Η Ρώμη υπάρχει εδώ και 2.777 χρόνια και λέγεται πως είναι η Αιώνια Πόλη. Η Νέα Υόρκη, αντιθέτως, αυτήν την περίοδο συμπληρώνει 400 χρόνια ζωής και, όπως όλα δείχνουν, οι εικασίες και οι διαδόσεις περί επικείμενου θανάτου της κατεξοχήν μητρόπολης των ΗΠΑ είναι τουλάχιστον υπερβολικές, αν όχι κακόβουλες. Απόδειξη στην προκειμένη περίπτωση αποτελούν αυτά τα 400στά γενέθλια του Μεγάλου Μήλου. Οπως μας πληροφορεί ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι της ιταλικής Repubblica, το πότε ακριβώς «γεννήθηκε» η Νέα Υόρκη εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, αλλά και αφορμή για αλλεπάλληλους εορτασμούς.

Το 2009 γιορτάστηκε η 400ή επέτειος της άφιξης του Χένρι Χάντσον στον ποταμό που στη συνέχεια επρόκειτο να πάρει το όνομά του. Τότε ο άγγλος εξερευνητής, που δούλευε για λογαριασμό της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της Νέας Ολλανδίας. Το 2010 οι Νεοϋορκέζοι γιόρτασαν τα 400 γενέθλια του Νέου Αμστερνταμ. Οσον αφορά τα φετινά γενέθλια, στις 31 Μαΐου 1624, στο νησί Γκόβερνορς, 31 οικογένειες σχημάτισαν έναν εμπορικό οικισμό που επρόκειτο να αποτελέσει τον πυρήνα της μετέπειτα ανάπτυξης της πόλης.

Επιστρέφοντας στον προηγούμενο αιώνα, ο ιταλός δημοσιογράφος σημειώνει πως ο μύθος της Νέας Υόρκης δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, ενώ τα τελευταία 24 χρόνια προβλέφθηκε περισσότερες από μία φορές το τέλος αυτού του μύθου.

Μετά το τέλος της αποκαλούμενης «επίχρυσης εποχής» (όπως ονόμασε ο Μαρκ Τουέιν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ) η πόλη ξεκίνησε μια «φυγή προς το μέλλον», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ρομανιόλι. Οταν οι Αρχές άλλων πόλεων σκέφτονταν να χτίσουν γέφυρες, μετρό και ουρανοξύστες, στη Νέα Υόρκη υπήρχαν ήδη. Ετσι, η πόλη κατάφερε να σημαίνει ό,τι πιο προηγμένο και σημαντικό κατά τον 20ο αιώνα, «μια εικόνα, ή μάλλον ένα φαντασιακό, κάτι που ακόμη και όποιος δεν το γνώριζε, το αναγνώριζε ως κάτι το οικείο […] Πράγματι, η Νέα Υόρκη κατέστη ένας κοινός τόπος».

Αλλά με τον ερχομό του 21ου αιώνα, κάποια αναπάντεχα συμβάντα (προ)ανήγγειλαν το επικείμενο τέλος του μύθου της Νέας Υόρκης. Το πρώτο ήταν, φυσικά, η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Μαζί με τους ουρανοξύστες στη μύτη του Μανχάταν, κατέρρευσε και η Γουόλ Στριτ, λίγα τετράγωνα παρακάτω, αλλά και η αίσθηση του απρόσβλητου που διακατείχε έως τότε τους Νεοϋορκέζους και τη μητρόπολή τους.

Οπως εύστοχα σημειώνει ο δημοσιογράφος της Repubblica, ήταν η πρώτη φορά που άρχισαν να ακούγονται ταυτόχρονα οι εξής δύο φράσεις: «Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν» και «Ολα θα πάνε καλά». Στην πραγματικότητα, όχι όλα, αλλά κάποια πράγματα όντως θα άλλαζαν, και τα περισσότερα, αν όχι όλα, θα άρχιζαν πράγματι να πηγαίνουν καλά.

Οσον αφορά τις αλλαγές, οι Νεοϋορκέζοι ανακάλυψαν, για παράδειγμα, την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση, την ευγένεια. Ομως αυτή η αλλαγή αποδείχθηκε βραχύβια. Για την ακρίβεια κράτησε μόλις τρεις μήνες, καθώς μετά την Πρωτοχρονιά του 2002 το μότο της πόλης και των κατοίκων της ήταν και πάλι «business as usual». «Οι μεγάλοι ναρκισσιστές (και αυτή η πόλη είναι ναρκισσισιτική) επιδεικνύουν συμπόνια μόνο σε ακραίες περιπτώσεις και μετά επιστρέφουν στη δική τους άθραυστη κάψουλα» σχολιάζει ο Ρομανιόλι.

Ομως η Ιστορία επαναλήφθηκε όχι μία αλλά δύο φορές. Αρχικά το 2008, όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers. Ξαφνικά, οι πανύψηλοι ουρανοξύστες με τα κατάμεστα γραφεία και διαμερίσματα έπαψαν να είναι το σήμα κατατεθέν της Νέας Υόρκης. Το νέο σύμβολο της πόλης ήταν πλέον τα χαρτοκιβώτια, μέσα στα οποία οι απολυμένοι μετέφεραν τα όποια προσωπικά τους αντικείμενα από τα γραφεία τους, καθώς τα εγκατέλειπαν.

Σε μια ανεξέλεγκτη αλυσιδωτή αντίδραση, εκατοντάδες καταστήματα κατέβασαν ρολά, ενώ κατέρρευσε και η αγορά ακινήτων. Στη συνέχεια, όμως, στο τέλος της δεκαετίας, η τάξη άρχισε να αποκαθίσταται σταδιακά, αφού «πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να επενδύσει στη Νέα Υόρκη. Ενα σπίτι εκεί αποτελεί… διαπλανητικό όνειρο» σχολιάζει ο ιταλός δημοσιογράφος.

Η δεύτερη φορά μετά την 11η Σεπτεμβρίου που η Νέα Υόρκη διαπίστωσε πως δεν ήταν άτρωτη ήταν τη διετία 2020-2022, δηλαδή την περίοδο της πανδημίας. Τα αεροπλάνα σταμάτησαν να πετούν, η πόλη ερήμωσε, οι λεωφόροι της άδειασαν και έκλεισαν τα θέατρά της, πολλοί πολίτες αποφάσισαν να την εγκαταλείψουν (ορισμένοι οριστικά) πηγαίνοντας να ζήσουν στην εξοχή και η «έξυπνη» εργασία είχε ως αποτέλεσμα ουρανοξύστες με γραφεία που έσφυζαν από κίνηση να βυθιστούν στο σκοτάδι.

Στη συνέχεια, βέβαια, όπως ακριβώς συνέβη και τις προηγούμενες δύο φορές, «ladies and gentleman, welcome back!»: μία διετία μετά το τέλος της πανδημίας η Νέα Υόρκη στέκεται ξανά γερά στα πόδια, έχοντας και πάλι το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον.

«Η Νέα Υόρκη αντιστέκεται και παλεύει μόνη της. Μεταξύ άλλων, κόντρα στην επιμονή, ακόμη και εκείνων που τη ζουν, να τη συνδέουν με συγκεκριμένα στερεότυπα, να ταυτίζουν την καρτ ποστάλ με τη φωτογραφία που πρόκειται να βγάλουν, μην παρατηρώντας, έτσι, κάποιες θεμελιώδεις αλλαγές» γράφει ο ιταλός δημοσιογράφος.

Οσον αφορά τις θεμελιώδεις αλλαγές για τις οποίες κάνει λόγο, το πρώτο που αναφέρει είναι ότι το Μανχάταν της «Κάρι Μπράντσο» ανήκει στο παρελθόν, ότι στα μέσα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα το Μπρούκλιν είναι το νέο Μανχάταν, ότι η Νέα Υόρκη δεν είναι πλέον το νησί.

«Σήμερα η πόλη δονείται πέρα από τις γέφυρες. Εκεί υπάρχουν τα πιο ενδιαφέροντα αρχιτεκτονήματα, τα πραγματικά νέα κλαμπ, ο νεότερος πληθυσμός (και μην ψάχνετε ακόμα τους hipsters, ξεκουράζονται ήσυχοι στις λοφτ τους, δίπλα στα παιδιά τους)» συνοψίζει ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι στη Repubblica, πλέκοντας το εγκώμιο της πόλης. «Πολλά στη Νέα Υόρκη δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν, αλλά και πάλι όλα θα πάνε καλά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News