Περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στα αυτοκίνητά τους πριν από λίγες ημέρες όταν ένα κομμάτι του αυτοκινητόδρομου 1, του περίφημου Αυτοκινητόδρομου του Ειρηνικού, στην Καλιφόρνια, βυθίστηκε στη θάλασσα.

Το Σάββατο 30 Μαρτίου, μετά από αρκετές ημέρες έντονης βροχόπτωσης, ένα κομμάτι του δρόμου στην περιοχή Μπιγκ Σερ κατακρημνίστηκε στην πλαγιά ενός γκρεμού και εξαφανίστηκε στη θάλασσα. Εκτοτε, το Τμήμα Μεταφορών της Καλιφόρνιας καθοδηγεί δύο φορές την ημέρα κομβόι αυτοκινητιστών που επιθυμούν να κατευθυνθούν προς τον Νότο, κατά μήκος μίας μόνο λωρίδας στο σημείο από το οποίο λείπει ένα μεγάλο τμήμα της ασφάλτου.

Διέρχεται ένα κομβόι στις 8 το πρωί και ένα στις 4 το απόγευμα, ανέφερε ο Νίκολας Πασκούλι, εκπρόσωπος της κομητείας Μοντερέι. Το Σαββατοκύριακο η κομητεία άνοιξε ένα καταφύγιο σε συνεδριακό κέντρο στο Μπιγκ Σερ, όπου μπορούσαν να διαμείνουν οι εγκλωβισμένοι. Περίπου 450 άτομα έμειναν σε χώρους κατασκήνωσης, είπε. «Και φυσικά, πολλοί κατασκήνωσαν μέσα στα αυτοκίνητά τους τη νύχτα».

Οι αυτοκινητοπομπές ξεκίνησαν την Κυριακή και θα συνεχιστούν «αν το επιτρέψει ο καιρός» πρόσθεσε. «Αυτή τη στιγμή ο καιρός είναι υπέροχος». Αλλά για αργότερα μέσα στην εβδομάδα, ιδίως την ερχόμενη Παρασκευή, προβλέπεται νέα βροχόπτωση.

Ο Γκάρι Γκριγκς, ειδικός στη διάβρωση των ακτών, οδήγησε πρώτη φορά στον Αυτοκινητόδρομο του Ειρηνικού στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ηταν φοιτητής και κατευθυνόταν βόρεια, προς το Σαν Φρανσίσκο, για να περάσει το Σαββατοκύριακο μαζί με την κοπέλα του. Οδηγούσε ένα παλιό φορτηγάκι Volkswagen, από το οποίο έβγαινε τακτικά για να το σπρώξει ώστε να πάρει εμπρός.

«Τότε δεν χρησημοποιούσαν πολλοί άνθρωποι τον αυτοκινητόδρομο» είπε ο Γκριγκς στους Times. Κοντά στο νότιο άκρο, όπου ο αυτοκινητόδρομος διέρχεται στα όρια ενός μανιασμένου ωκεανού, στην κορυφή βράχων και κάτω από απόκρημνα βουνά, «οι άνθρωποι που μόλις είχαν κατεβεί θα σου κουνούσαν το χέρι, σαν να έλεγαν “καλή τύχη”» πρόσθεσε.

Από τότε γενιές μηχανικών ενίσχυσαν τον αυτοκινητόδρομο με αντηρίδες, γέφυρες και σήραγγες, και πλέον έχει γίνει ένας από τους πιο διάσημους δρόμους παγκοσμίως. Ωστόσο, πλέον υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα για τη δυνατότητά του να επιβιώσει.

Ο Ντάνιελ Σουέιν, επιστήμονας του κλίματος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Λος Αντζελες, ανέφερε ότι αυτό ήταν μόνο ένα από τα κομμάτια του αυτοκινητόδρομου που χάθηκαν τα τελευταία χρόνια. «Τώρα συνέβη σε αυτό το σημείο» είπε  στους Times. «Θα θέλατε να οδηγήσετε στην άλλη λωρίδα, που δεν έχει ακόμη γλιστρήσει στον ωκεανό; Ο δρόμος ορθώς θεωρείται επικίνδυνος».

Ενας σχετικά μικρός πληθυσμός ζει κατά μήκος του δρόμου. Κάποιοι από αυτούς είναι πολυεκατομμυριούχοι. Αλλά υπάρχουν επίσης «άνθρωποι που δεν είναι πλούσιοι και ζουν στα φαράγγια που εξυπηρετούνται από τον αυτοκινητόδρομο. Για μερικά από αυτά τα μέρη δεν υπάρχει εναλλακτική οδική πρόσβαση. Υπήρξαν περίοδοι την τελευταία δεκαετία που οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να περπατήσουν για χιλιόμετρα».

Η περίπτωση του συγκεκριμένου αυτοκινητόδρομου δίνει μια ιδέα για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν στο άμεσο μέλλον όσοι ζουν σε μεγάλες παράκτιες πόλεις. «Εδώ έχουμε έναν σημαντικό αυτοκινητόδρομο που εκτείνεται κατά μήκος τεράστιων βράχων πάνω από το νερό», είπε ο Σουέιν, και «δέχεται συνεχείς επιθέσεις από τον ωκεανό».

«Αυτοί οι βράχοι είναι συχνά το πρώτο πράγμα που χτυπούν τα κύματα, έχοντας ταξιδέψει από τον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό, χιλιάδες μίλια μακριά». Στην άλλη πλευρά του δρόμου «τα όρη του Μπιγκ Σερ υψώνονται απευθείας από τον ωκεανό, εκατοντάδες μέτρα ψηλά», σταματώντας τα σύννεφα που σαρώνουν στον Ειρηνικό και προκαλώντας βροχές.

Ο δρόμος θα βρισκόταν σε επικίνδυνη κατάσταση «ακόμα και αν δεν υπήρχε κλιματική αλλαγή… Ετσι λειτουργεί η γεωγραφία». Ακόμη, όμως, κι αν η κλιματική αλλαγή προκαλεί ισχυρότερες βροχοπτώσεις και άνοδο της στάθμης της θάλασσας, στον Σουέιν δεν αρέσει η ιδέα να εγκαταλαειφθεί ο δρόμος. «Δεν είναι πραγματικά ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό» είπε.

Ο Γκριγκς ανέφερε ότι οι κατολισθήσεις κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου έχουν γίνει τόσο συνηθισμένες, που οι ντόπιοι τούς δίνουν και ονόματα. «Υπάρχουν βουνοπλαγιές που διαρκώς “κατεβαίνουν”. Για να διορθωθεί αυτό χρειάζονται δεκάδες εκατομμύρια δολάρια» προσέθεσε. «Η λύση δεν είναι να ρίξουμε απλώς λίγη καινούργια άσφαλτο».

Γιατί να μη μετακινηθεί ο δρόμος προς την ενδοχώρα;, αναρωτιούνται κάποιοι. Ο Γκριγκς απαντά: «Τον έχουμε μεταφέρει ήδη στο εσωτερικό και ονομάζεται Αυτοκινητόδρομος 101. Είναι 80 χιλιόμετρα στην ενδοχώρα, αλλά εκεί δεν βλέπει κανείς τίποτε άλλο εκτός από αγρούς με μαρούλια. Νομίζω ότι όσο υπάρχει η ανάγκη και η επιθυμία για τους ανθρώπους να οδηγούν κατά μήκος αυτής της ακτής, θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν τον δρόμο».

Σκέφτεται, επίσης, ότι η Καλιφόρνια μπορεί να μάθει κάτι από το Γιορκσάιρ της Βρετανίας. «Είναι ένα υπέροχο βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από έναν αιώνα και ονομάζεται “The Lost Towns of the Yorkshire Coast” (Οι χαμένες Πόλεις της Ακτής του Γιόρκσαϊρ)». Ο ίδιος ταξίδεψε εκεί πρόσφατα και εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από ένα παραθαλάσσιο πάρκο τροχόσπιτων, το οποίο σταδιακά συρρικνώθηκε από τη διάβρωση των ακτών.

«Οταν η θάλασσα πλησιάζει πολύ τα μπροστινά τροχόσπιτα, οι ιδιοκτήτες τους τα μετακινούν στο πίσω μέρος και κάποιος άλλος έχει τώρα θέα στον ωκεανό», είπε. Αναγνωρίζει ότι η Καλιφόρνια μπορεί να δυσκολευτεί περισσότερο να υιοθετήσει αυτή τη λογική για έναν διάσημο αυτοκινητόδρομο κοντά σε επαύλεις εκατομμυρίων δολαρίων. «Αλλά νομίζω ότι είναι εξαιρετικό. Αυτό σημαίνει ανθεκτικότητα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News