O Στέφανος Κασσελάκης μας θυμίζει ότι έχει «καθαρά χέρια». Και ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, θα επικοινωνεί «αδιαμεσολάβητα» με τον λαό. Γιατί σίγουρα δεν είναι σαν τους «υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά».

Δεν θέλω να σημειώσω τι μου θυμίζουν τα «καθαρά χέρια» και η «αδιαμεσολάβητη» σχέση του ηγέτη με τον λαό του. Πάντως όσοι επικαλούνται κάτι τέτοια, συνήθως δεν έχουν καλό πολιτικό τέλος. Οι «υπουργοί που σκοτώνουν παιδιά» είναι παλιός καλός ΣΥΡΙΖΑ, εδώ δεν υπάρχει καμία έκπληξη.

Και προσπαθώ να το μορφοποιήσω σε εικόνα. Ο Κασσελάκης, ως πρωθυπουργός, στους δρόμους, ανάμεσα στον λαό, να αφουγκράζεται αδιαμεσολάβητα τους καημούς και τα μεράκια. Και να λύνει προβλήματα. Εν ανάγκη βάζοντας και το χέρι στη βαθιά του τσέπη. Με το χαμόγελο να διαδέχεται το συνοφρύωμα, με την εκφραστική δεινότητα που διακρίνει τον ηγέτη. Σε αυτό είναι πολύ καλός. Βάζει το χέρι στον ώμο του συνομιλητή του και προσαρμόζει την έκφραση του σε αυτό που ακούει. Τη μία στιγμή χαμογελάει και την άλλη σμίγει τα φρύδια, ρίχνει στο πρόσωπο μία μάσκα οργής και υπόσχεται έναν Παράδεισο όταν έρθει εν τη πρωθυπουργία του. Kαι σκέφτομαι ότι δεν λαϊκίζει. Οχι, ο λαϊκισμός είναι κάτι πολύ πιο απλό. Ο Βελόπουλος, ας πούμε, λαϊκίζει. Ο Κασσελάκης είναι πολύ πιο εξελιγμένο μοντέλο. Υβριδικό. Διότι προσφέρεται ως πλήρες πακέτο. Ακόμα και αν δεν σου λέει τίποτα η πολιτικολογία του, θα κάτσεις να χαζέψεις την πρόζα του.

Βγήκε, ας πούμε, στην εκπομπή της Αννας Δρούζα και μας είπε ότι έκλαιγε επί ώρες όταν μίλησε στη μητέρα του για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Παλαιότερα μας μίλησε για τη μέρα που πήγε στην εκκλησία και προσευχήθηκε για να μην είναι gay. Ολα αυτά, όσο και αν ακούγονται (και είναι) ανθρώπινα, δεν διατηρούν καμία σχέση με την πολιτική, ούτε συστήνουν με μεγαλύτερη αμεσότητα τον ηγέτη προς τον λαό του. Είναι εντελώς αδιάφορα. Είναι σαν να βγαίνει ο Κουτσούμπας και να μας ενημερώνει για το πρώτο του φλερτ με την κόρη ενός αντάρτη, στη Λαμία του 1970, μέσα στα σκληρά χρόνια της χούντας. Μη γελάτε, διότι αυτό ακριβώς κάνει και ο Κασσελάκης. Ακόμα και η «χρήση» του συμπαθέστατου Τάιλερ αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί. Να αποκτήσεις, με τον Στέφανο, την οικειότητα που νομίζεις ότι έχεις με παίκτες ριάλιτι. Ομως όσο δημοφιλής και αν είναι ένας παίκτης ριάλιτι, το πολύ να πάρει εκπομπή. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει και το Μαξίμου. Η επίδειξη της προσωπικής ζωής είναι χρήσιμη όταν συνάδει με το πολιτικό μήνυμα. Αλλιώς είναι περιττή, ενίοτε και επιζήμια. Και εκτός των άλλων καμιά φορά κουράζει.

Ο Κασσελάκης είναι κάθε μέρα στην τηλεόραση, συχνά εκτοξεύοντας απίστευτες ελαφρότητες ή ξεθυμασμένα κλισέ από τα χρόνια της κρίσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θυμόμαστε πότε έκλαψε στην αγκαλιά της μαμάς του, αλλά όχι ποια είναι η τελευταία πολιτική πρόταση που κατέθεσε – αν κατέθεσε. Ο Τσίπρας του θύμισε την Τετάρτη ότι δεν κάνεις πολιτική με viral βίντεο. Και αυτός μπορεί να απαντήσει μπροστά στην κάμερα, με τον Τάιλερ, τη Φάρλι και τη μαμά του στο τηλέφωνο, να δίνει συνταγή για μουσακά.

Είναι καταδικασμένο όλο αυτό; Ετσι δείχνει, αλλά μη βάζετε στοίχημα. Παίξτε καλύτερα στη Eurovision. Είναι, άλλωστε, θέμα που ο Μητσοτάκης συμπεριέλαβε στο τελευταίο του βίντεο στο TikTok, ενώ σηκώνει και ηχηρή παρέμβαση Κασσελάκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News