Η απόφαση του «δικαστηρίου» στη «Δίκη του Μητσοτάκη», που στήθηκε την Δευτέρα 1/7 στο Πολεμικό Μουσείο από δύο πρώην πρωθυπουργούς (περισσότερα εδώ), δεν σήκωνε παρερμηνείες. Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς είπαν με διαφορετικό τρόπο το ίδιο πράγμα: Ο άνεμος στην Ευρώπη και ευρύτερα στη Δύση πνέει προς τα πολύ δεξιά. Τόσο που αν ο Μητσοτάκης επιμείνει να στυλώνει τα πόδια στο έδαφος του Κέντρου και της μετριοπάθειας, σύντομα η θύελλα θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. (Η πρώην υπηρεσιακή πρωθυπουργός και πρώην σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, Βασιλική Θάνου, έδειχνε να συμφωνεί με όσα άκουγε και χειροκροτούσε από την πρώτη σειρά και τους δύο ομιλητές).

Αλλά η θύελλα δεν ήρθε… Οπως οι μετεωρολόγοι, που ενίοτε πέφτουν έξω στις προγνώσεις του πενθημέρου, έτσι και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί είδαν την πραγματικότητα να διαψεύδει «τα μοντέλα τους». Πρώτα η Βρετανία την Πέμπτη (4/7), όπου σάρωσαν όπως αναμενόταν οι Εργατικοί, και στη συνέχεια την Κυριακή (8/7) το μεγαλοπρεπές «όχι» των Γάλλων στην επέλαση της Ακροδεξιάς. Η οποία υποτίθεται ότι θα έκανε μια χαψιά και θα τελείωνε τον Μακρόν. Αυτή ήταν η προσδοκία. Διότι συντονισμένα, συμμετέχοντες στη «Δίκη της Δευτέρας» (1/7) στο Πολεμικό Μουσείο αλλά και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ (στις 26/6) ξεσπάθωναν για τον… υπερβολικά κεντρώο γάλλο πρόεδρο, εννοώντας φυσικά τον Μητσοτάκη.

Ο δεύτερος αυτός «κουβάς», κατά την αργκό των προβλέψεων, μετά τις βρετανικές εκλογές, ήρθε βεβαίως γιατί οι Γάλλοι προτίμησαν ακόμη και την κυβερνητική αβεβαιότητα από το να τους κυβερνήσει η ρατσιστική Ακροδεξιά της Λεπέν. Φάνηκε συνεπώς για άλλη μια φορά ότι οι ακραίοι πολλές φορές δεν μπορούν, όταν το υπόλοιπο σύστημα αποφασίζει να υπερασπιστεί τον χώρο του. Στη Γαλλία το αίσθημα αυτοσυντήρησης των πολιτών με δημοκρατικά φρονήματα έσωσε τον Μακρόν, που παρότι βαριά λαβωμένος στις ευρωεκλογές, τελικώς «διασώθηκε» και παραμένει στο παιχνίδι. Σειρά έχει τώρα το σκάκι με την ενωμένη Αριστερά (αναλυτικά εδώ).

Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NFP), η αριστερή-πράσινη συμμαχία που κυριαρχείται από τη ριζοσπαστική Αριστερά (LFI) του Ζαν-Λικ Μελανσόν αναδείχθηκε νικητής του δεύτερου γύρου των πρόωρων εκλογών με 182 βουλευτές στην Εθνοσυνέλευση των 577 εδρών. Ο κεντρώος συνασπισμός Μαζί του προέδρου Μακρόν θα έχει 163 βουλευτές, ενώ η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση (RN) της Μαρίν Λεπέν και οι σύμμαχοί της, που την περασμένη εβδομάδα εποφθαλμιούσαν την πλειοψηφία, κέρδισαν μόλις 143 έδρες.

Οι εξελίξεις θρυμμάτισαν σε λίγα 24ωρα τις βεβαιότητες που ακούστηκαν στο Πολεμικό Μουσείο περί δεξιάς στροφής ενώ, όπως συμβαίνει συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάστηκαν μόλις λίγα λεπτά από την ανακοίνωση των exit polls των γαλλικών εκλογών για να βγουν από τα ελληνικά κόμματα της Αριστεράς τα δικά τους αυθαίρετα συμπεράσματα.

«Σήμερα ο λαός της Γαλλίας έδειξε τον δρόμο» δήλωσε ο Στ. Κασσελάκης (ΣΥΡΙΖΑ) θυμίζοντας Τσίπρα. «Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο μας χαρίζει την ανάσα που χρειαζόμαστε», είπε ο Αλέξης Χαρίτσης (Νέα Αριστερά). Σαν να μιλάει ακόμη «για το σκοτάδι και τη φοβέρα της χούντας Κούλη», για το πρότζεκτ δηλαδή που στήριξαν μαζί με τα τρολ του Τσίπρα οι πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν στην Νέα Αριστερά, όταν ακόμη έκαναν αντιπολίτευση την περίοδο 2019-2023 στον Μητσοτάκη με τα γνωστά αποτελέσματα.

Με άλλα λόγια, το κλίμα που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί ήταν ότι, ενώ το πρωί της Κυριακής ο Μητσοτάκης δεν είχε αντίπαλο (σύμφωνα με τα αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του ’23 και των ευρωεκλογών του ’24) το βράδυ, μετά τις γαλλικές εκλογές θα έπρεπε να είχε ήδη αναγνωρίσει πως υπάρχει στην Ελλάδα δυσαρμονία των κοινοβουλευτικών συσχετισμών με το λαϊκό αίσθημα. Και ακολούθως να είχε παραδώσει την εξουσία στον κ. Κασσελάκη και στους επτά (ή οκτώ) υποψηφίους προέδρους του ΠΑΣΟΚ, σεβόμενος τη λαϊκή ετυμηγορία… στη Γαλλία (όπου δεν προέκυψε κυβέρνηση λόγω μη αυτοδυναμίας).

Η λογική αυτή είναι τόσο ισχυρή, όσο το επιχείρημα που λέει πώς αν καταποντιζόταν ο Μακρόν, έπαυε δηλαδή να έχει την οποιαδήποτε επιρροή στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας, αυτό θα δικαίωνε όσους ζητούσαν (ακρο)δεξιά στροφή της ΝΔ στην ΚΟ και στο Πολεμικό Μουσείο.

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πιο απλή αλλά και πιο βαρετή. Γιατί ενίοτε δεν προσφέρεται για κορώνες και γενικεύσεις. Πρώτον, η Γαλλία είναι μια άλλη χώρα και, δεύτερον, έχει εντελώς διαφορετικό εκλογικό σύστημα. Πράγμα που παραδέχθηκε και ο κ. Κασσελάκης το πρωί της Δευτέρας στο Mega  —«υπάρχουν τεράστιες διαφορές, μιλάμε για 577 μονοεδρικές περιφέρειες»— χαλώντας το σενάριο όσων και εντός του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για σάλπισμα ανατροπής.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο σε ό,τι αφορά την «καραμανλική συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ που έπεσε έξω στο Πολεμικό Μουσείο (για την κατάρρευση του Μακρόν ως προμήνυμα κατάρρευσης Μητσοτάκη), όσο και με τους πανηγυρισμούς αριστερών και κεντροαριστερών κομμάτων που είδαν πτώση του Μητσοτάκη μέσω… Γαλλίας, το στόρι είναι ίδιο. Είναι αυτό των τελευταίων πέντε ετών που μάλλον περιγράφεται καλύτερα με τη φράση «μην αφήνεις την πραγματικότητα να χαλάσει μια ωραία ιστορία». Μέχρι βέβαια να τη χαλάσει… η πραγματικότητα, δηλαδή ο λαός με τη ψήφο του στις εκλογές. Στις ελληνικές εκλογές, όχι κάποιας άλλης χώρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News