Το «πρόβλημα» πρώτες το εντόπισαν οι δασκάλες του Δημοτικού. «Είναι ξεχασιάρα, αφηρημένη, ρεμβάζει» έλεγαν στους γονείς μου, λες και εκείνοι μπορούσαν να κάνουν κάτι για το «πρόβλημα».

Η ταμπέλα όμως μου κόλλησε και έμεινε κανονικότατα, και κανένα άριστα, καμια ακαδημαϊκή επιτυχία δεν μπορούσε να τη σβήσει. Είχα καλή μνήμη στην πληροφορία, όπως απεδείχθη, όμως δεν μπορούσα να θυμηθώ πού είχα αφήσει το αδιάβροχό μου, την κασετίνα μου, το παγούρι. Δεν ήμουν «ερωτευμένη», όπως μου έλεγαν για να ντραπώ κάτι ενήλικες εξυπνάκηδες, με μεγαλίστικη αναίσχυντη ειρωνεία. Επρόκειτο για άσχετους, κανονικούς κατσαπλιάδες στα παιδαγωγικά.

Μεγάλωνα, μάθαινα, βαριόμουν και, όπως όλα τα αφηρημένα παιδιά, πέρασα την εφηβεία μου στιγματισμένη. Και το Νομπέλ Λογοτεχνίας να έφερνα σπίτι, ήμουν χαρακτηρισμένη αφηρημένη, το ελάττωμα δέσποζε και κατάπινε τα προτερήματα. Μέχρι που κι εγώ άρχισα να δικαιολογώ κάθε πρόβλημα στην αφηρημάδα μου. Ετσι, η αφηρημάδα ενισχύθηκε. Σταμάτησα να παρατηρώ πως ήμουν οργανωτική, προνοητική, είχα τα κουτάκια μου αλλά δεν τα γνώριζαν οι άλλοι και η ρετσινιά παρέμενε, όπως και ο φόβος μου πως ξεχνάω, που με έκανε να ξεχνάω περισσότερο.

Τα ασήμαντα πράγματα, όπως το πού πάρκαρα, συνέχιζαν να μου διαφεύγουν και στην ενήλικη ζωή. Παρατήρησα πως αυτό συνέβαινε εμφανώς συχνότερα όταν ήμουν αγχωμένη ή στεναχωρημένη. Τα ίδια παθαίνουν όλοι οι ξεχασιάρηδες, σαν να είναι η σκέψη μας πολύ αριστοκρατική και εκλεπτυσμένη ώστε να μας επιτρέπει να θυμόμαστε να αγοράσουμε ψωμί.

Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν γεννιόμαστε ξεχασιάρηδες. Αναμφισβήτητα, μεταξύ ατόμων οι δεξιότητες διαφέρουν, όμως αυτό που γνωρίζουμε είναι πως όταν η δυσκολία να θυμηθείς δεν αποτελεί ένδειξη προβλήματος υγείας, άγχη όπως τα οικογενειακά μάς επιβαρύνουν. Οι μαμάδες είναι εκείνες που παραπονούνται συχνότερα για αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν «εγκέφαλο της μαμάς» (mom brain). Ερευνες έχουν αποδείξει πως ο εγκέφαλος αλλάζει στους γονείς και των δύο φύλων, ακόμη και στους θετούς, καθώς η προτεραιότητα της φροντίδας δεν εξαρτάται μόνο από τις ορμόνες που συνδέονται με τη μητρότητα.

Οταν η φροντίδα γίνεται πολύ σημαντική, προκαλείται κάτι σαν βραχυκύκλωμα, χωρίς αυτό σημαίνει πως κάτι χάνουμε, πως μειώνεται η αντίληψή μας ή εξαφανίζονται οι πληροφορίες που κάποτε αποθηκεύσαμε. Αντιθέτως, γινόμαστε ικανότεροι, και δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως η αφηρημάδα μπορεί να είναι ένδειξη μιας προσαρμοστικότητας που εμφανίζεται ξαφνικά σαν σούπερ δύναμη!

Οταν αφοσιωνόμαστε, ανοίγει ένα παράθυρο που επιτρέπει σε όλα τα πρωτεύοντα θηλαστικά, όπως δείχνουν οι έρευνες, να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις της ζωής με έναν απόγονο. Και στα δύο φύλα παρατηρούνται ανάλογοι μηχανισμοί.

Στους άνδρες που περιμένουν παιδί χαμηλώνει η τεστοστερόνη, όλοι όμως οι φροντιστές, ανάλογα με τη συμμετοχή τους στη φροντίδα, γίνονται ευαίσθητοι στην κοινωνική πληροφορία αλλά και σε ερεθίσματα όπως οι εκφράσεις του προσώπου και ο ήχος του κλάματος, παρότι αυτές τις σούπερ δυνάμεις δεν τις αναγνωρίζει κανείς.

Η ξεχασιάρα μητέρα, σκοτισμένη από τα προγράμματα εξωσχολικών δραστηριοτήτων, τις λίστες με ψώνια υλικών χειροτεχνίας και τις προσκλήσεις σε παιδικά πάρτι, είναι άμοιρη σαν έφηβη ξεχασιάρα, καθώς μετατρέπεται για τους άλλους σε κάτι λιγότερο από τον κανονικό της εαυτό πριν γίνει μητέρα.

Επειδή φοβόμαστε να μιλήσουμε, τα σχολεία δεν έχουν προσαρμοστεί στον φόρτο των οικογενειών, επιδεικνύοντας συχνά αδιαφορία και έλλειψη πρόθεσης συνεργασίας, ενώ συνήθως η ανοργανωσιά του ελληνικού σχολείου, ειδικά για δράσεις που επαναλαμβάνονται ετησίως σε κάθε τάξη, είναι αδικαιολόγητη. Αντί να κάνουν τα πράγματα ευκολότερα, φορτώνουν παιδιά και γονείς με περισσότερα σημειώματα για αγορές, εκδηλώσεις, συναντήσεις, συνήθως την τελευταία στιγμή, λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά.

Ενα καλό σχολείο οφείλει να καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να είναι συνέχεια απέναντι στο γονέα και να τον φέρνει στα όριά του. Οι έλληνες γονείς είναι από τους ανταγωνιστικότερους, και αυτό δεν βοηθάει ώστε να φέρνουμε τα σχολεία στα μέτρα μας, μολονότι η πλειονότητα περνάει τα ίδια.

Αν μια μαμά ξέχασε να αγοράσει στο παιδί της παπουτσάκια ρυθμικής γυμναστικής, υπάρχουν πολλές που το θυμήθηκαν και άλλες που ξέχασαν κάτι σημαντικότερο. Οι μονογονεϊκές οικογένειες, όπου ένα μυαλό πρέπει να τα θυμάται όλα, υποφέρουν από τύψεις σιωπηλά. Τη μαμά που είναι και επαγγελματίας υπονομεύουν οι υποχρεώσεις της δουλειάς, ενώ τη μαμά νοικοκυρά η έλλειψη βοήθειας ή διαλείμματος από τη συνεχή ενασχόληση με το σπίτι και τα παιδιά.

Για κάθε ξεχασμένο κινητό στο παγκάκι της παιδικής χαράς, μια τούρτα γενεθλίων δεν παραγγέλθηκε εγκαίρως. Η ομίχλη που σε μπερδεύει και σε κάνει να  αισθάνεσαι ο πιο αποτυχημένος γονιός συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, κανείς όμως δεν θα σου το εξηγήσει καλοπροαίρετα, λες και όλοι άλλοι έχουν ξεχάσει πώς είναι να έχεις πολλά στο κεφάλι σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News