Τραγούδια που ακούγονται παντού (στη διαπασών), στα φέρι που σε πάνε στα νησιά, σε καφετέριες, μπαρ και beach-bar, ήχοι διακοπών και παραλίας, που στο τέλος της θερινής σεζόν έχουν γίνει ένα με τις καλοκαιρινές μας αναμνήσεις. Και ανάμεσά τους ένα να ξεχωρίζει. Αυτό, που αγαπήθηκε και ακούστηκε περισσότερο από όλα και έγινε το απόλυτο dance hit, θα είναι η μεγάλη καλοκαιρινή επιτυχία της χρονιάς, όσο και αν ακούγονται διάφορα περί του αντιθέτου. Γιατί;

Κάπου μέσα στους αποπροσανατολιστικούς στροβιλισμούς της περασμένης δεκαετίας -μια εποχή της αμερικανικής (και όχι μόνο) ζωής που μοιάζει σίγουρα με μοιραίο ξέπλυμα κοσμικής τουαλέτας…- το «τραγούδι του καλοκαιριού» έπαψε να είναι κάτι για το οποίο αξίζει να μιλάμε, σχολιάζει χαρακτηριστικά στην Washington Post ο μουσικοκριτικός της ποπ Κρις Ρίτσαρντς.

Ως concept, είχε καταστεί παρωχημένο από την κουλτούρα του smartphone -η συνεχής χρήση του μας απομονώνει είναι η αλήθεια- από την αμφιθυμική εθνική μας διάθεση, από την αυξανόμενη απόγνωση για την κλιματική αλλαγή, από την αδιάλλακτη πόλωσή μας για τον Drake, γράφει ο αμερικανός κριτικός. Πολύ σύντομα, κανείς δεν διασκέδαζε επιχειρηματολογώντας σχετικά με το ποιο ποπ τραγούδι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει καλύτερα τη συλλογική ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία σε μια υπερθερμασμένη γαλαζοπράσινη κουκκίδα.

Φυσικά εξακολουθούσαν να υπάρχουν πολλά φωτεινά, νέα σινγκλ που «διακοσμούσαν» τον αέρα. Τα ακούγαμε σε πάρτι και σε πάρκα, σε πεζοδρόμια και σε βραδιές μπάρμπεκιου. Αν εξαιρέσουμε το καλοκαίρι του 2020, η μουσική δεν σταμάτησε ποτέ. Αλλά τώρα, στην άλλη πλευρά της πανδημίας, πάρα πολλοί από εμάς επιλέγουμε να βιώσουμε τη δημόσια ζωή μέσω των τηλεφώνων μας και είναι εύκολο να αναρωτηθούμε μήπως ο αλγόριθμος προσφέρει στον καθένα κάτι διαφορετικό.

Οι υψηλές καλοκαιρινές θερμοκρασίες είναι η πιο συγκεκριμένη πτυχή της συναινετικής μας πραγματικότητας, ακόμη και όταν τα όρια του ίδιου του καλοκαιριού διευρύνονται εισχωρώντας στις παρακείμενες εποχές… Υπάρχει, λοιπόν, ένα τραγούδι αρκετά μεγάλο ώστε να τα περικλείει όλα αυτά;

Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες φέτος το καλοκαίρι, τουλάχιστον δύο το κάνουν, γράφει στην Washington Post ο αμερικανός μουσικοκριτικός και οι απανταχού λάτρεις της ποπ θα συμφωνήσουν ανυπερθέτως μαζί του: είναι το «Espresso» της Σαμπρίνα Κάρπεντερ και το «Million Dollar Baby» του Τόμι Ρίτσμαν. Και τα δύο αιωρούνται κοντά στην κορυφή του Billboard Hot 100, περιτριγυρισμένα από άλλες «αξιοσέβαστες» υποψηφιότητες.

Εδώ έχουμε το «Not Like Us» του ράπερ Κέντρικ Λαμάρ, μια άκρως χορευτική επίθεση στον Drake με καυστικούς στίχους για την οικογένεια και τον τρόπο ζωής του, με την οποία συνεχίζεται το ιστορικό beef (κόντρα) των δύο αιώνιων αντιπάλων, που ανταλλάσουν συστηματικά εδώ και πολύ καιρό στιχουργικές προσβολές. Πέρα από αυτό, η κάντρι χτυπήθηκε από δύο αουτσάιντερ, τους Post Malone («I Had Some Help») και Shaboozey («A Bar Song (Tipsy)»). Οι δύο ράπερ ξεπέρασαν, μάλιστα, την Beyoncé ως guest στο άλμπουμ της «Cowboy Carter» που κυκλοφόρησε στις 29 Μαρτίου.

Οσο για τις ιστορίες της Κάρπεντερ και του Ρίτσμαν είναι πολύ πιο τακτοποιημένες: Ταρατατααα… Ξαφνικά είναι κι αυτοί στην κορυφή. Και αφού κανείς δεν τους είδε πραγματικά να έρχονται, κανείς δεν ξέρει πραγματικά πόσο μακριά θα φτάσουν.

Το «Espresso» μπορεί να μείνει για πάντα, σημειώνει ο Κρις Ρίτσαρντς στην Washington Post. Είναι ένα τραγούδι που επικαλείται ένα ζεματιστό ρόφημα μέσω φρουκτόζης και αφρού, αλλά στην πραγματικότητα, είναι ένας παιάνας για τη χαρά του να είσαι λίγο κακιά. Και η Σαμπρίνα Κάρπεντερ είναι μια 25χρονη με μέτρια φωνή, «παιδί» του Disney Channel, που μοιάζει σαν να προσπαθεί να ξορκίσει το άπειρο κάνοντας πατινάζ στην καυτή-ροζ σκιά του soundtrack της «Barbie» του περασμένου καλοκαιριού.

Από την άλλη πλευρά, με την αντοχή του να δοκιμάζεται όλο το εικοσιτετράωρο στο TikTok, το «Million Dollar Baby» του Ρίτσμαν αποδεικνύεται αδάμαστο με διαφορετικούς τρόπους. Είναι ένα τραγούδι για την επιθυμία, το σκίτσο ενός σπασμού δίψας, ένα απόσπασμα ρουτίνας πεσίματος για σεξ, ρεφρέν-στίχος-ρεφρέν, όπου ένα μουδιασμένο μπάσο σέρνεται πάνω μας σαν από κάποιο ξεχασμένο electro jam της δεκαετίας του 1980, πνιγμένο στο funk των 40.000 ετών.

Ο, δε, Τόμι Ρίτσμαν κατάγεται από το Γούντμπριτζ της Βιρτζίνια, και εκτός από το ότι στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με τον τραγουδιστή Μπρεντ Φάιαζ από το Μέριλαντ, είναι γιος του Τζιμ Ρίτσμαν ντράμερ του σκληροπυρηνικού Death-Thrash Metal συγκροτήματος Malefice. Και όλα αυτά είναι εκεί μέσα. Οταν ο 24χρονος τραγουδά με το υστερικό φαλτσέτο του για το πώς «θα μπορούσε να καθαρίσει καλά για σένα», η απόγνωση στο ουρλιαχτό του θα σε κάνει να ελπίζεις ότι θα μείνει funky στο διηνεκές.

Και εδώ βρίσκεται κάτι διασκεδαστικό. Οσο υπέροχες και ξεχωριστές κι αν είναι αυτή τη στιγμή και οι δύο ποπ επιτυχίες, μήπως τελικά υπάρχει κάποιο είδος συνεξαρτόμενου, συμπτωματικού διαλόγου μεταξύ τους; Για σκεφθείτε το, μας προτρέπει ο Ρίτσαρντς. Το «Espresso» είναι ένα τραγούδι για το πόσο ωραίο είναι να νιώθεις επιθυμητή. Το «Million Dollar Baby» είναι ένα τραγούδι για το πόσο ωραίο είναι να θέλεις.

Αυτό το «ένα αγόρι [που] δεν θα σταματήσει να τηλεφωνεί» του «Espresso» μοιάζει πολύ με τον τύπο που διαμαρτύρεται για το πώς «ακόμα δεν με έχεις προσέξει» στο «Million Dollar Baby» ή και ανάποδα. Η «ντίβα» του «Million Dollar Baby» θα μπορούσε εύκολα να είναι το ίδιο άτομο στην «Espresso» που «δουλεύει μέχρι αργά “γιατί είμαι τραγουδίστρια”». Τι θα συμβεί αν αυτά τα δύο δεν χρειάζεται να είναι τα καλύτερα, πιο καυτά τραγούδια σε αυτό τον μεγάλο, καυτό πλανήτη αλλά το ένα χρειάζεται το άλλο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News