Ο καταποντισμός του Μακρόν και ο θρίαμβος του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία μάλλον θα προσέφερε μεγάλη χαρά και ικανοποίηση στο Κρεμλίνο. Το ίδιο και οι χείριστες επιδόσεις του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος του καγκελάριου Ολαφ Σολτς στη Γερμανία, αλλά και η ενίσχυση του ακροδεξιού AfD (το οποίο, παρά το γεγονός ότι έχει καταδικάσει επίσημα την εισβολή στην Ουκρανία, υποστηρίζει το άνοιγμα του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 και τη διακοπή του εφοδιασμού του Κιέβου με όπλα).

Ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας και νυν αντιπρόεδρος του συμβουλίου ασφαλείας της, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, έσπευσε, μάλιστα, να δηλώσει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία και στη Γερμανία αντικατοπτρίζει τις συνέπειες της υποστήριξης που προσφέρουν οι κυβερνήσεις των εν λόγω χωρών στο Κίεβο «σε βάρος των πολιτών τους». Εξετάζοντας, ωστόσο, αναλυτικότερα τα δεδομένα, ενδέχεται ο ρώσος πρόεδρος να μην έχει και πολλούς λόγους να χαίρεται.

Εστιάζοντας την προσοχή του αρχικά στην πατρίδα του αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ο Αουγκούστο Μιντσολίνι, αρθρογράφος της ιταλικής εφημερίδας Il Giornale, γράφει πως στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο, ότι η Ευρώπη ψήφισε κατά του Πούτιν. «Στην Ιταλία τα κόμματα που υποστηρίζουν την Ουκρανία –τα Αδέλφια της Ιταλίας, το Δημοκρατικό Κόμμα, το Forza Italia και οι κεντρώοι διαφορετικών προσανατολισμών– ξεπερνούν το 70%. Οι άλλοι, οι ειρηνιστές διαφόρων καταβολών και, εν πάση περιπτώσει, εκείνοι που κυμάτιζαν το λάβαρο της ειρήνης ενώ έκλειναν το μάτι στον τσάρο, ξεπερνούν ελαφρώς το 25%: αντιπροσωπεύουν έναν στους τέσσερις Ιταλούς […] Η ιταλική τάση είναι αντίστοιχη της ευρωπαϊκής, δεδομένου ότι η πλειοψηφία της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν –δηλαδή το Λαϊκό Κόμμα, οι Σοσιαλιστές και οι Φιλελεύθεροι– άντεξε και είναι περιττό να σημειωθεί πως πρόκειται για την πολιτική συμμαχία που έχει μετατρέψει σε σημαία της την υποστήριξη του Κιέβου» γράφει.

Μήπως όμως υπερβάλλει κάπως; Η διαδικτυακή επιθεώρηση Visegrad Insight παραθέτει τις επιτυχίες ορισμένων φιλορωσικών κομμάτων και συνασπισμών: Konfederacja στην Πολωνία (12% και έξι έδρες), Aur στη Ρουμανία (15% και έξι έδρες), Vazrazhdane στη Βουλγαρία (14,5% και τρεις έδρες), Εθνική Συμμαχία στη Λετονία (22% και δύο έδρες), Republika στη Σλοβακία (12,5% και δύο έδρες). Επιπλέον, υπάρχει και η συντριπτική επιτυχία του ευρωσκεπτικιστικού –και πολύ επικριτικού όσον αφορά την αρωγή του Κιέβου– Κόμματος Ελευθερίας (FPÖ) της Αυστρίας. Φιλορωσική είναι επίσης η αριστερή και λαϊκιστική Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ στη Γερμανία, η οποία έλαβε 6,2%.

Από την άλλη πλευρά, όμως, ο πιο έμπιστος –από πεποίθηση ή οπορτουνισμό– υποστηρικτής του Πούτιν στην ΕΕ, ο ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν, έφαγε ένα μικρόν μεν αλλά αναπάντεχο χαστούκι, καθώς το Fidesz, το κόμμα του, έπεσε κάτω από το 45%, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ από τότε που ανήλθε στην εξουσία, ενώ το 2019 είχε λάβει ποσοστό 53%. «Θα ερμηνεύσουμε αυτά τα αποτελέσματα ως έκφραση γνώμης για τον πόλεμο και την ειρήνη» είπε ο Oρμπαν.

Ομως σε αυτό το πλαίσιο, όπως αναφέρει σε ανάλυσή του ο Φραντσέσκο Μπατιστίνι της Corriere della Sera, η απώλεια εννέα μονάδων θα μπορούσε να σημαίνει ότι περισσότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους της Ουγγαρίας δεν τάσσονται υπέρ της αποκαλούμενης «pax orbaniana», δηλαδή της άνευ όρων συμμόρφωσης με τις επιταγές της Μόσχας, ούτε κατά της αρωγής της Ουκρανίας.

Αρνητική για το Κρεμλίνο είναι και η επιτυχία των φιλοευρωπαίων φιλελεύθερων της αντιπολιτευόμενης Προοδευτικής Σλοβακίας: έλαβε ποσοστό 27,8%, τρεις μονάδες παραπάνω από τους λαϊκιστές του SMER, του κόμματος του πρωθυπουργού Ρόμπερτ Φίτσο, ο οποίος, πριν πέσει θύμα απόπειρας δολοφονίας και τραυματιστεί σοβαρά, είχε επανειλημμένως επικρίνει τη στρατιωτική και οικονομική αρωγή του Κιέβου. Σίγουρα ο ρώσος πρόεδρος δεν θα χάρηκε ούτε με την επικράτηση του Συνασπισμού των Πολιτών στην Πολωνία, δηλαδή του κόμματος ενός άλλου ορκισμένου εχθρού του, του πρωθυπουργού της χώρας Ντόναλντ Τουσκ.

Συνυπολογίζοντας πως το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες παραμένουν οι ισχυρότερες και με τη μεγαλύτερη επιρροή πολιτικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και ότι η ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι δεν δείχνει να θέλει να αλλάξει την ξεκάθαρα υπέρ του Κιέβου γραμμή της, «δεν είναι καθόλου προφανές ότι ο δεξιός άνεμος που αναμφίβολα φυσάει πλέον στην Ευρώπη θα φουσκώσει τα πανιά της Μόσχας», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Λούκα Αντζελίνι, αρθρογράφος επίσης της Corriere della Sera.

Οσον αφορά τη Μαρίν Λεπέν, αφού αναγκάστηκε να πετάξει άρον άρον πριν από δύο χρόνια –λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία– προεκλογικά φυλλάδια που την απεικόνιζαν με τον Πούτιν, στο πλαίσιο της αποδαιμονοποίησης του κόμματός της άρχισε σταδιακά, αν και όχι απαραίτητα από πεποίθηση, να ασπάζεται μια πιο ξεκάθαρα φιλoουκρανική γραμμή, συνεχίζοντας, ωστόσο, να επικρίνει τον «παρεμβατισμό» του Εμανουέλ Μακρόν.

Ο Εθνικός Συναγερμός εξακολουθεί να είναι ένα κόμμα κοντά στη Μόσχα, λόγω της εναντίωσής του στον ατλαντισμό και των εθνικιστικών πεποιθήσεών του, ωστόσο η Μαρίν Λεπέν, λαμβάνοντας υπόψη τις δημοσκοπήσεις που τη δικαιώνουν, επαναπροσδιορίζει τον λόγο της, μιλώντας πλέον πιο υπεύθυνα και συναινετικά.

Σε αυτό το πλαίσιο ο ρώσος πρόεδρος μπορεί να χαίρεται μόνο για την ενίσχυση εκείνων των δυνάμεων που τάσσονται υπέρ της λιγότερης Ευρώπης και της περισσότερης εθνικής κυριαρχίας, αλλά και για το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι της ΕΕ επέλεξαν να μην ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Ωστόσο τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών επιβεβαίωσαν πως σε μια σούπερ εκλογική χρονιά, όπως χαρακτηρίστηκε το 2024, οι δημοκρατίες προς το παρόν αντέχουν. Επεται, φυσικά, η πιο κρίσιμη από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, οι εκλογές της 5ης Νοεμβρίου για την ανάδειξη του επόμενου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News