Ούτε τα μολύβια κατεβάζουν, ούτε τους υπολογιστές κλείνουν, ούτε αγοράζουν από το Practiker κούτες μέσα στις οποίες θα μαζέψουν τα χαρτιά τους μόλις ενημερωθούν ότι φεύγουν από το υπουργείο. Όλα τούτα είναι ελαφρώς ξεπερασμένα και βλακώδη, οι υπουργοί δεν γράφουν με μολύβι και όλα τα έγγραφα τους είναι σκαναρισμένα και αποθηκευμένα σε στικάκια, αν χρειαστεί μεταφέρονται και στην κωλότσεπη. Πάνε οι κούτες.

Οχι κύριοι, οι υπουργοί και οι υφυπουργοί που ψυλλιάζονται ότι θα βρεθούν εκτός κυβέρνησης σε ανασχηματισμό, κάνουν τα ακριβώς ανάποδα απ’ αυτά που λέει ο αστικός μύθος. Όσο πιο πολύ φοβούνται ότι κληρώνει η απομάκρυνση τους, τόσο περισσότερο επιδίδονται σ’ έναν ξέφρενο busybodyσμό που εξοντώνει τους μετακλητούς που βρίσκονται στον προθάλαμο του υ(φυ)πουργικού γραφείου.

Οι οποίοι μετακλητοί είναι οι μόνοι που πραγματικά τρέμουν για το αύριο. Καθότι η τύχη τους είναι δεμένη με την υ(φυ)πουργική ιδιότητα του αφεντικού. Έφυγε αυτός, τους πήρε μαζί του. Βεβαίως, ο υ(φυ)πουργός και να φύγει από τα υπουργικά μεγαλεία, θα παραμείνει βουλευτής. Με τον μισθό του ακέραιο, το κρατικό αμάξι στο γκαράζ και τον συνοδό αστυνομικό στην εξώπορτα.

Αντιθέτως, οι κακόμοιροι οι μετακλητοί υπάλληλοι του (όσοι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι που αποσπάστηκαν προσωρινά απ’ την υπηρεσία τους, στην οποία θα επιστρέψουν) θα μείνουν ξεκρέμαστοι. Αντε να ψάχνουν πάλι από την αρχή (στο κόμμα και στους καινούριους υ(φυ)πουργούς μέσω γνωστών) κάποιον να τους βολέψει σε μια καινούρια θεσούλα να βγάζουν έναν μισθουλάκο ως τον επόμενο ανασχηματισμό.

Τι να πουν κι αυτοί, σε κουτσό άλογο πόνταραν το ψωμί τους. Τυχεροί όσοι συνάδελφοι τους έχουν καταφέρει να κολλήσουν σε μεγαλοϋπουργούς που δεν λείπουν ποτέ από καμιά κυβέρνηση, όσοι ανασχηματισμοί κι αν γίνουν. Εντάξει, έχουν βέβαια κάθε τόσο την βαβούρα να μετακινούνται από το ένα υπουργείο στο άλλο, ακολουθώντας το αφεντικό που αλλάζει θέση, αλλά καμία σχέση με τον ξαφνικό εργασιακό θάνατο όσων βρίσκονται στο πλάι δευτεροκλασάτων. Που μία πρωία αναλαμβάνουν θριαμβευτικά τον θώκο τους και πριν φανερώσουν τα προσόντα τους έρχεται ένας ανασχηματισμός και τους σαρώνει ως αποτυχημένους ή έστω λειψούς.

Βέβαια, όσο πλησιάζει η ώρα της ανακοίνωσης (ποιοι φεύγουν, ποιοι μένουν, ποιοι μετακινούνται, κατά που λέει η τηλεοπτική κάρτα), τόσο το αφεντικό μέσα δείχνει μια άοκνη υπερδραστηριότητα. Κάνει ραντεβού, κρίσιμα τηλεφωνήματα, επαφές, συσκέψεις, κόσμος μπαινοβγαίνει στο γραφείο του, ψίθυροι γεμίζουν τον χώρο… κάτι δείχνουν όλα αυτά, φαίνεται πως το αφεντικό έχει διαβεβαιώσεις «από ψηλά» ότι δεν κινδυνεύει κι ας τον κατατάσσουν τα ρεπορτάζ σ’ αυτούς που απομακρύνονται… τον κακό τους τον καιρό και των δημοσιογράφων, τόσα ξέρουν τόσα λένε. Α να χαθούνε οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι.

Απλώς είναι αυτές οι καραμπόλες της τελευταίας στιγμής στα υπόγεια του Μαξίμου, εκεί μπορεί να κάτσει η στραβή και να βρεθεί το αφεντικό εκτός υπουργικού σχήματος. Άδικα βέβαια, διότι μόλις είχε αρχίσει να ξεδιπλώνει την πολιτική του, που (θα) ήταν και οραματική και αποτελεσματική. Μωρέ αν δεν του ‘βαζαν τρικλοποδιές οι άλλοι υπουργοί θα είχε κάνει θαύματα, ας είναι, μην ανοίξουν το στόμα τους, δεν είναι τώρα η ώρα.

Είναι κι αυτή η σύζυγος του αφεντικού, που όλο παίρνει τηλέφωνο και ρωτά με αγωνία «μάθατε κάτι» και «πείτε μου τι κυκλοφορεί»… μα καλά αυτή δεν ήταν που μέχρι πρότινος πηγαινοερχόταν στον όροφο κι έλεγε πως το υπουργιλίκι του άντρα της είναι «περισσότερο μπελάς παρά όφελος» και ότι «στη ζωή άλλα πράγματα είναι που έχουν σημασία»; Τι βουρλίζεται τώρα, το λοιπόν;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News