύψεων μεταξύ άλλων από το «Πρώτο Θέμα»).

Οι αποκαλύψεις ήταν λογικό να αναζωπυρώσουν και τον πολιτικό καβγά. Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: έξι χρόνια μετά το 2018 και τις δέκα κάλπες, η συζήτηση στη δημόσια σφαίρα αφορά πλέον το αν υπάρχουν στοιχεία για περίεργες «αμοιβές» των «προστατευόμενων μαρτύρων». Και το αν είναι σωστό νομικά το αίτημα όσων συκοφαντήθηκαν να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους.

Το τρίτο σκέλος του όλου θέματος είναι το γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται (προς το παρόν τουλάχιστον) να αποκαλυφθεί κάτι τέτοιο. Εκτός κι αν ο κ. Κασσελάκης αλλάξει γνώμη και εκτός από υπόνοιες για μαύρα λεφτά στο κόμμα πριν αναλάβει πρόεδρος δοκιμάσει να ανοίξει κι άλλο τη βεντάλια εναντίον του κ. Τσίπρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News