Δύο είναι τα θέματα συζήτησης των ημερών στις παρέες: η ζέστη και οι διακοπές. Και τα δύο με επιφωνήματα απογοήτευσης και με αριθμούς, του θερμομέτρου στον τοίχο και των τιμών σε καταλύματα, ξαπλώστρες, ακτοπλοϊκά και αεροπορικά εισιτήρια, βενζίνες και διόδια.

«Αν το θερμόμετρο δείχνει 40°C από Ιούνιο, τι θα κάνουμε τον Αύγουστο;» λέμε ο ένας στον άλλο με την αγωνία του μελλοθάνατου που η στιγμή του τέλους τον ζυγώνει. Απεγνωσμένα τηλεφωνήματα στον ψυκτικό για τη συντήρηση του κλιματιστικού, ανεμιστήρες σε θέσεις μάχης, χιουμοριστικά βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα με τους 48 βαθμούς μέσα στο αμάξι. Τι τα θες, ό,τι και να κάνεις δεν γλιτώνεις, η ταλαιπωρία είναι αναπόφευκτη από το βασανιστήριο της ζέστης που τα τελευταία χρόνια καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ζέστη παλαιάς κοπής, αλλά μιας νέας, που λιώνει σάρκες.

Οι διακοπές είναι μια κάποια λύση, αλλά πόσο κρατάνε πια; Και πού θα πας; Αν δεν έχεις την τύχη ενός εξοχικού, ενός σπιτιού κάπου στην επαρχία, πρέπει να δώσεις το νεφρό σου για να γευτείς μερικές μέρες σε παραθαλάσσιους και νησιωτικούς προορισμούς. «400 ευρώ το αεροπορικό πηγαινέλα για Καστελόριζο ανά άτομο, το διανοείστε; Εχω σπίτι και δεν μπορώ να πάω. Εντάξει, πας και με πλοίο αλλά κάνεις μια αιωνιότητα και μια μέρα», έλεγε μια φίλη τις προάλλες. «Χίλια ευρώ ένα δίκλινο στην Ερεσό για δύο βδομάδες, στα καταλύματα της κυρά Τούλας, η οποία την έχει δει Χίλτον», πρόσθεσε μια άλλη.

Και μετά, η μάχη της ξαπλώστρας. Ακούς τις τιμές στις οργανωμένες παραλίες και φρικάρεις. Βλέπεις στα ρεπορτάζ που γίνεται το αδιαχώρητο πια σχεδόν σε κάθε παραλία πέριξ των πόλεων και φρικάρεις περισσότερο. Σφίγγεις τα δόντια και πας, και στις οργανωμένες και στο αδιαχώρητο, γιατί, λες, τι άλλο να κάνω εκείνο το έρμο το Σαββατοκύριακο που βράζει ο τόπος; Το καλοκαίρι των Ελλήνων είναι η θάλασσα, τα μπάνια του λαού έχουν γραφτεί μέσα μας σαν υποχρέωση, μόλις ο υδράργυρος ανεβαίνει, πρέπει να πατήσεις σε παραλία ψυχαναγκαστικά.

«Πήγα Βυτίνα-Δημητσάνα, είπα να το δω εναλλακτικά, τώρα που όλοι πάνε παραλία», έλεγε ένας άλλος φίλος που έκανε την εκδρομή πρόσφατα. Ο ξενώνας που έκλεισε είχε μόνο 60 ευρώ μόνο. Λογικό, είναι ορεινός προορισμός, μπαίνει στις ταξιδιωτικές λίστες του χειμώνα, τώρα βλέπουν τουρίστα με το κιάλι. Οσο για την εμπειρία του ταξιδιού, ο υδράργυρος και πάλι κινεί τα νήματα. «Ζέστη την ημέρα, αλλά το βράδυ κοιμόσουν μια χαρά», είπε ο φίλος.

Αυτά τα βράδια τα έχω ζήσει στη Σέτα της Εύβοιας, έναν Αύγουστο, σε πρόβες για παράσταση. Στις εφτά το απόγευμα έψαχνες ζακέτα, στις δέκα μπουφάν, στις δώδεκα ήθελες κουβέρτα. Ονειρο. Εντάξει, δεν πλατσούριζες σε θαλασσινό νερό, δεν χάζευες παραθαλάσσιο ηλιοβασίλεμα, αλλά εισέπνεες ένα οξυγόνο που δεν είχε αλλοιωθεί από καύσωνες και υγρασίες.

Αν ο υδράργυρος συνεχίσει να ανεβαίνει μετατρέποντας τα καλοκαίρια σε υψικάμινο κολάσεως, προβλέπω ότι οι άλλοτε χειμερινοί προορισμοί θα γίνουν ανάρπαστοι τους θερινούς μήνες. Θα κλείνουμε ξενώνες, όχι σε Βυτίνες και Δημητσάνες, στις κορυφές του Ολύμπου, εκεί που ακόμα και τώρα έχουν ξεμείνει κάτι χιόνια.

Φανταστείτε το ελληνικό καλοκαίρι το 2034 μ.Χ. Ο κλιματισμός θα ανοίγει από τον Απρίλη, τον Μάιο θα έρχεται ο πρώτος καύσωνας, τον Ιούνιο θα έχεις ήδη ξεροψηθεί σαν λουκάνικο στα κάρβουνα. Με δεδομένο ότι ο φετινός Μάιος ήταν ο θερμότερος που έχει καταγραφεί ποτέ, σύμφωνα με την Υπηρεσία Κλιματικής Αλλαγής Copernicus, πόσο μακριά νομίζετε είναι αυτή η εποχή όπου οι διακοπές στη θάλασσα θα έχουν χάσει την αίγλη τους και το όνειρο του παραθεριστή θα είναι ένα δωμάτιο πάνω στα βουνά, όπου θα έχει την ευκαιρία να νιώσει μερικές στιγμές δροσιάς;

Τώρα πωλείται ακριβά η ξαπλώστρα, αλλά κάποτε θα πωλείται ακριβά η δροσιά. Θα είναι το δυσεύρετο του καλοκαιριού μας, μια μικρή πολυτέλεια που θα πρέπει να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη για να απολαύσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News