Γίνεται να σταθείς στην πολιτική χωρίς να ασχολείσαι με τα εργαλεία της αυτοπροβολής; Χωρίς ελιγμούς και διαγκωνισμούς; Μάλλον δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Γι’ αυτό σε κάθε κυβέρνηση υπάρχουν άνθρωποι που δεν συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας αλλά ούτε και το καθημερινό ενδιαφέρον όσων ασχολούνται με τα «ονόματα» της πολιτικής. Οπως αναγκαστικά οι πολιτικοί συντάκτες, που ζουν μια ζωή γεμάτη στρες.

Οσοι καλύπτουν το κυβερνητικό ρεπορτάζ αναπτύσσουν, ωστόσο, σταδιακά έναν σεβασμό για τα πρόσωπα που εργάζονται σκληρά και δεν ξοδεύουν τη μισή ημέρα τους στο υπουργικό γραφείο τηλεφωνώντας στους δημοσιογράφους: δηλαδή στους ίδιους. Παρότι για τη δουλειά του δημοσιογράφου κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου χρήσιμο, αναπτύσσεται σταδιακά κάποια εκτίμηση για εκείνους που δεν κάνουν πράγματα που θεωρούνται «στάνταρ» για το δημοσιογραφικό συνάφι. Οπως π.χ. το να «δίνει» ένας υπουργός παραπολιτικό για τον εαυτό του που λέει «πόσο ικανοποιημένος είναι μαζί του ο Πρωθυπουργός» ή ακόμα συχνότερα εναντίον του άμεσου «ανταγωνιστή» του (συχνά στο ίδιο υπουργείο).

Οσοι, λοιπόν, δεν κάνουν τέτοια πράγματα, μπαίνουν σε ένα ξεχωριστό κουτάκι. Δεν γράφονται και πολλά για αυτούς αλλά οι περισσότεροι γνωρίζουν ποιος έκανε τη δουλειά, όταν παρουσιάζεται μια πρωτοβουλία. Και σε κάποιες περιπτώσεις, τα πρόσωπα αυτά ανεβαίνουν στη λεγόμενη «ιεραρχία» της πολιτικής, παρότι κανένα καημό δεν είχαν. Στην παρούσα κυβέρνηση, ανάμεσα στα στελέχη της που ασχολούνται μόνο με τη δουλειά τους και καθόλου με το προφίλ τους, όπως η υφυπουργός Εξωτερικών Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και ο γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού Στέλιος Κουτνατζής, είναι και ο Θοδωρής Λιβάνιος, ο νέος υπουργός Εσωτερικών.

Βεβαίως τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν και σε προηγούμενες κυβερνήσεις. Πώς τους ξεχωρίζεις; Είναι αυτοί που βρίσκονταν στον χώρο τους, στο επάγγελμά τους, και πριν από την πολιτική. Και παραμένουν και μετά. Οταν ολοκληρώνεται η θητεία τους, δεν θα τους δεις να σέρνονται από εδώ κι από εκεί γυρεύοντας κάποια θέση. Ενα από τα πρόσωπα αυτά ήταν ο άλλοτε γενικός γραμματέας Δημόσιας Διοίκησης, Δημήτρης Στεφάνου, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 46 ετών το 2014 (η αίθουσα των συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου πήρε το όνομά του το 2019). Ο κ. Λιβάνιος θήτευσε δίπλα στον Στεφάνου στο ίδιο υπουργείο και γι’ αυτό, με βάση την μπαναλιτέ της κομματικής γλώσσας (αυτών που στην Πλατεία Κολωνακίου μετράνε ποιοι είναι μαζί μας και ποιοι με τους άλλους) θεωρείται «Πασοκογενής».

Μικρή παρένθεση. Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι για τους υπουργούς είναι εκείνων που βλέπουν να τσακώνονται στα κανάλια. Σπανίως θα μάθουν για άλλους που έκαναν κάτι ουσιαστικό. Ο λόγος είναι συνήθως ότι οι «άλλοι», ακόμη κι αν έχουν κάνει οι ίδιοι τη δουλειά για κάτι, προτιμούν να το ανακοινώσει και να το «καρπωθεί» ο υπουργός. Για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως για έναν: Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν απρόσκοπτα να συνεχίσουν να δουλεύουν χωρίς να εμποδίζονται από τις τρικλοποδιές της «υπουργάρας» που άρχισε να αισθάνεται ανασφάλεια. Κλείνει η παρένθεση.

Στο βιογραφικό του κ. Λιβάνιου διαβάζω ότι, με βάση την επιστημονική του ιδιότητα (Πληροφορική), εργάστηκε για πάνω από μια δεκαετία στον ιδιωτικό τομέα και ότι την πρώτη τετραετία της ΝΔ υπηρέτησε σε πόστα υφυπουργού. Εφτιαξε τον νέο νόμο για τα ζώα συντροφιάς και έπαιξε σημαντικό ρόλο, μαζί με τον Κυριάκο Πιερρακάκη, στον ψηφιακό εκσυγχρονισμό του κράτους. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2023 έγινε αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και στον πρόσφατο ανασχηματισμό αναβαθμίστηκε σε υπουργό.

Το καλοκαίρι μπορεί να τον δεις στη Μικρή Επίδαυρο να παρακολουθεί μια παράσταση μαζί με την σύζυγό του και τον γιο τους. Θα πείτε, «τι με νοιάζει εμένα αν βλέπει θέατρο, για τη δική μου τη ζωή μπορεί να κάνει κάτι;». Εδώ είναι το θέμα. Ο κ. Λιβάνιος, που οργάνωσε με ομολογουμένως άψογο τρόπο την επιστολική ψήφο, καλείται τώρα να επιταχύνει τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ.

Γιατί τα νοσοκομεία όπου ένας νοσηλευτής είναι υπεύθυνος τη νύχτα για 50 ασθενείς, περιμένουν το προσωπικό που επελέγη μεν αξιοκρατικά, αλλά ο διορισμός κόλλησε στη «χαρτούρα» και οι «ενισχύσεις» περιμένουν στο σπίτι. Τόσο άμεσο αποτέλεσμα θα έχει το αν θα πετύχει ή θα αποτύχει. Κατά τη γνώμη μου, αν συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο, δουλεύοντας χωρίς να χτίζει προφίλ, ακόμη και χαρίζοντας τη «δόξα» σε άλλους (πρόθυμοι θα υπάρξουν, είναι αυτοί που βλέπουμε στα κανάλια) έχει κάποιες πιθανότητες να πετύχει. Αν, από την άλλη, δεν τα καταφέρει, θα ευθύνεται ο ίδιος. Αυτό είναι το παιχνίδι της πολιτικής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News