Οτι στη ΝΔ (κάποιοι) το πάνε για κουλουβάχατο, βγάζει πλέον μάτι. Το αν θα το κατορθώσουν, με ποιον τρόπο και για ποιον λόγο, είναι κάτι που θα φανεί και πάντως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από το πώς θα αντιδράσει ο Μητσοτάκης στα όσα έχουν ήδη εκδηλωθεί και σε εκείνα που (με βεβαιότητα) θα ακολουθήσουν.

Βασικό στοιχείο της προσεχούς περιόδου φαίνεται ότι θα είναι και το αν κάποιοι βουλευτές, υπουργοί, παράγοντες και παραγοντίσκοι θα ξεθαρρέψουν και θα σηκώσουν δεξιά παντιέρα, με ιδεολογικό ή άλλο πρόσχημα, έπειτα από το «νεύμα» Καραμανλή και Σαμαρά.

Είναι προφανές ότι ορισμένοι έχουν πάρει φόρα από τη νίκη των Λεπέν/Μπαρντελά στη Γαλλία και θεωρούν ότι κάτι αντίστοιχο προμηνύεται στην Ελλάδα, οπότε σπεύδουν να λάβουν επίκαιρες θέσεις.

Το αν αυτές οι εκτιμήσεις ευσταθούν, ως γνωστόν οδηγεί σε μάλλον ατελέσφορες συζητήσεις και πάντως, σε αυτές λείπει πάντα η επίγνωση ενός κρίσιμου στοιχείου: Η προσπάθεια απομίμησης δεν βλάπτει το αυθεντικό. Με λίγα λόγια, αν υποθέσουμε ότι τώρα ο Μητσοτάκης ακούει τους Καραμανλή – Σαμαρά (κυρίως τον δεύτερο) και στρίβει απότομα δεξιά, το πιθανότερο είναι να δώσει χώρο στη Λατινοπούλου και τον Νατσιό, παρά να τους κόψει τη φόρα. Αν ο Σαμαράς είναι πρόθυμος ή έτοιμος να αναλάβει το έργο ο ίδιος, μόνο εκείνος το ξέρει.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν παύει να υπάρχει, για πρώτη φορά τα τελευταία οκτώ χρόνια, ένα σοβαρό θέμα στο εσωτερικό της ΝΔ. Πού θα οδηγήσουν οι εξελίξεις θα κριθεί από την ικανότητα της ηγεσίας του κόμματος και της κυβέρνησης να ελιχθεί, ό,τι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει. Από την επιλογή προσώπου για την Προεδρία της Δημοκρατίας μέχρι την άσκηση σοβαρής και αποτελεσματικής πολιτικής σε κρίσιμα πεδία, όπως η ασφάλεια και τα εθνικά θέματα.

Τα πράγματα δεν είναι πλέον μονοδιάστατα και μονοσήμαντα. Δίχως να αξιολογηθούν οι παρεμβάσεις Καραμανλή και Σαμαρά, είναι σαφές ότι κάτι σημαίνουν και το πόσα «εισιτήρια» θα κόψουν, όπως και αν το επιχειρήσουν, αποκτά μια κάποια σημασία.

Πάντως, οφείλει κανείς να μη λησμονεί ορισμένα πράγματα. Και ο Καραμανλής ανοίγματα στο Κέντρο έκανε, όπως και ο θείος του, και ο Σαμαράς έχει καταγράψει το ιστορικά χαμηλό ποσοστό της ΝΔ (18,85% τον Μάιο του 2012, πριν από το 29,66 του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς). Τότε όμως είχε συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη και κράτησαν τη χώρα στο ευρώ. Δεν το έκανε ούτε με τους ΑΝΕΛ ούτε με τη Χρυσή Αυγή.

Επειτα έχασε από τον Τσίπρα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, στις ευρωεκλογές του 2014 και στις εθνικές του 2015.

Ο Μητσοτάκης έχει κερδίσει τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις εκλογές από το 2019 και έπειτα, έχει ενσωματώσει δυνάμεις σχεδόν από παντού και τώρα υφίσταται μια πρώτη φθορά, για πολύ συγκεκριμένους λόγους και πάντως λιγότερο ιδεολογικούς και περισσότερο κοινωνικο-οικονομικούς.

Ο καθένας βέβαια μπορεί να το βλέπει όπως θέλει και με βάση αυτά που ελπίζει.

Φαίνεται ότι οι επιθυμίες και οι ελπίδες θα οδηγήσουν ορισμένους στο να δοκιμάσουν την τύχη τους, η επιτυχία όμως δεν μπορεί να θεωρείται προδιαγεγραμμένη, ούτε και έχει έναν και μόνο ορισμό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News