O Μιχαηλίδης είδε τη δεύτερη κίτρινη κάρτα και ο ΠΑΟΚ έπρεπε να τελειώσει το παιχνίδι με έναν λιγότερο. Το ίδιο και η παρέα μου. Βγήκα στο μπαλκόνι και δεν παρακολούθησα τα τελευταία λεπτά του αγώνα. Στήριξα τους αγκώνες στα γόνατα, έβαλα το κεφάλι ανάμεσα στις παλάμες και ξεκίνησα να σκέφτομαι για ποιο λόγο εκείνη τη στιγμή είχα ταχυκαρδία. Φοβούμαι δε, ότι αν έπρεπε να μετρήσω την αρτηριακή πίεση, θα έπρεπε να πάω σε βενζινάδικο, εκεί που φουσκώνουν τα λάστιχα.

Η αλήθεια είναι ότι βγήκα για λίγο από τον εαυτό μου, τον παρατήρησα και έκρινα τη συμπεριφορά απολύτως ανώριμη που, τουλάχιστον, δεν συνάδει με την ηλικία. Στο κάτω-κάτω ένα παιχνίδι δεν είναι, σωστά; Λάθος. Είναι πολλά περισσότερα και έχουν αναλυθεί επιστημονικά εδώ και δεκαετίες. Ο λόγος για τον οποίο παθιαζόμαστε και ενίοτε εκτιθέμεθα, αφορά την ταύτιση μας με την ομάδα. Οχι μόνο με τον επαγγελματικό αγωνιστικό οργανισμό, αλλά κυρίως με τον περίγυρο. Πρόκειται για μία ταύτιση που διατηρεί κοινά ψυχικά στοιχεία με το πατριωτικό συναίσθημα, δημιουργείται από τις ίδιες ανάγκες. Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα, ακόμα και πατρίδα. Αλλάζεις θρησκεία, όνομα και φύλο. Οχι όμως και φίλαθλη προτίμηση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που συνήθως εντοπίζονται σε πολύ νεαρές ηλικίες, στο αίμα και στη μπάλα η ομάδα δεν αλλάζει ποτέ.

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, κατέκτησε το καλύτερο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Και το πιο δύσκολο, που κρίθηκε στα τελευταία λεπτά, ενώ τα πάντα κρέμονταν από μία λεπτή κλωστή φτιαγμένη από τύχη. Αν στο τέλος, ας πούμε, έμπαινε η κεφαλιά του αρειανού παίκτη, θα πανηγύριζε η Νέα Φιλαδέλφεια. Προφανώς αυτή η ένταση των συναισθημάτων καθιστά το ποδοσφαιρικό προϊόν τόσο ελκυστικό. Ακόμα και αν έρθει η στραβή, τα βάλεις με τη μοίρα σου, τους διαιτητές και το κακό μάτι, η απογοήτευση δίνει τη θέση της σε νέες προσδοκίες. Το ποδόσφαιρο έχει πάντα χώρο για την ελπίδα, σου επιτρέπει να πιστεύεις στο απίθανο. Και μία στις τόσες σε δικαιώνει. Δείτε τι έκανε ο ΠΑΟΚ. Ακούω ειδικούς του αθλήματος να εξηγούν ότι αυτή η αλληλουχία νικών επί συγκεκριμένων αντιπάλων, των κορυφαίων ομάδων της χώρας, ενδεχομένως να μην έχει αντίστοιχο παγκοσμίως. Ναι, δεν αποκλείεται να είναι έτσι. Γιατί στο ποδόσφαιρο λες ότι η στατιστική υπάρχει για να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τα μεγέθη των εκπλήξεων.

Για τον ΠΑΟΚ θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά από τους ειδικούς. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς και διακρίνομαι από προκατάληψη. Αν όμως έβλεπα τον Ραζβάν Λουτσέσκου σε εικόνισμα, θα του άναβα ένα κερί. Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι «παραγοντικό», δηλαδή παίζουν μπάλα και οι ιδιοκτήτες των ομάδων. Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ δεν συμβαίνει πλέον αυτό. Ο ιδιοκτήτης λες ότι απέχει. Ο προπονητής Λουτσέσκου, λοιπόν, είναι το κέντρο του ασπρόμαυρου σύμπαντος. Πολύ ιδιόμορφη συνθήκη, ειδικά στην εποχή μας. Ομως λειτούργησε.

Κατά τα λοιπά, το καλύτερο πρωτάθλημα όλων των εποχών δίνει την ευκαιρία για την καλλιέργεια νέων ηθών στο ποδόσφαιρο. Είδαμε πολύ κόσμο στα γήπεδα, κανονικό κόσμο όχι χουλιγκάνους. Και πλέον ακούμε και διαβάζουμε σχόλια ανθρώπων που χαίρονται το σασπένς και την ποιότητα, αναγνωρίζοντας και συγχαίροντας τους διακριθέντες. Σίγουρα βοήθησε και ο πέλεκυς της απουσίας φιλάθλων που έπεσε μετά τη δολοφονία του αστυνομικού Η δε πρόκριση του Ολυμπιακού σε ευρωπαϊκό τελικό χαιρετίστηκε από μεγάλο αριθμό φιλάθλων, όλων των χρωμάτων. Ενδεχόμενη κατάκτηση του τροπαίου θα έχει αντανάκλαση σε όλο το σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ναι, είναι δύσκολο να αποψιλωθεί η τοξικότητα από το ποδόσφαιρο. Ωστόσο επιτυχίες όπως του ΠΑΟΚ, που κατέκτησε τον τίτλο χωρίς κανένας να του προσάπτει εύνοια διαιτησίας ή άλλων παραγόντων, τροφοδοτούν το ποδοσφαιρικό προϊόν με κύρος και στοιχεία που το κάνουν αληθινά συναρπαστικό. Ο δε Ολυμπιακός λέει στις άλλες ομάδες ότι η ευρωπαϊκή διάκριση είναι εφικτή. Αν μάλιστα κατακτήσει και ο Αρης το κύπελλο, τότε πράγματι, το ποδόσφαιρο μας θα διεκδικεί σοβαρά την είσοδο του στην εποχή της ωριμότητας. Και ας μην έχει καμία σχέση με το παιχνίδι που παίζουν στην Αγγλία. Προσφέρει μεγαλύτερη συγκίνηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News