Μια νέα υποβρύχια σήραγγα θα μπορούσε να συνδέσει την Ισπανία με το Μαρόκο μέχρι το τέλος της δεκαετίας, ενόψει και του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 2030, το οποίο, ως γνωστόν, θα ενώσει δύο ηπείρους καθώς θα διεξαχθεί σε Ισπανία, Πορτογαλία και Μαρόκο.

Αυτή την εβδομάδα, η Εθνική Εταιρεία Μελετών του Μαρόκου (SNED) ανακοίνωσε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μελέτη για τη διερεύνηση της χρηματοδότησης και των στρατηγικών στοιχείων του έργου.

Σε ρεπορτάζ της, η βρετανική Telegraph αναφέρει ότι τον περασμένο Μάρτιο ο μαροκινός υπουργός Υδρευσης και Εξοπλισμών, Νιζάρ Μπαράκα, συναντήθηκε με τον ισπανό υπουργό Μεταφορών, Οσκαρ Πουέντε, για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες του εγχειρήματος.

Το υποθαλάσσιο τμήμα της σήραγγας θα εκτείνεται σε 28 χλμ. και σε μέγιστο βάθος 475 μ., συνδέοντας την Πούντα Παλόμα, δυτικά της ανδαλουσιανής επαρχίας Ταρίφα, με τη Μαλαμπάτα στο βόρειο Μαρόκο, ακριβώς ανατολικά της Ταγγέρης. Είναι άγνωστο πόσο θα κοστίσει η κατασκευή των δύο τούνελ (συν μια τρίτη σήραγγα υπηρεσιών), αν και ορισμένες εκτιμήσεις ανεβάζουν το κόστος του έργου στα 8 δισ. ευρώ.

Η Ισπανική Εταιρεία Μελετών Σταθερής Επικοινωνίας κατά μήκος του Στενού του Γιβραλτάρ (SECEGSA) έχει προβλέψει ότι η σήραγγα, που θα συνδέει τα σιδηροδρομικά δίκτυα της Ισπανίας και του Μαρόκου, θα μπορούσε να μεταφέρει 12,8 εκατ. επιβάτες ετησίως. Θα είναι παράλληλα ένα σημαντικό εμπορικό πέρασμα, με τη δυνατότητα μεταφοράς 13 εκατ. τόνων φορτίου μεταξύ Αφρικής και Ευρώπης.

Η υποθαλάσσια σιδηροδρομική γραμμή αναμένεται να μειώσει τον χρόνο του ταξιδιού μεταξύ Μαδρίτης και Καζαμπλάνκα σε μόλις πεντέμισι ώρες. Τα σχέδια έχουν επιταχυνθεί από τότε που η FIFA ανακοίνωσε ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030 θα διεξαχθεί κυρίως στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και στο Μαρόκο. Επί του παρόντος, οι πτήσεις που συνδέουν τις δυο πόλεις διαρκούν περίπου δύο ώρες και η οδήγηση –συμπεριλαμβανομένης της διέλευσης με φέρι– διαρκεί περίπου 12 ώρες.

Η ιδέα ενός τούνελ στο Στενό του Γιβραλτάρ προτάθηκε για πρώτη φορά από την ισπανική κυβέρνηση το 1930. Ωστόσο, το έργο τέθηκε σε αναμονή όταν οι μηχανικοί ανακάλυψαν ότι το υλικό του βυθού της θάλασσας ήταν από εξαιρετικά σκληρό βράχο, καθιστώντας αδύνατη τη δημιουργία σήραγγας με την τεχνολογία της εποχής.

Ακόμη και με τις σύγχρονες μηχανολογικές εξελίξεις, η σήραγγα εξακολουθεί να παραμένει ένα από τα πιο φιλόδοξα υποθαλάσσια έργα στον κόσμο – πολύ πιο περίπλοκη στην κατασκευή της από τη σήραγγα της Μάγχης μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, η οποία εγκαινιάστηκε το 1994.

Το γεωλογικό ρήγμα Αζορών-Γιβραλτάρ βρίσκεται πολύ κοντά και έχει προκαλέσει αρκετούς σεισμούς στην περιοχή. Μια επιπλέον υλικοτεχνική πρόκληση είναι ότι η μικρότερη απόσταση μεταξύ των δύο ηπείρων είναι στο σημείο όπου βρίσκεται το βαθύτερο τμήμα του Στενού, με θαλάσσια βάθη έως και 900 μ.

Τα σχέδια για τη σήραγγα επανήλθαν στο προσκήνιο το 1979, όταν οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και του Μαρόκου όρισαν μια κοινή επιτροπή για να αναλύσει τη σκοπιμότητα του έργου, αν και η σήραγγα δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το έργο απέκτησε πρόσφατα νέα πνοή, μετά το άνοιγμα της σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας Αλ Μποράκ, που συνδέει την Καζαμπλάνκα με την Ταγγέρη – η πρώτη του είδους της στην Αφρική.

Πολλές παρόμοιες φιλόδοξες προτάσεις μηχανικής έχουν κατατεθεί στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένης μιας γέφυρας από το Ντόβερ στο Καλέ, μιας άλλης μεταξύ Αιγύπτου και Σαουδικής Αραβίας που θα συνδέει την Αφρική με την Ασία μέσω της Ερυθράς Θάλασσας  και –ίσως η πιο ιδιότυπης από όλες– μιας σήραγγας που θα συνδέει το Λονδίνο με τη Νέα Υόρκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News