Λίγο πριν βάλει τα κλάματα στον αέρα των εκλογικών πάνελ, από συγκίνηση ο Γιώργος Αυτιάς, επειδή οι Έλληνες τον εμπιστεύτηκαν και έτσι εκείνος όχι μόνο θα πάει στις Βρυξέλλες αλλά θα συνεχίσει να μας ενημερώνει κάθε σαββατοκύριακο, πολίτες με μαγιό μπροστά στις κάμερες των καναλιών, έλεγαν την δική τους συγκλονιστική αλήθεια: «Ψηφίσαμε πρώτα και έπειτα ήρθαμε για μπάνιο». Ήταν σαν να μην τους άκουγε κανείς.

Η τηλεοπτική συζήτηση στα πολιτικά πάνελ όπου ο καθένας λέει το δικό του δεν επιτρέπει περαιτέρω ανάλυση και λόγω αμηχανίας φτάνει να αμφισβητήσει ακόμη και το ρεπορταζ, σαν να κόλλησε η βελόνα στα ίδια και τα ίδια. «Προτίμησαν να πάνε για μπάνιο αντί να ψηφίσουν, οι Ελληνες!»

Μια προσεκτικότερη ματιά στην ίδια την αποχή του 60 τοις εκατό, ρεκόρ σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2019 οπού σημείωσε 41,3 τοις εκατό, μιλάει από μόνη της. Ας ωριμάσουμε επιτέλους. Δεν τρέχουν τόσα εκατομμύρια Ελληνες στις πλαζ, κάθε φορά που γίνονται εκλογές, θα είχε βουλιάξει η άμμος. Οι ίδιοι, θα ήταν ίσως χρησιμότερο να μιλήσουν για τις επιλογές τους καθώς θα εξέφραζαν καλύτερα όσα δεν συζητούνται από ειδικούς εκλογολόγους, δημοσιογράφους και πολιτικούς στις βραδιές όπου οι απόψεις είναι στρογγυλεμένες. Η αποχή έχει πιο πολύπλοκα αίτια που ισχύουν και κατά περίπτωση.

Δεν είναι το ίδιο ο ψηφοφόρος του ΚΚΕ με τον νεοδημοκράτη. Δεν ψηφίζουν όλοι για να στείλουν μήνυμα ικανοποίησης ή δυσαρέσκειας και «δεν θα χαλάσει ο κόσμος», αν δεν επίκειται ανατροπή είναι η πρώτη σκέψη, η δεύτερη αφορά το ποιον να ψηφίσεις.

Τα επιτελεία των κομμάτων θα δυσκολευτούν να το παραδεχτούν αλλά οι επιλογές προσώπων αποτέλεσαν πρόβλημα για όσους δεν ψήφισαν. Προσωπικότητες που είχαν πανηγυρική αποδοχή από τους ψηφοφόρους που ξεκίνησαν πρωί με την δροσούλα να πάνε στην κάλπη, απογοήτευσαν ή δεν ενέπνευσαν αρκετά όσους δεν πήγαν. Ας μη ξεχνάμε πως λίγοι ψηφοφόροι παραμένουν τόσο καλόπιστοι.

Για να ξεχωρίσει ευρωβουλευτής για την μαχητικότητα του, για να σηκώσει στους ώμους το βάρος της χώρας και να φέρει κάτι εντυπωσιακό, πρέπει να συμβεί κοσμογονία.

«Υπήρχαν τόσες επιλογές», είναι η δικαιολογία των κομμάτων για τις επιλογές των υποψηφίων τους, όμως εκτός από εκείνους τους σελεμπρετίς που θα δυσκολευτούν να καταλάβουν πού βρίσκονται και τι δουλειά έχουν να κάνουν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, ο ψηφοφόρος στα ψηφοδέλτια, είδε λίγα ονόματα που αναγνώριζε: λίγους πρώην υπουργούς και πολιτευτές που βρίσκουν τις ευρωεκλογές ως ευκαιρία για να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους. Όχι, δεν θα κάθεται να διαβάσει βιογραφικά και να μελετήσει ο ψηφοφόρος, αυτή είναι μια δουλειά που είναι προτιμότερο να κάνει το κόμμα ώστε κάποτε να βγούμε επιτέλους από την λογική του σταυρού.

Επιπροσθέτως οι εκλογικές αναμετρήσεις τελευταία είναι συχνές.

Οι ψηφοφόροι που μαστίζονται από την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς, δεν ασχολούνται με την Ευρώπη γιατί έχουν πολλά στο κεφάλι τους, συνεπώς μπορούν να πάρουν τις εκλογές όσο σοβαρά τις παίρνουν και τα ίδια τα κόμματα.

Συζητήσαμε για μέρες για το «πόθεν έσχες» του Κασσελάκη, ενός αρχηγού που υστερεί σε πολιτικές θέσεις αλλά έχει το πλεονέκτημα να μην έχει διαχειριστεί δημόσιο χρήμα. Ποιος και πόσο να σοκαριστεί λοιπόν από το ότι ένας πλούσιος, έχει πλούτη που ο ίδιος, συνεχώς φαίνεται να επιθυμεί να επιδεικνύει;

Εκτός από τις προσωποκεντρικές διαμάχες λουστήκαμε και τις πρόσωποκεντρικές καμπάνιες, όπου κυρίως οι αρχηγοί των κομμάτων εμφανιζόταν παντού με τεράστιες φωτογραφίες, εντούτοις έλειπε η Ευρώπη της οποίας το κυρός χρειάζεται συνεχώς ενίσχυση.

Χρειάζεται και να αποκατασταθεί η πιστή μας στην ευρωπαϊκή ιδέα. Οι ευρωεκλογές μοιάζουν αποκομμένες από το ίδιο τους το διακύβευμα. Σε εποχές μεγάλου ευρωσκεπτικισμού, δεν είναι αυτονόητο για τον ευρωπαίο πολίτη πως «οι καλοί» ευρωβουλευτές τον βοηθούν και πως εξακολουθούν να υπάρχουν φερέλπιδες πολιτικοί που μπορούν να τον βοηθήσουν καλύτερα. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Σε όλες τις δυτικές χώρες, ο μεσήλικάς λευκός άνδρας παραμένει απογοητευμένος από τη ζωή του που δεν βελτιώνεται εδώ και δεκαετίες, οργισμένος για την μειωμένη αγοραστική του δύναμη και τρομαγμένος από τους ξένους που εγκαθίστανται ανεξέλεγκτα δίπλα του, στις φτωχότερες γειτονίες. Για κάθε μετριοπαθή ψηφοφόρο που δεν πάει στην κάλπη, κάμποσοι θυμωμένοι προσέρχονται για να ψηφίσουν σε όλη την Ευρώπη, κόμματα ακροδεξιά και παραδόξως κόμματα αντιευρωπαϊκά που ζητούν την ψήφο μας για να συμμετέχουν στην ευρωβουλή! Κάθε φορά που μιλάμε για το ανησυχητικό φαινόμενο της ανόδου της ακροδεξιάς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ψηφίζει τελικά αποδεδειγμένα η μειοψηφία. Τι θα γίνει όμως ας συνεχίσουμε να μην ψηφίζουμε. Η απάντηση είναι πως θα ατονήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ιδέα και καποτε ως θεσμός, μπορεί να πάρει δεκαετίες μέχρι να καταρρεύσει το οικοδόμημά της ή να δυναμώσει όταν υπάρξει κάτι να θυμίσει τους λόγους της ένωσης της.

«Οι Ευρωπαίοι», όπως γραφεί ο Πασκαλ Μπυκνερ, «έχουν ξεχάσει πως ναι μεν γέννησαν τέρατα αλλά ταυτόχρονα γέννησαν θεωρίες και μεθόδους που επιτρέπουν την κατανίκηση αυτών των τεράτων».

Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι φαινόμενο που ίσως παρατηρούμε με την ίδια ελαφρότητα που μας κάνει να συζητάμε για το πως η πλειοψηφία προτιμά τις παραλίες από την κάλπη, αν θέλουμε να παραμείνουμε αισιόδοξοι οφείλουμε να διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη μας στην βασική αρχή της δημοκρατίας: ο λαός είναι σοφότερος από τους αναλυτές του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News