Ζω στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 8 χρόνια. Δεν είμαι ούτε ΠΑΟΚ, ούτε Άρης, ούτε Ηρακλής. Δεν είμαι ούτε και Παναθηναϊκος, Ολυμπιακός, ή ΑΕΚ.

Την Κυριακή που μας πέρασε είχαμε την τελευταία αγωνιστική του «καλύτερου πρωταθλήματος των τελευταίων δεκαετιών». Η ΑΕΚ υποδεχόταν τη Λαμία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εύκολη υπόθεση. Ένα γήπεδο προγραμματισμένο έτοιμο να γιορτάσει, ένα πάρτυ που περίμενε τα ευχάριστα νέα από την Θεσσαλονίκη.

Στον άλλο αγώνα της Αθήνας, είχαμε το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, με τον τελευταίο να χρειάζεται ισοπαλία ή νίκη για να βγει στην Ευρώπη. Και τα κατάφερε, με ένα εκπληκτικό γκολ του Ποντένσε το οποίο χειροκροτήθηκε από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού! Και εκεί κάπου λες ότι όντως κάτι πάει να αλλάξει στον ελληνικό πρωτάθλημα.

Απότομη προσγείωση. Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να νικήσει τον αδιάφορο βαθμολογικά Αρη μέσα στο Χαριλάου. Τον Αρη, που το Σάββατο παίζει την ευρωπαϊκή τύχη του στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό. Θα περίμενε κανείς από μια ομάδα επαγγελματικού πρωταθλήματος να θέλει μεν να κερδίσει, αλλά να κρατάει (τουλάχιστον κάποιες δυνάμεις και να προστατεύσει παίκτες ίσως;) για τον τελικό του Κυπέλλου. Αμ δε!

Τι είδαμε; Tη διοίκηση, τον προπονητή, τους παράγοντες, και τους οπαδούς του Άρη, να επιδιώκουν να στερήσουν το πρωτάθλημα στον συμπολίτη ΠΑΟΚ με κάθε τρόπο, με κάθε δύναμη, σαν να ήταν τελικός κυπέλλου κάτι. Πολεμικές ανακοινώσεις, απειλές, εχθρικό κλίμα, κοκ. Τι άλλο είδαμε; Μια από τις χειρότερες διαιτησιες με σωρεία λαθών στο πιο σημαντικό παιχνίδι του πρωταθλήματος. Ακόμα κι αυτά όμως δεν ήταν ό,τι χειρότερο είχαμε δει.

Λένε, «το καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων δεκαετιών». Ναι, ήταν όντως το πιο ανταγωνιστικό. Το «δάσος», όμως, δεν ήταν αυτό. Το «δάσος» είναι τα παιδιά. Τα παιδιά που επέστρεψαν στα γήπεδα. Τα παιδιά που έπειθαν τον μπαμπά τους να περιμένουν τον Κωσταντέλια μετά το τέλος του αγώνα, στη Λεωφόρο, στο Καραϊσκάκη, και σε όποιο άλλο γήπεδο επισκέφτηκε ο ΠΑΟΚ φέτος, για να πάρουν ένα αυτόγραφο, να δουν και να χαιρετήσουν από κοντά το αγαπημένο τους ίνδαλμα.

Το ίδιο γίνεται και με τον Τζολάκη τώρα τελευταία, που δέχεται την αντίστοιχη αγάπη των πιτσιρικάδων όλων των ομάδων. Ό,τι πιο όμορφο και ελπιδοφόρο έχουν δει τα ελληνικά γήπεδα εδώ και δεκαετίες.

Από την εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη στο μπάσκετ, που ξεχύθηκαν από τότε σε όλα τα τσιμεντένια γήπεδα προσπαθώντας να τους μοιάσουν. Και τι είδαμε να γίνονται αυτά τα παιδιά στα χρόνια που πέρασαν, μέχρι και σήμερα!

Τα παιδία! Τα παιδιά, που η επίσημη ΠΑΕ Άρης «δεν βρήκε» για να συνοδέψουν τους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ στην παρουσίαση των ομάδων πριν τον αγώνα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News