—«Ανήκομεν εις την Δύσιν». Τον θυμάμαι. Εχω και τη φωνή του στ’ αφτιά μου. Μ’ εκείνα τα χοντρά του φρύδια και τα φιγουρίνι κοστούμια του, τόσο επιβλητικός και με την τόσο χαρακτηριστική εκφορά του λόγου του, στακάτη, βροντερή τόσο που θαρρούσες ότι για κάθε λέξη του αντιστοιχούσε και ένα χτύπημα του χεριού του σε τραπέζι. Λόγια του Κωνσταντίνου Καραμανλή αναφορικά με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ. Το δικό του μέγα όραμα, το δικό του «τάμα ζωής», το δικό του κατόρθωμα.

Πώς να ένιωθε άραγε, πόσο θυμό να φούσκωνε για τον αντίπαλό του Ανδρέα Παπανδρέου που, αντιστρόφως, δυναμίτιζε τον λαό «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΟΚ», «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ»; (Τρεις περιπτώσεις ανθρώπων συμπονά βαθιά η ψυχή μου. Τους γονείς παιδιών ΑμΕΑ. Τον πολίτη που δεν μπορεί να υπερασπιστεί το δίκιο του. Και τον νοήμονα απέναντι σε λαϊκιστή).

Υπάρχει και κάποια άλλη σκηνή με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για την ΕΟΚ. Οταν στάθηκε απέναντι στον κυβερνητικό εκπρόσωπο των Γερμανών, που πυροβολούσε την ένταξή της χώρας μας στο «club» τους, και τον αποστόμωσε με το εξής: «Δεν γίνεται να συμμετέχει στην ΕΟΚ η χώρα που αιματοκύλισε τον κόσμο και να μη συμμετέχει η Ελλάδα που έδωσε τα φώτα της στον κόσμο». Ωραίοι ηγέτες! Μου λείπουν.

—Θυμάμαι εκείνα τα ροδάκινα… Εφιάλτης στο ύπνο του ξύπνιου μου… Χωματερές. Επιχορηγήσεις. Ερρεε το χρήμα για αυτά που θάβαμε. Πάει η παραγωγή. Δεν την ξαναβρήκαμε ποτέ. Μολυνθήκαμε επιδοτήσεις. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αρχηγός πια. Παραμείναμε, εννοείται, στην ΕΟΚ… Εμπεδώνοντας ότι είναι μια αγελάδα που την αρμέγεις και κατεβάζει γάλα. Πόσες χαμένες ευκαιρίες! Τόσο μυαλό είχαμε…

—Η χώρα μου στα PIGS. Μας ακολουθούν οι Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία. Η χώρα μου στα pigs; Εμείς είμαστε υπερήφανος λαός. Η αγελάδα έγινε μπαλόνι και έσκασε. Σκάσαμε μαζί της. Ο καθένας μόνος του, σε μια βάρκα μόνος του, σε φουρτουνιασμένη θάλασσα μόνος του. Οχι, δεν τα φάγαμε μαζί. Επωφεληθήκαμε από παράπλευρες ωφέλειες αλλά όχι, φίλε μου, όχι! Δεν τα φάγαμε μαζί. Πληρώσαμε όμως όλοι μαζί.

—Καλώς μας ήρθες Τρόικα για να λήξει το τρελό μας καρναβάλι. Καήκαν ξερά και χλωρά. Για πόσους και πόσους «κρίμα!» Και έβγαιναν και έβγαιναν… Κόπρος του Αυγείου. Πόσες υπηρεσίες χωρίς υπηρεσίες, πόσοι υπάλληλοι χωρίς μέτρημα, πόσες «επιχορηγήσεις», τι δάνεια αγύριστα εκ προοιμίου αγύριστα, τι χρηματιστήριο «αέρας», τι κράτος παράγκα. Τι φαγοπότι! Τις νύχτες ονειρευόμουν να ξυπνήσουμε ως Τρόικα του εαυτού μας. Σοφότεροι. Βγήκε το όνειρο; Σιγά!

—Θυμάμαι σε μια συνάθροιση του Δικτύου της Αννας Διαμαντοπούλου, καλεσμένος ο Μάρτιν Σουλτς, τότε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τους το φύλαγα. Ναι. Εμείς φταίχτες, ένοχοι. Αυτοί; Τόσο άγιοι; Τόσο αθώοι του αίματος; Αφού έβγαλε λόγο υπερτονίζοντας τα όσα άσχημα πράξαμε και που μας οδήγησαν στην καταστροφή μας κ.λπ., πήρα τον λόγο: «Εσείς που έχετε, μέσα από τη μάχη σας με τον αλκοολισμό, τη γνώση της εξάρτησης μπορείτε να μου πείτε γιατί μας βρέχατε τόσα πολλά χρήματα χωρίς ελέγχους; Ποια θεωρείται πιο άγρια εξάρτηση; Του ποτού ή της κατανάλωσης;». Θυμάμαι όταν τελείωσε η εκδήλωση πέρασε δίπλα μου με ήχο τρένου. Με «κούνησε». Αλήθεια σας το λέω. Με «κούνησε» ο θυμός του. Εν τέλει όλοι θυμωμένοι. Το θέμα είναι πώς να μεταστρέψεις τον θυμό σε πείσμα νέας αρχής. Το θέμα είναι να μάθεις να μην καταδέχεσαι πολιτικούς που σου πυροδοτούν άγονους θυμούς. Το καταφέραμε στα χρόνια;

—Η Ευρώπη των 27 κρατών και των 24 γλωσσών. Η πιο ιερή ένωση στην ανθρωπότητα. Κι ας λέμε ό,τι λέμε. Αρκετές φορές νοητά ανεβαίνω σε μια πανύψηλη σκάλα και μελετάω τον παγκόσμιο χάρτη. Μια Αμερική… Με 33 τρισ. δολάρια χρέος… Για να μην προσφέρει ούτε καν δωρεάν υγεία στους οικονομικά ασθενέστερους πολίτες της. Μια χώρα-πλανήτης που, ενώ εισάγει το ΤΟ στα φύλα, διευρύνοντας το Ο-Η, συγχρόνως ξαναθυμάται την ακύρωση του δικαιώματος στην έκτρωση. Χώρα με δείκτη αμορφωσιάς παροιμιώδη…

Κοιτάζω μια υπερδύναμη Κίνα, που όμως δύναται να συμπεριφέρεται στους πολίτες της όπως προσφάτως είδαμε στα χρόνια του κορονοϊού και εκείνοι να ανταποκρίνονται συνηθισμένοι σε καθεστώτα. Μια Αφρική αενάως δραματικά, τραγικά ζωντανοπεθαμένη, σε διαρκή ροή μετανάστευσης, Μια Αφρική διεθνώς ντροπή μας! Κοιτάζω και αγωνιωδώς μετράω ένα σωρό χώρες που καθοδηγούνται από θρησκείες μίσους. Πολίτες που ζουν μεσαίωνες στο πετσί τους… Μεσαίωνες. Κοιτάζω, κοιτάζω, κοιτάζω χώρες και χώρες…

Ευρώπη μου! Πάντα καταλήγω… Πολύτιμη, ακριβή Ευρώπη «μου»! Με ό,τι παθογένειες, με ό,τι καθυστερήσεις σε αποφάσεις, με όσα και όσα αλλά… Ευρώπη μου! Της δημοκρατίας, του πολιτισμού, του ανθρωπισμού. (Μπορεί ακριβώς και από αυτά να την πατήσουμε… Ο πολιτισμένος δύσκολα κατεβαίνει απολίτιστος. Ο απολίτιστος μπορεί να καταφέρει πολιτισμό.)

Ευρώπη μου! Μακάρι οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι δεν είσαι αγελάδα. Είσαι πολιτισμός που επιβάλλεται να διαφυλάξουμε. Εννοείται ότι θα πάω να ψηφίσω. Δεν γίνεται να μην ψηφίσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News