«Τι είχες Γιάννη;» όταν σφίγγουν οι ζέστες; «Τι είχα πάντα»: πρωτοσέλιδα για το καλάθι της ΔΕΘ. Στην Ελλάδα ο Αγιος Βασίλης περνάει μια βόλτα και νωρίτερα. Αναδύεται μέσα από τη θάλασσα στις αρχές Σεπτεμβρίου και μαυρισμένος από τα καλοκαιρινά μπάνια ανηφορίζει στη Θεσσαλονίκη για τη Διεθνή Εκθεση.

Φταίνε οι οικονομικοί συντάκτες που έγραφαν πριν ακόμη φτάσουμε Αύγουστο για το «πακέτο» της φετινής ΔΕΘ; Οχι, είναι ένα παγιωμένο και αναπαλλοτρίωτο τμήμα του πολιτικού μας ημερολογίου, μια σταθερή συνήθεια, που παρότι ξέρουμε ότι μας κάνει κακό, δεν λέμε ως χώρα να τη διακόψουμε.

Γιατί είναι όμως τριτοκοσμική αυτή η συνήθεια:

1. Αντί να πιέζουμε για να βελτιωθούν με τρόπο δομικό όσα προσφέρει το κράτος σε όσους στηρίζονται σε αυτό (γιατί δεν έχουν χρήματα για ιδιωτική Υγεία, Παιδεία και Ασφάλεια), όλο το σύστημα κουρδίζεται γύρω από μια ημερομηνία στις αρχές κάθε Σεπτέμβρη. Στην οποία υποτίθεται ότι θα φανεί αν ο εκάστοτε πρωθυπουργός έχει «μεγάλη καρδιά» και γενναιοδωρία ώστε να ανακοινώσει έκτακτες παροχές.

2. Ολο αυτό είναι πολιτικά «αντιπαιδαγωγικό». Παραπλανά δηλαδή τους πολίτες για τον τρόπο που λειτουργεί το δημόσιο ταμείο, το οποίο κάθε χρόνο έχει έσοδα (κυρίως από τους φόρους μας) και, φυσικά, δαπάνες. Η αναμονή για τις παροχές της ΔΕΘ ποτίζει λοιπόν κάθε χρόνο –μετά την ξηρασία του καλοκαιριού– τον μύθο του λεφτόδεντρου, που παρά τα όσα ζήσαμε την περασμένη δεκαετία δεν λέει να ξεραθεί. Και φυσικά, κάθε πρωθυπουργός θέλει να αποφύγει σχόλια ότι «ανεβαίνει με άδειο καλάθι στη ΔΕΘ»…

Ο κόσμος συνηθίζει έτσι σε μια στρεβλή εικόνα για το πώς λειτουργούν τα δημόσια οικονομικά. Μέσα από το build-up (την οικοδόμηση προσδοκιών) για τον αν «θα δώσει» ή «δεν θα δώσει» ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ο πολίτης που δεν διαθέτει οικονομικές γνώσεις σχηματίζει την ακόλουθη εικόνα:

♦ Φεύγοντας από την καθιερωμένη παρομοίωση του λεφτόδεντρου: αυτό που μεταδίδεται στον κόσμο παραμονές της ΔΕΘ μοιάζει σαν ο εκάστοτε πρωθυπουργός να κάθεται πάνω από μια βρύση από την οποία τρέχουν χαρτονομίσματα. Αν είναι «καλός», την ανοίγει και τρέχουν τα λεφτά, αν είναι «ανάλγητος» την κρατάει κλειστή. Αυτή η εντύπωση καμία σχέση δεν έχει, φυσικά, με την πραγματικότητα. Γιατί το κράτος μοιράζει τα δικά μας λεφτά. Τα χαρτονομίσματα της βρύσης είναι οι φόροι που πληρώσαμε.

Αν μπορούσαν άραγε με μια χρονομηχανή να ερωτηθούν οι πολίτες πριν τη ΔΕΘ, π.χ. του 2007, τι προτιμούσαν, παροχές ή να γλίτωναν τη δεκαετία των μνημονίων, τι θα επέλεγαν άραγε; Το πιο πιθανό είναι ότι θα επέλεγαν να μη ζήσουν τη συμφορά της δεκαετίας του 2010.

Εκτός αν εμφανιζόταν ένας άλλος Αλλαντοπώλης, όπως αυτός στους Ιππής του Αριστοφάνη, ένας δεινός λαϊκιστής, που θα έπειθε τον κόσμο ότι ένα καλάθι από τη ΔΕΘ, εδώ και τώρα, είναι προτιμότερο από την αποφυγή της χρεοκοπίας και των μνημονίων επί δέκα ολόκληρα έτη.

Οι παροχές της ΔΕΘ είναι πια ένα πολιτικό απολίθωμα που μας κάνει κακό. Αν θέλουμε να γίνουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα, χρειαζόμαστε σοβαρό κράτος και μόνιμη στήριξη για τους πλέον αδύναμους. Μόνον έτσι αμβλύνονται οι ανισότητες, και όχι με ετήσια ψηφοθηρικά ραντεβού.

Και ας το ρίχνουμε έξω στις γιορτές κρασιού και στα πανηγύρια στα χωριά μας. Στο κάτω-κάτω αυτά δεν μας βλάπτουν σε τίποτα και ρίχνουμε και καμιά γυροβολιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News