Οι Αγγλοι έχουν εφεύρει, ανάμεσα σε άλλα χρήσιμα, και έναν πολύ ωραίο όρο: «Bad loser», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «αυτός που είναι κακός στο να χάνει». Υπάρχει και άνθρωπος που του αρέσει να χάνει; Προφανώς όχι, αλλά έχει μια αξία το πώς αντιμετωπίζεις την όποια ήττα σου. Είναι δείγμα χαρακτήρα αλλά και πείρας.

Παρακολούθησα τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών μετά την ήττα τους στις εκλογές, τις πρώτες που θυμάμαι προσωπικά στις οποίες έχασαν άπαντες. Τις παρακολούθησα ξανά, λίγο πιο προσεκτικά, την επόμενη ημέρα.

Οι αρχηγοί των τριών πρώτων κομμάτων είναι οι πιο χαμένοι. Κανείς δεν έπιασε τους στόχους του, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχασαν μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων τους, η αποχή σάρωσε τα πάντα, η Ακροδεξιά ανέβηκε, πόσο χειρότερο θα μπορούσε, άραγε, να γίνει;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειχνε σαν να τον ξύπνησαν μέσα στη νύχτα από ένα ωραίο όνειρο και προσγειώθηκε ξαφνικά σε μια εφιαλτική πραγματικότητα. Ηταν και ο μόνος από τους τρεις που αποδέχθηκε την ήττα και έκανε αυτοκριτική, αποφεύγοντας τις πολλές περιστροφές και βάζοντας τις όποιες δικαιολογίες μέσα σε δευτερεύουσες προτάσεις. Αυτά που είπε, βέβαια, δεν ήταν καινούργια. Οσο αποκομμένος κι αν είσαι από την κοινωνία, πληρώνεις ένα σωρό ανθρώπους για να την «αφουγκράζονται». Κωφοί είναι όλοι τους;

Πρέπει να φας τέτοιο στραπάτσο για να καταλάβεις επιτέλους ότι ο κόσμος δεν την παλεύει με την ακρίβεια και την καθημερινότητα γενικώς; Πρέπει να δεις αυτά τα αποτελέσματα για να καταλάβεις ότι τον ψηφοφόρο δεν τον νοιάζει πόσο πλούσιος είναι ο Κασσελάκης, αλλά πόσο φτωχός είναι ο ίδιος;

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, τις ομιλίες του οποίου —προεκλογικές, μετεκλογικές ή άλλες— δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσεις για πολλή ώρα ξύπνιος, μας είπε ότι έχασε η Νέα Δημοκρατία. Και μας το ξαναείπε. Και ξανά, μήπως δεν το καταλάβαμε. Και ότι φταίει τέλος πάντων η Νέα Δημοκρατία για όλα, την αποχή, την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ να ξεκολλήσει από το ποσοστό δέκα και λίγα τοις εκατό, την άνοδο της Ακροδεξιάς, τα πάντα. Ο ίδιος έδειξε ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, μας ανέλυσε με εξοντωτικές λεπτομέρειες πόσες ψήφους πήρε εδώ κι εκεί και παραπέρα, και θα πάρει λέει «πολιτικές πρωτοβουλίες διαλόγου με τις δημιουργικές αλλά πάνω από όλα πραγματικές προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας».

Αυτό έχει όλο το ζουμί. Αφού το μαγαζί τα πήγε τόσο περίφημα, γιατί να βάλεις και συνέταιρους; Και ποιους; Κι αφού τα πήγες τόσο περίφημα γιατί υπάρχει μουρμούρα στην Χαριλάου Τρικούπη; Θα μας τα εξηγήσει πιθανώς σε άλλη εξοντωτική ομιλία.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, τώρα, αν ζούσες σε άλλο πλανήτη και δεν ήξερες τι είπαν οι κάλπες, θα πίστευες ότι βγήκε τουλάχιστον Πρωθυπουργός. Του Γαλαξία. Ο ίδιος θεωρεί ότι νίκησε, διότι αν βγάλουμε από την εξίσωση κάτι που μουρμούρισε για τον ΣΥΡΙΖΑ που υπέστη αναταραχές και διασπάσεις, το υπόλοιπο αφορούσε (τι έκπληξη!) τον ίδιον. Κι αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο ίδιος, θεωρεί ότι ξεκίνησε μόνος του από το μηδέν τον Αύγουστο και έφτασε στο 15%. Αν ήταν μόνος του θα ήταν όντως κατόρθωμα, μόνο που δεν είναι (ακόμη) μόνος του, έχει κι ένα κόμμα από πίσω του, για το οποίο το 15% είναι άλλη μια πολύ βαριά ήττα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πορεύεται σε ένα σύμπαν παράλληλο και μακρινό από αυτό του αρχηγού του, πιστεύει ακράδαντα ότι θα είχε φτάσει στο 35% εάν δεν είχαν φύγει οι ΝΑΡίτες, που πήραν 2,5% βέβαια, αλλά άλλο αυτό.

Από την ώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα, οι φανατικοί του Κασσελάκη έχουν καταργήσει κάθε μαθηματική λογική, καθώς πάνε παντού στα social και γράφουν ότι ήταν οι ψήφοι της Νέας Αριστεράς που τους κόστισαν την πρωτιά και να τους δώσουν πίσω τις έδρες. Αυτό κατάλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές, όχι ότι το κόμμα οδηγήθηκε στα χειρότερα εκλογικά αποτελέσματα από το 2015 επειδή ο νέος του αρχηγός όχι μόνο δεν μάζεψε καινούργιους ψηφοφόρους, αλλά έδιωξε και αρκετούς από τους παλιούς. Καμία αυτοκριτική, μηδέν. Εμείς παίξαμε μεγάλη μπάλα, η διαιτησία μας αδίκησε.

Αυτό δεν είναι καν bad loser. Είναι αποκοπή από την πραγματικότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News