Η αεροπορική επιδρομή με πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη που εξαπέλυσε το Ιράν κατά του Ισραήλ συνοψίζει τις διαφορετικές διαστάσεις της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή. Η άμεση έκθεση της Τεχεράνης ως ηγέτιδας δύναμης του στρατιωτικού μετώπου κατά του Ισραήλ στην πραγματικότητα αποτελεί το επιστέγασμα μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής, στο πλαίσιο της οποίας το Ιράν ήδη χρησιμοποιεί προσκείμενες σε αυτό οργανώσεις για να πλήξει το εβραϊκό κράτος, προκειμένου να επιβάλει την ηγεμονία του στην περιοχή, αποδυναμώνοντας την παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, σε σημείο που να μπορούν να τις αντικαταστήσουν με αντιπάλους τους, τη Ρωσία και την Κίνα. Τα παραπάνω επισημαίνει σε ανάλυσή του ο Μαουρίτσιο Μολινάρι, διευθυντής της ιταλικής εφημερίδας Repubblica.

Οσον αφορά το είδος και τις διαφορετικές διαστάσεις της ιρανικής απειλής που καλείται να αντιμετωπίσει το Ισραήλ, επισημαίνει καταρχάς πως η μεταξύ τους σύγκρουση διαφέρει από όλες τις προηγούμενες που έλαβαν χώρα στη Μέση Ανατολή, γιατί πρόκειται για έναν υβριδικό πόλεμο φθοράς και διεξάγεται σε πολλά μέτωπα συγχρόνως.

Το πρώτο μέτωπο είναι το πιο «αιματηρό», γράφει, ο Μολινάρι, αναφερόμενος στη χρηματοδότηση, στον εξοπλισμό και στην εκπαίδευση μαχητών ένοπλων οργανώσεων στον Λίβανο και στη Συρία (Χεζμπολάχ), στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη (Χαμάς, Ισλαμική Τζιχάντ), στην Υεμένη (Χούθι) και στο Ιράκ (Κατάεμπ Χεζμπολάχ). Από την 7η Οκτωβρίου και μετά η Τεχεράνη τις χρησιμοποιεί, όλες και ταυτόχρονα, ώστε να αναγκάσει το Ισραήλ να έχει την προσοχή του στραμμένη σε πολλά μέτωπα.    

Ο έμπειρος ιταλός δημοσιογράφος σημειώνει στην ανάλυσή του πως το Ισραήλ, τελευταία φορά στρατιωτικές απειλές από έξι διαφορετικές κατευθύνσεις κλήθηκε να αντιμετωπίσει το 1948, στον πρώτο Aραβοϊσραηλινό Πόλεμο (Πόλεμος της Ανεξαρτησίας για τους Ισραηλινούς). Τότε, όμως, οι εχθροί του ήταν τακτικοί στρατοί και ένοπλες ομάδες ενώ σήμερα οι αντίπαλοί του εφαρμόζουν ποικίλες τακτικές για να το πλήξουν.

«Η Χαμάς εξαπέλυσε πογκρόμ εναντίον χωριών της Δυτικής Νεγκέβ και διεξάγει έναν αστικό ανταρτοπόλεμο στη Γάζα, που βασίζεται σε μαχητές χωρίς διακριτικά, ανθρώπινες ασπίδες και σήραγγες – επιπλέον του γεγονότος ότι, μαζί με την Ισλαμική Τζιχάντ, εκτοξεύει ρουκέτες και διαπράττει επιθέσεις. Οι ιρακινές πολιτοφυλακές, η Χεζμπολάχ και οι Χούθι, διαθέτουν ένα τεράστιο οπλοστάσιο από πολύ εξελιγμένα drones και πυραύλους, ικανά να απειλήσουν κάθε γωνιά της επικράτειας του εβραϊκού κράτους» συνοψίζει ο Μολινάρι.   

«Είναι ένας πόλεμος φθοράς, που συντονίζεται από τη Δύναμη Κουντς, τη μονάδα επιχειρήσεων εξωτερικού των Φρουρών της Επανάστασης οι οποίοι λογοδοτούν απευθείας στον Αλί Χαμενεΐ, τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν. Ο στόχος είναι να ματώσει ο εχθρός το δυνατόν περισσότερο, σε μια εκστρατεία που στοχεύει στην εξύψωση του ρόλου της Τεχεράνης ως ηγέτιδας δύναμης του ισλαμικού μετώπου που επιδιώκει την καταστροφή του εβραϊκού κράτους και την εξάλειψη των περίπου εννέα εκατομμυρίων κατοίκων του, εβραίων, χριστιανών και μουσουλμάνων» προσθέτει.  

Οντως, η ανάγκη να απαντήσει στο πλήγμα κατά του προξενείου της στη Δαμασκό και στην εξόντωση του ανώτατου διοικητή της Δύναμης Κουντς από τους Ισραηλινούς την 1η Απριλίου προσέφερε στην Τεχεράνη την ευκαιρία να αναδείξει ακριβώς αυτόν τον ηγετικό/καθοδηγητικό ρόλο που διαδραματίζει στον αντι-ισραηλινό άξονα. Ο Μολινάρι γράφει ότι πρωταρχικός στόχος της Τεχεράνης στην παρούσα φάση είναι να ενισχυθεί στην ευρύτερη Μέση Ανατολή η αντίληψη ότι το Ισραήλ είναι πλέον περικυκλωμένο και υπό πολιορκία. 

Το Ιράν επέλεξε την κλιμάκωση επειδή θεωρεί, όπως δηλώνουν εδώ και καιρό οι ηγέτες του, πως ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα «άλλαξε αποφασιστικά τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή» λόγω της επιτυχημένης εκστρατείας απονομιμοποίησης του Ισραήλ που συνεχίζεται στη Δύση, με σημείο αναφοράς τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας και με στόχο την αποστασιοποίηση των ΗΠΑ και της ΕΕ από το εβραϊκό κράτος.  

«Είναι ακριβώς η επικάλυψη μεταξύ της εκστρατείας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και των στρατιωτικών ενεργειών στο πεδίο που εξηγεί γιατί πρόκειται για μια υβριδική σύγκρουση, η οποία αναπτύσσεται σε παράλληλα επίπεδα» αναφέρει ο Μολινάρι. Οσο πρωτόγνωρη, όμως, είναι η σύγκρουση, τόσο φυσικός και συγκεκριμένος είναι ο απώτερος σκοπός: «Η εδραίωση ενός επιχειρησιακού συντονισμού μεταξύ συμμάχων σε όμορα εδάφη –στο Ιράν, στο Ιράκ, στη Συρία και στον Λίβανο– προκειμένου να δημιουργηθεί μια “σιιτική ημισέληνος” ικανή να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τους Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα. Ο στόχος είναι μια σιιτική περιφερειακή ηγεμονία στις σουνιτικές αραβικές χώρες, από τη Σαουδική Αραβία μέχρι την Αίγυπτο και από την Ιορδανία μέχρι τα Εμιράτα, κάτι που δεν έχει επιτευχθεί ποτέ στην ιστορία του Ισλάμ».  

Η εν λόγω επιδίωξη συνδέεται επίσης με την επιτάχυνση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, η οποία ανησυχεί τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας, για τον απλούστατο λόγο ότι ένα Ιράν με πυρηνικές δυνατότητες θα μπορεί να ανταγωνιστεί ανοιχτά και επί ίσοις όροις το Ισραήλ.  

Ομως η στρατηγική του Ιράν στη Μέση Ανατολή έχει και μια παγκόσμια γεωοικονομική διάσταση. Οπως εξηγεί ο Μολινάρι, μέσω της δημιουργίας μιας «σιιτικής ημισελήνου», η Τεχεράνη επιδιώκει να καταλήξει να ελέγχει μια άμεση χερσαία σύνδεση μεταξύ του Περσικού Κόλπου και της Μεσογείου, ικανή να προσφέρει στον νέο «Δρόμο του Μεταξιού» του Πεκίνου μια εναλλακτική διαδρομή μεταξύ Ανατολής-Δύσης από εκείνη που διέρχεται από τη Διώρυγα του Σουέζ – την οποία ελέγχει η αντίπαλη Αίγυπτος. Ακριβώς όπως οι αγιατολάδες οραματίζονται τη δημιουργία μιας χερσαίας οδού προς τη Μόσχα, για να προσφέρουν στη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν μια άμεση διέξοδο –μέσω του Καυκάσου ή της Κεντρικής Ασίας– προς τα στενά του Ορμούζ και, κατ’ επέκταση, προς τον Ινδικό Ωκεανό.

Πρόκειται για γεωοικονομικές φιλοδοξίες εχθρικές προς τις (υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ) «Συμφωνίες του Αβραάμ», οι οποίες, αντιθέτως, αποσκοπούν στη δημιουργία μιας περιοχής ασφάλειας και ευημερίας στη Μέση Ανατολή –μέσω των αραβo-ισραηλινών ειρηνευτικών συνομιλιών–, που θα μπορούσε να καταστεί γέφυρα μεταξύ Ινδίας και Μεσογείου. 

«Αυτό το τελευταίο πεδίο προκλήσεων καθιστά σαφή την πρόθεση της Τεχεράνης να πλήξει ανεπανόρθωτα τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή, προκειμένου να αναδείξει τη Ρωσία και την Κίνα ως νέους προνομιούχους εταίρους σε μια Μέση Ανατολή με τους σιίτες επικεφαλής, τους σουνίτες να καθίστανται πιόνια και το Ισραήλ να διαγράφεται από τον χάρτη» καταλήγει ο Μαουρίτσιο Μολινάρι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News