Γύρω στις 8 το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, τότε που έπεσαν πανελλαδικώς οι 12.000 κεραυνοί, καταφέρνω να βρω μια θεσούλα στο τιγκαρισμένο μετρό. Στην Εθνική Αμυνα μπαίνουν τρεις νεαρές, λούτσα από τη βροχή, φορτωμένες τεράστια backpack και φλούο sleeping bag. Η ανεμελιά τους είναι αδύνατο να μη σου τραβήξει την προσοχή, αυτό το υγρό, τροπικό δείλι. Ετοιμάζονται για ελεύθερο κάμπινγκ, στην Κρήτη, αν (λαθρ)ακούω καλά.

«Ο πατέρας μου κινδυνολογούσε ως συνήθως, μου είπε να προσέχουμε τους “ανώμαλους” και τα γνωστά… Εσύ φοβάσαι κάτι με το “ελεύθερο;”» ρωτάει αίφνης η απέναντί μου. «Οχι… Ισως τις φωτιές» τής απαντάει η φίλη της δίπλα μου και μια ελαφριά, εκκωφαντική σιωπή βρίσκει τον χώρο της μέσα στο θορυβώδες βαγόνι. Η κλιματική κρίση, σκέφτομαι, έχει καταφέρει να παρεισφρήσει ακόμα και σε αυτά τα αδιάβροχα νεανικά όνειρα.

Πάντα αυτή η εποχή του χρόνου (τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν οι διακοπές) είναι για γερά νεύρα. Ομως το φετινό θέρος σχεδόν δεν αντέχεται (εκτός, βέβαια, αν είσαι ο Κιρ Στάρμερ ή η Μαρίν Λεπέν).

Η κλιματική κρίση καταλαμβάνει φέτος ακόμα περισσότερο χώρο. Μετά τον περυσινό λονδρέζικο «Ιουνιάριο» (κολλώδης ζέστη, αγκαλιά με βροχή), σειρά έχει φέτος ο πιο ζεστός Ιούνιος από τη δημιουργία του πλανήτη και ο εμπεδωμένος τρόμος για τα διάφορα παράγωγα της κλιματικής αλλαγής (μεταξύ άλλων, διπλή καιρική διαταραχή, πολικός αεροχείμαρρος, αφρικανική σκόνη και συνοδευτικός δυστοπικός ουρανός σε πορτοκαλί αποχρώσεις). Το δε 112 χτυπάει πλέον τόσο συχνά που το παλιό χτυποκάρδι και οι λοιπές παβλοφικές αντιδράσεις έχουν αντικατασταθεί από μια νοσηρή στωικότητα: «Τι καίγεται πάλι;»

Και «πακέτο» με αυτήν, το θερμικό στρες (ή καταπόνηση) που, επιτρέψτε μου να πω, δεν βοηθάει καθόλου στα νεύρα. Επιπλέον, το δίλημμα του ερ κοντίσιον (πόσες φορές να ξυπνήσεις μέσα στη νύχτα για να το κλείσεις και να το ανάψεις· στα ζευγάρια έχει πάρει τη θέση του τηλεκοντρόλ, ποιος το έχει στη δική του πλευρά), οι βεντάλιες που έχουν βγει από το συρτάρι και, βέβαια, («Τhe horror! The horror!») η ακραία ζέστη. «Μερικές φορές φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά και ότι αυτό από εδώ και στο εξής θα είναι η κανονικότητα», μου έλεγε προ ημερών μια καθηγήτρια πανεπιστημίου.

Και βέβαια, τα πιο σοβαρά. Η επιδημία των τουριστών που πηγαίνουν ντάλα μεσημέρι για πεζοπορία και δεν επιστρέφουν ποτέ. Oι εργαζόμενοι κάτω από τον ήλιο (π.χ. τα παιδιά που σερβίρουν στα beach bar ξεκινούν τη μέρα τους με βιταμίνες και ηλεκτρολύτες). Οι κίνδυνοι για αθλητές και θεατές στη φετινή παριζιάνικη Ολυμπιάδα (δεν το λέω εγώ, αλλά η έκθεση «Δακτύλιοι της φωτιάς: Κίνδυνοι θερμότητας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού», που υπογράφουν δύο καθηγητές του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ).

Τέλος, ένα υπόγειο άγχος για το τι θεομηνία θα σε βρει φέτος στις διακοπές (νεολογισμοί όπως «πυρόπληκτοι τουρίστες» τείνουν πλέον να καθιερωθούν). Τι να γίνει, ζούμε πλέον με τον εφιάλτη των περασμένων καλοκαιριών.

Είναι και τα άλλα φετινά εξτραδάκια. Το φτερούγισμα της Ακροδεξιάς all over Europe. Ο Ντεμιράλ που έβαλε τους «Γκρίζους Λύκους» μέσα στο φετινό, κάπως βαρετό Euro. Η επαναδαιμονοποίηση του γήρατος (με αφορμή την υποψηφιότητα Μπάιντεν, που δεν λέει να κάνει πίσω), η οποία έχει στείλει στα Τάρταρα όλες τις καμπάνιες περί συμπερίληψης. Το εξώφυλλο του Economist με το πι στο εξώφυλλο και τον τίτλο «No way to run a country» («Δεν είναι αυτός τρόπος να κυβερνήσεις μια χώρα») ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Επονται οι κλασικές γαρνιτούρες του θέρους (εκτός και αν είσαι κάτω από 30 ετών ή εισοδηματίας). Aνάμεσά τους οι φορολογικές δηλώσεις. Ή οι χαρούμενοι τουρίστες που σε κάνουν να νιώθεις «λίγος» και αγνώμων που δεν εκτιμάς τις ομορφιές του ελληνικού καλοκαιριού και αυτής της χώρας («This is Greece!» έλεγε προ ημερών μια παρέα Γερμανών μόλις ήρθε ο λογαριασμός σε trendy ταβέρνα του κέντρου· δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι είχαν τόσο λίγα να πληρώσουν).

Είναι ακόμα οι ετήσιες ιατρικές επισκέψεις (για όσους δεν πάνε τα Χριστούγεννα)· τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές τις αμήχανες σιωπές στις παγωμένες αίθουσες αναμονής των ιατρείων ενώ έξω μαίνεται ο καύσωνας. Αλλά και η φροντίδα των παιδιών όλων των ηλικιών (από αναζήτηση γιαγιάς ή summer camp για τους πιο μικρούς μέχρι μπάτζετ και ψυχική αντοχή για τα θερινά μπάνια των μεγαλυτέρων – αν κάνουν και θερινά υπερεντατικά μαθήματα, ενδέχεται να χρειάζεσαι και σκάφανδρο).

Στη λίστα, φυσικά, και η φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων. Βροχή έχουν πέσει εσχάτως τα τηλέφωνα από φίλους που ψάχνουν «γυναίκα» για τον υπέργηρο πατέρα τους, γιατί α) η δική τους «γυναίκα» πάει στην πατρίδα της για το καλοκαίρι, β) λέει ότι πάει στην πατρίδα της για το καλοκαίρι αλλά δεν έχει καμία διάθεση να γυρίσει, γ) προτιμά «κατάκοιτους» και την «κάνει» με ελαφρά πηδηματάκια λίγο πριν ξεκινήσει η καλοκαιρινή άδεια, κ.λπ.

Πάνω απ’ όλα, βέβαια, είναι αυτή η καθιερωμένη μίνι θερινή υπαρξιακή αναταραχή. Αυτή που σε κατακυριεύει όταν βρίσκεσαι προ της περιόδου που πρέπει να ξεκουραστείς και πρέπει να «γεμίσεις τις μπαταρίες σου» για τον επόμενο χειμώνα, που θα είναι πιο δύσκολος, κ.λπ. Αυτή η αναταραχή που θεριεύει με τα ποστ όσων ήδη παραθερίζουν. Με αυτές δηλαδή τις τέλειες παρά θιν΄αλός selfies που καλείσαι οσονούπω να ανταγωνιστείς. Αν, βέβαια, διαθέτεις και εσύ το  χρήμα, το beach body και την ανεμελιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News