Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών στις 14 Μαΐου, το κοινό υποδέχτηκε όρθιο την Μέριλ Στριπ με ένα παρατεταμένο βροντερό χειροκρότημα. Και η βραβευμένη με Οσκαρ ηθοποιός συγκινήθηκε τόσο πολύ ώστε προσποιήθηκε προς στιγμήν ότι φεύγει από τη σκηνή. Αλλά τελικά άρχισε να χορεύει ενώ συνεχιζόντουσαν τα χειροκροτήματα. Η, επίσης συγκινημένη, γαλλίδα ηθοποιός Ζιλιέτ Μπινός, παραδίδοντάς της τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για το σύνολο της καριέρας της και την προσφορά της στον κινηματογράφο, την αποκάλεσε «διεθνή θησαυρό» και τόνισε: «Αλλάξατε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις γυναίκες στον κόσμο του κινηματογράφου και μας βοηθάτε να βλέπουμε τους εαυτούς μας διαφορετικά».

Μία ημέρα μετά την βράβευσή της, κατά τη διάρκεια του «Rendez-vous with…», μιας συζήτησης με τον γάλλο δημοσιογράφο Ντιντιέ Αλούς, στη σκηνή του κατάμεστου Théâtre Debussy στο Palais des Festivals, η 74χρονη Μέριλ Στριπ θυμήθηκε, ωστόσο, ότι η προηγούμενη επίσκεψή της στις Κάννες, πριν από 35 χρόνια ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν, γράφει στον Hollywood Reporter ο Σκοτ Φάινμπεργκ.

Να σημειωθεί ότι το 1989, η Μέριλ Στριπ είχε κερδίσει το βραβείο καλύτερης ηθοποιού για την ταινία «Κραυγή στο σκοτάδι» του Φρεντ Σκέπισι, αλλά από τότε καμία ταινία της δεν είχε συμμετάσχει στη διοργάνωση. «Οταν ήρθα στις Κάννες για πρώτη φορά, μου είπαν: “Θα χρειαστείς εννέα σωματοφύλακες”», είπε η Στριπ, σημειώνοντας ότι δεν είχε χρησιμοποιήσει σωματοφύλακες σχεδόν ποτέ προηγουμένως και αμφέβαλλε ότι θα χρειαζόταν -και μάλιστα  εννιά- μέχρι να φτάσει στην πόλη. Αλλά «θα χρειαζόμουν μάλλον μια ντουζίνα!», πρόσθεσε καθώς όπου κι αν πήγαινε, οι παπαράτσι έβαζαν τις κάμερες ακριβώς στο πρόσωπό της με τρόπο που δεν είχε ξαναζήσει. «Σχεδόν δεν συνήλθα από αυτό… Αυτό θυμάμαι, πραγματικά … Φοβόμουν πάρα πολύ».

Αυτή τη φορά, όμως, η ασφάλεια ήταν πολύ πιο αυστηρή και η εμπειρία της πολύ καλύτερη. «Ενιωσα απλώς ένα κύμα συναισθημάτων να έρχεται από το κοινό και ήταν πολύ μεγαλύτερο από ό,τι νόμιζα, τόσες πολλές σειρές ανθρώπων … Ναι, ήταν πολύ μεγάλο. Ζω μια πολύ ήσυχη ζωή και πραγματικά δεν έχω κανέναν σεβασμό στο σπίτι, οπότε είναι καταπληκτικό να μπαίνω σε αυτή την αρένα και να δέχομαι αυτό το μεγάλο παλιρροϊκό κύμα», είπε αναφερόμενη στη βράβευσή της αποκαλύπτοντας ότι μετά δεν μπορούσε να κοιμηθεί μέχρι τις 3 το πρωί.

Τόνισε, δε, ότι είναι θαυμάστρια της σειράς (του Netflix) «Πάρε τον μάνατζέρ μου»: «Είδα όλα τα επεισόδια με την Καμίλ Κοτέν!», είπε και πρόσθεσε ότι «Οι ρόλοι είναι υπέροχοι τώρα, νομίζω, για τις γυναίκες».

Η 74χρονη σταρ αναφέρθηκε επίσης στις επιπτώσεις που είχε ο ρόλος της Μιράντα Πρίστλι, της σκληρής διευθύντριας του περιοδικού μόδας στην κωμωδία «Ο Διάβολος Φοράει Prada», παρά το γεγονός ότι πολλοί θεατές ίσως να μην τον θεωρούν ως τον πιο αξιόλογο της καριέρας της, παρατηρεί στον Guardian ο Φίλιπ Ολτερμαν. Ηταν η πρώτη φορά που ένας ρόλος της έκανε άντρες να την πλησιάσουν: «Περισσότεροι από ένας ήρθαν  και μου είπαν “Ξέρω ακριβώς πώς ένιωσες. Ξέρω πώς είναι να είσαι αυτή που παίρνει τις αποφάσεις και κανείς δεν σε καταλαβαίνει”», αποκάλυψε.

Ακτιβίστρια εδώ και χρόνια για ίσες αμοιβές στην βιομηχανία του κινηματογράφου, η Στριπ έγραψε το 2015 σε μεμονωμένα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ προτρέποντάς τους να υποστηρίξουν τη νομοθεσία για ίσες αμοιβές. Να σημειωθεί ότι το 2019, αντλώντας δεδομένα από ταινίες μεταξύ των ετών 1980 και 2015, οικονομολόγοι στο πανεπιστήμιο του Χάντερσφιλντ διαπίστωσαν ότι οι άνδρες σταρ του Χόλιγουντ κέρδισαν 1,1 εκατ. δολάρια περισσότερα ανά ταινία από τις εξίσου έμπειρες συμπρωταγωνίστριές τους.

Ωστόσο, στη συζήτησή της με τον Αλούς, η μαχητική ηθοποιός δήλωσε ότι η επίμονη διαφορά στις αμοιβές των δύο φύλων στο Χόλιγουντ «δεν οφειλόταν πάντα μόνο στα χρήματα», αλλά συνδέεται και με το πρόβλημα των ανδρών, θεατών και στελεχών της βιομηχανίας του θεάματος, όταν βλέπουν την αντανάκλασή του εαυτού τους σε γυναικείους ρόλους, παρατηρεί ο Ολτερμαν στον Guardian.

«Οι ταινίες είναι μια προβολή των ονείρων των ανθρώπων, και ακόμη και τα στελέχη έχουν όνειρα», είπε η Στριπ στην κατάμεστη αίθουσα του Théâtre Debussy. «Ζουν τη φαντασίωσή τους. Πριν βρεθούν γυναίκες σε θέσεις εξουσίας στα στούντιο, ήταν πολύ δύσκολο για τους άνδρες να δουν τον εαυτό τους σε μια γυναίκα πρωταγωνίστρια», τόνισε.

Και ενώ της ήταν εύκολο να δει τον εαυτό της σε ανδρικούς χαρακτήρες, όπως εκείνους που υποδύθηκαν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Κρίστοφερ Γουόκεν στον «Ελαφοκυνηγό» (1978), -ταινία με τεράστια εμπορική επιτυχία χάρη στην οποία έγινε παγκόσμια γνωστή η Μέριλ Στριπ- «το πιο δύσκολο πράγμα» για έναν άνδρα ήταν να ταυτιστεί με μια γυναίκα πρωταγωνίστρια, τόνισε.

Η σταρ επιτυχιών όπως οι «Κράμερ εναντίον Κράμερ» (1979), «Η ερωμένη του γάλλου λοχαγού» (1981), «Η Εκλογή της Σόφι» (1982) και «Mamma Mia!» (2008) παραδέχτηκε ότι η κατάσταση έχει αλλάξει σημαντικά αφότου περισσότερες γυναίκες βρέθηκαν σε κορυφαίες θέσεις της κινηματογραφικής βιομηχανίας. «Υπάρχει πρόοδος», είπε. «Τα μεγαλύτερα αστέρια στον κόσμο είναι γυναίκες αυτή τη στιγμή, αν και ο Τομ Κρουζ είναι μάλλον πολύ πάνω από την κορυφή».

Εξέφρασε επίσης τον θαυμασμό της για τις γυναίκες ηθοποιούς που κάνουν οι ίδιες την παραγωγή των ταινιών τους: «Νιώθω μεγάλο δέος μπροστά σε αυτές που το έχουν κάνει,  τη Ρις [Γουίτερσπουν] και τη Νικόλ [Κίντμαν] και τη Νάταλι Πόρτμαν. Η καθεμιά από αυτές έχει τη δική της εταιρεία παραγωγής!», σε αντίθεση με εκείνη. «Εγώ είχα μια εταιρεία παραγωγής: να κάνω μωρά! Δεν ήθελα να μου τηλεφωνούν μετά τις επτά το βράδυ, οπότε δεν το έκανα», πρόσθεσε γελώντας, η Μέριλ Στριπ η οποία είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών και γιαγιά πέντε εγγονιών.

Οπως γράφει ο Hollywood Reporter, η 74χρονη αμερικανίδα ηθοποιός αναφέρθηκε όχι μόνο στο πώς έχουν αλλάξει οι ευκαιρίες για τις γυναίκες στον κινηματογράφο κατά τη διάρκεια της σχεδόν 50χρονης καριέρας της, αλλά και σε συγκεκριμένα έργα της φιλμογραφία της («Ηταν ενοχλητικό, δεν μου αρέσει να το σκέφτομαι», είπε για παράδειγμα  για τη σκηνή της επιλογής στην «Εκλογή της Σόφι»). Θυμήθηκε συνεργάτες της, ζωντανούς (ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι «μια ιδιοφυΐα», είπε, ο Κλιντ Ιστγουντ «δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή του, καλά, μόνο μια φορά» και ο Ανταμ ΜακΚέι «ένας καταπληκτικός κινηματογραφιστής και τόσο αστείος») αλλά και νεκρούς (ο Μάικ Νίκολς  «ήταν μεγάλος σκηνοθέτης», η Κάρι Φίσερ «μου λείπει πραγματικά»).

Η Στριπ εξομολογήθηκε επίσης ότι συχνά ήταν νευρική πριν αρχίσουν τα γυρίσματα μιας ταινίας («Το προηγούμενο βράδυ έλεγα στον σύζυγό μου, “Δεν ξέρω πώς να το κάνω”»). Μίλησε για τον σημαντικό αριθμό ρόλων, που έχει παίξει χρησιμοποιώντας ιδιαίτερη προφορά («Αν έπαιζα γυναίκες από το κέντρο του Νιου Τζέρσεϊ σε όλη μου τη ζωή, δεν θα ήμουν σε αυτή την αίθουσα τώρα … Ενδιαφέρομαι για ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα») και τη συμμετοχή της σε επιτυχημένες ταινίες: «Δεν στόχευα ποτέ σε blockbuster», τόνισε.

«Blockbusters έγιναν  “Ο Διάβολος Φοράει Prada” (2006) και το “Mamma Mia!” (2008) όταν ήμουν 58 και 60 ετών και ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα ήταν κάτι άλλο πέρα από διασκεδαστικές. Δεν ήξερα ότι θα γινόντουσαν μεγάλες, αλλά ήξερα ότι θα μπορούσα να τις κάνω».

Ακόμη, ως μέλος του κινήματος Time’s Up (ιδρύθηκε το 2018 με σκοπό την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας), είπε για το έργο της οργάνωσης: «Νομίζω ότι άλλαξε τα πράγματα όχι μόνο στο Χόλιγουντ, αλλά… είχε μεγαλύτερη επίδραση … Διόρθωσε λίγο τα πράγματα. Kαι σε κάποια μέρη, είμαι βέβαιη, ότι ξεπέρασε τα όρια και σε άλλα, όπως έπρεπε, εντόπισε πραγματική κακοποίηση».

Τέλος, με μια πιο ανάλαφρη νότα, θυμήθηκε τη διάσημη σέξι σκηνή στο «Πέρα από την Αφρική» (1985), όπου ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ της λούζει τα μαλλιά: «Εχουμε δει πάρα πολλές σκηνές ανθρώπων που κάνουν σεξ, αλλά δεν βλέπουμε αυτό το άγγιγμα αγάπης», είπε, πριν ξεσπάσει: «Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News