Το 1986 οι «Φατμέ» κυκλοφορούν σε βινύλιο και κασέτα το τέταρτο –και προτελευταίο– άλμπουμ τους με τίτλο «Βγαίνουμε από το τούνελ». Τα τραγούδια και η μουσική δείχνουν τη μακρινή επιρροή του Διονύση Σαββόπουλου –ως προς την εξομολογητική αφηγηματικότητα–, την οποία όμως το συγκρότημα μετατρέπει σε έμπνευση και φρέσκο ήχο.

Πέρα από το τραγούδι που δίνει τον τίτλο στο άλμπουμ («Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε/ μέσ’ απ’ το τούνελ/ Βγαίνουμε, μωρό μου, βγαίνουμε/έξω στο φως») ακούστηκαν πολύ το «Πότε θα σε βαρεθώ» και φυσικά το «Πες το κι έγινε» με τη συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου ήξερε από τότε να εστιάζει στις φωνές που έχουν καταγωγή όσο το συγκρότημα προσπαθούσε να συνταιριάξει τον λαϊκό ήχο με ποπ-ροκ στοιχεία (κάτι που θα φανεί το 1992 και με τη συμμετοχή του Δημήτρη Μητροπάνου στο «Κλείνω κι έρχομαι» από τον δεύτερο προσωπικό δίσκο του Πορτοκάλογλου «Σήκω ψυχή μου, σήκω χόρεψε»).

Αν υπήρχε, όμως, ένα τραγούδι που απογείωσε τη δυναμική των «Φατμέ» και μπήκε στο στόμα των ακροατών –ακόμη και των μαθητών της εποχής– ήταν το «Καλοκαιράκι». Μια φαντασίωση ουσιαστικά που φέρνει δύο ανθρώπους –τον ερμηνευτή και τη σύντροφό του– μόνους πάνω στη Γη, ενώ στην πραγματικότητα η ρουτίνα και το άγχος του γραφείου δεν τελειώνει ποτέ και δεν επιτρέπει αποδράσεις στην ακρογιαλιά. Η ονειρική διάθεση φυγής θα περάσει και στο βιντεοκλίπ που γυρίζεται για τις ανάγκες της προβολής, όπου ο Ν. Πορτοκάλογλου, αφού αράξει με τα πόδια πάνω στο γραφείο, χορεύει με την παρτενέρ ανάμεσα στο πεσμένο χαρτομάνι. Οπως εξομολογήθηκε αργότερα ο ίδιος, όλα τα τραγούδια του άλμπουμ είχαν γραφτεί μέσα σε μια εβδομάδα. «Θυμάμαι ότι έλειπε η γυναίκα μου σε ταξίδι για μια εβδομάδα και είχα μείνει μόνος στο σπίτι στη Νέα Σμύρνη, όπου με έπιασε ένας τρομερός οίστρος και ολοκλήρωσα 20 τραγούδια. Είχα πάρει ένα παιδικό keyboard, ένα πληκτράκι τόσο δα –Yamaha ήτανε, Korg; Δεν θυμάμαι–, που είχε και έτοιμους ρυθμούς απάνω, και έγραψα πολλά τραγούδια εκεί. Εβαζα ρυθμούς ψεύτικους και άλλαζα τις συγχορδίες. Μάλιστα στο “Καλοκαιράκι” κράτησα τον ρυθμό και το ηχογραφήσαμε όπως ήταν» (oneman.gr, 2018).

Η επιτυχία του τραγουδιού φάνηκε στην πρώτη καλοκαιρινή συναυλία των «Φατμέ» εκείνο το καλοκαίρι στο θέατρο της Καλαμάτας, όπου το κοινό τραγουδούσε το κομμάτι απέξω. Οι πωλήσεις του άλμπουμ ξεπέρασαν οτιδήποτε είχε πετύχει μέχρι τότε το συγκρότημα (που έχει ξεκινήσει με 10.000 αντίτυπα στον πρώτο δίσκο), αλλά παραδόξως θα ξεκινούσε και μια «εσωτερική γκρίνια». Μετά το «Ταξίδι» του 1988 το συγκρότημα διαλύθηκε.

Για την ιστορία, πάντως, πολλοί ανακάλυψαν το τραγούδι μέσα από την ηχογράφηση για την εκπομπή του Δ. Σαββόπουλου «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» το 1987. Σε αυτή συμμετείχαν ο Ν. Πορτοκάλογλου, οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, ο Μιχάλης Μουστάκης (Φατμέ), ο Γιάννης Γιοκαρίνης και ο Δ. Σαββόπουλος (λεπτομέρεια: κιθάρα έπαιζε ο Κωνσταντίνος Ζούλας, νυν πρόεδρος της ΕΡΤ). Οσο για τον τίτλο του άλμπουμ, «Βγαίνουμε απ’ το τούνελ», προέρχεται από τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την περίοδο, με την οποία σηματοδοτούσε το restart που επιδίωκε το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη τετραετία. Ηταν, όμως, ταυτόχρονα και ένα κλείσιμο του ματιού από τον Ν. Πορτοκάλογλου προς την εξωστρέφεια της μουσικής ύστερα από τα μάλλον μελαγχολικά και «εφηβικά» άλμπουμ των «Φατμέ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News