Ανοίγοντας νωρίς το πρωί την τηλεόραση στον ΣΚΑΪ, έπεφτες, σε ποιον λέτε; Στον Αρη Σπηλιωτόπουλο. Λίγο ξασπρισμένος (εμ πέρασαν και τόσα χρόνια…), με αυτή την υποψία μουστακιού που μοιάζει να ήπιε καπουτσίνο και δεν σκουπίστηκε, αλλά κυρίως με εκείνο το ύφος χιλίων καρδιναλίων του Κονκλαβίου που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια του Θεού. Μια αλήθεια τόσο εμπνευσμένη και αυταπόδεικτη, που είναι μάταιη κάθε απόπειρα διατύπωσης αντίρρησης απέναντί της, όταν μας κάνουν την χάρη να την εκφέρουν.  

Κοντοστέκεσαι μπρος στην οθόνη με το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι, μπας και ακούσεις κάποιο φρέσκο πολιτικό επιχείρημα που θα ενσωματωθεί στην Κασσελάκεια ρητορική, καθότι ο Αρης αποτελεί πλέον τον βασικό σύμβουλο επικοινωνίας του αρχηγού. Πλην, δεν κατάφερνες να σκεφτείς πολιτικά, καθώς σε συμπαρέσυρε το μονόπρακτο που εξελισσόταν επί της οθόνης, σε απορροφούσαν η σκηνική παρουσία του ανδρός και οι αλλόκοτες επιδράσεις που δημιουργούσε η εμφάνισή του στον πρωινό ψυχισμό.

Ενιωθες ξάφνου τριάντα χρόνια πιο γερασμένος. Τηλεοπτικά πλάνα, φωτογραφίες και βιωματικές αναμνήσεις ενός νεανικού, ευθυτενούς, πανίσχυρου και γεμάτου αρχηγική αυτοπεποίθηση Σπηλιωτόπουλου, άρχισαν ξάφνου να παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου. Και ασυναίσθητα προσπαθώντας να συνθέσεις (και να συγκρίνεις) εικόνες του ίδιου μυστηριώδους ανθρώπου από το μακρινό 1996 μέχρι το σημερινό 2024, βυθιζόσουν σε ένα πολιτικο-ιστορικό βέρτιγκο που κυριολεκτικά σε εξουθένωνε. 

Ούτε η μεγαλειώδης μπούρδα του, ότι καμιά φορά το «σκοτώνει, το αναφέρουμε και με θετική έννοια» (λέμε στα παιδιά ότι το παγωτό σκοτώνει, είπε), κατάφερνε να σε βγάλει από αυτή την υπερβατική ζαλάδα που προκαλούσε η σκηνική παρουσία του. Οση ώρα μιλούσε, αντί να βλέπεις μπροστά σου εικόνες από το μέλλον (τον Κασσελάκη, τον Πολάκη και πίσω τους τον Αρη ως συμβουλάτορα, ας πούμε), συνέχιζαν να σε κατακλύζουν Καραμανλήδες, Σουφλιάδες, Φάνες-Πάλλες Πετραλιάδες, Σημίτιδες και Λαλιώτηδες, σε έναν σχεδόν δαιμονικό χορό. 

Και την ίδια ώρα, ο ήχος ενός πιάνου με τη μυθική φωνή ενός τραγουδοποιού αναδύθηκαν από το πουθενά και έγιναν η σπαρακτική μουσική υπόκρουση του παρωχημένου τηλεοπτικού θεάματος που εξελισσόταν μπροστά σου. Ελεγε το τραγούδι «την παιδική μου φίλη / την είδα ξαφνικά, να στέκει / και να με κοιτά. Αγάλματα κομμάτια / τα μάτια της τα δυο, βομβαρδισμένες πόλεις / ναυάγια στον βυθό».

Γεράσαμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News